در نجوم باستان ، بسياري از منجمان به طالع بيني مشغول بودند؛ يعني از روي موقعيت ستاره ها و سيارات ، آينده را پيشگويي مي کردند. در گذشته ، اين کار بيشتر مورد توجه پادشاهان بود. واقعيت اين است که طالع بيني ريشه علمي نداشته است و ندارد. امروزه مي دانيم که هر ستاره اي از ما فاصله مشخصي دارد که فاصله بين آنها نيز ممکن است دهها يا حتي صدها سال نوري باشد.
در نتيجه ، شکل صورتهاي فلکي تنها طرحي ظاهري در ديد ماست. اگر ما در منظومه اي سياره اي پيرامون ستاره اي ديگر زندگي مي کرديم، صورتهاي فلکي را با طرح ديگري مي ديديم. از سوي ديگر ، حتي سيارات (که به ما نزديکترند ) نيز عملا اثري بر ما ندارند. براي مثال ، محاسبات نشان مي دهند که اثر گرانشي (جاذبه اي) سيارات بر ما ، از جاذبه هواپيمايي که از بالاي سرمان عبور مي کند (که بسيار بسيار کم است) ، بسيار بسيار کمتر است!