RAMيكي از انواع حافظه ها و البته پر كاربردترين آنهاست. RAM مخفف اصطلاح Random Access Memory يا حافظه با دستيابي تصادفي بوده و حافظه‌اي قابل خواندن و نوشتن مي‌باشد. توجه داشته باشيد که وقتي ما از حافظهءاصلي كامپيوتر حرف‌مي‌زنيم، منظور همان RAM است. اين حافظه به ‌صورت غيرمستقيم در اختيار كاربر يا User قرار مي گيرد .
اصولاً اطلاعات و داده‌هاي مربوط به هر برنامه‌اي كه مي‌خواهد اجرا شود، روي RAM قرار مي‌گيرد. دليل انجام اين عمل ايجاد تعادل بين سرعت CPU و ديسك سخت مي‌باشد. از آنجايي كه سرعت CPUها بسيار زياد است و سرعت ديسكهاي سخت نسبت به آنها پايين مي‌باشد، RAM مي‌تواند با قرارگيري بين اين دو يك تعادل سرعت ايجاد نمايد. بنابراين مقدار RAM در مواقعي كه كاربر نياز به اجراي چندين برنامه به طور همزمان را دارد و يا از برنامه‌هاي پر حجم استفاده مي‌كند تأثير به سزايي در سرعت كامپيوتر خواهد داشت.
حافظه RAM به دو دسته تقسيم مي‌شود كه عبارتند از حافظة RAM پويا و حافظة RAM ايستا.
در حافظه RAM پويا يا Dynamic RAM اطلاعات پس از مدت كوتاهي از بين مي‌روند و لذا در هر ثانيه در حدود 250 الي 500 بار بايد اطلاعات موجود در آن تازه يا Refresh گردند. به همين دليل بسيار كند عمل مي‌كنند.
حافظة هاي ايستا يا Static RAM كه از فليپ فلاپ‌ها تشكيل شده‌اند با مصرف برق كم به مدت طولاني اطلاعات را نگهداري مي‌كنند و اطلاعات اين حافظه‌ها نياز به تازه شدن ندارد ، لذا سرعت آنها بيشتر از Ram هاي پويا است . لازم به ذكر است که پس‌از قطع جريان برق اطلاعات اين RAMها پاك مي‌شود. در كامپيوترهايي كه امروزه در بازار يافت مي شوند RAMها از نوع Static RAM هستند. همچنين گفتني است RAMهاي قديمي‌تر كه اندازة كوچكتري داشتند با نام SIMM و RAMهاي كنوني كه بزرگتر هستند را با نام DIMM مي‌شناسند.
در حال حاضر دو نوع RAM در بازارهاي كامپيوتر يافت مي‌شود. يك نوع SDR و ديگري DDR.
RAMهاي SDR داراي خطوط انتقال يا BUS ضعيف‌تري هستند و در نتيجه سرعت كمتري دارند، مقدار ظرفيت اين RAMها تا چند سال گذشته 16، 32و 64 مگابايت بود و در حال حاضر بيشتر ظرفيت‌هاي موجود ، در رِنجِ 128، 256 و 512 مگابايت هستند. گفتني است BUS اين نوع RAM در محدودة 66، 100و 133مگاهرتز است.
RAMهاي DDR داراي BUS، 266، 300، 333 و 400 مگاهرتز بوده و به همين دليل سرعت بيشتري نسبت به RAMهاي SDR دارند، مقدار ظرفيت اين نوع RAMها به دليل حضور نسبتا تازه در بازار، 256 و 512 مگابايت و يك گيگابايت است.
تفاوت ظاهري اين دو نوع RAM در برشهايي است كه روي پايه‌هاي آنها مشاهده مي‌شود، SDRAMها داراي 2 برش روي پايه‌هايشان هستند در حاليكه RAMهاي DDR تنها يك برش بر روي پايه دارند.
هنگامي‌که مي‌خواهيد يک RAM بخريد، قبل از انتخاب RAM ، بايد Main Board انتخاب شده‌باشد . سپس براساس نوع پشتيباني RAM توسط Main Board ، نوع RAM را که DDR يا SDR مي باشد مشخص مي نماييم . در مرحله بعد بايستي با توجه به مقدار Bus پشتيباني شده از طرف مادربرد ، RAM را انتخاب نمود. بهترين حالت، انتخاب مقداري برابر براي RAM است. انتخاب مقدار بيشتر براي RAM ، تفاوتي در ميزان کارايي سيستم ندارد و انتخاب مقدار کمتر علاوه بر پايين آوردن کارايي کامپيوتر، گاهي ممکن است مشکلاتي را نيز از قبيل اشکال در عملکرد صحيح سيستم، به وجود مي‌آورد.
 

Static random access memory
 

از چندين ترانزيستور که به طور معمول 4 يا 6 عدد ميباشد براي ساخت هر سلول حافظه استفاده ميکنند و داراي خازن در سلولهاي حافظه نميباشند . اين نوع رم براي ساخت حافظه cache مورد استفاده قرار ميگيرد.

DRAM
 

Dynamic random access memory
 

از ترانزيستورها و خازن براي تشکيل سلولهاي حافظه استفاده ميشود و به يک تازه سازي ثابت احتياج دارد.

FPM DRAM
 

Fast page mode dynamic random access memory
 

اين نوع رمها شکل نخستين DRAM ميباشند.اين نوع رم در تمام مدت تعيين نمودن سطر و ستون بيت منتظر ميماند, سپس آن بيت را قبل از اينکه اين عمل براي يک بيت ديگر شروع شود ميخواند.
ماکزيمم نرخ انتقال اطلاعات به کش L2تقريبا برابر 176 مگابايت برثانيه است.

EDO DRAM
 

Extended data-out dynamic random access memory
 

اين بيت در تمام مدتي که بر روي اولين عمليات انجام ميشود منتظرنمي ماند. به محض آنکه ادرس اولين بيت مشخص شد EDO DRAM به دنبال آدرس دومين بيت ميگردد. اين در حدود 5 درصد سريعتر از FPM ميباشد.
ماکزيمم نرخ انتقال اطلاعت به کش L2برابر است با تقريبا 264 مگابايت بر ثانيه.

SDRAM
 

Synchronous dynamic random access memory
 

اين نوع رم مزيت حالت انتقال پياپي را را دارد و بطور کلي موجب بالا رفتن کارايي ميشود. اين کار را به اينصورت انجام ميدهد که بر روي رديفهايي که در بر گيرنده بيتهاي خواسته شده هستند مي ماند, سپس به سرعت بر روي ستونها حرکت مي کند و هر بيت را ميخواند.عقيده بر اين است که اکثر زمانهايي که CPU به اطلاعات احتياج دارد, به طور متوالي ميباشد. و متداول ترين نوع رم موجود در بازار ميباشد.
حد اکثر نرخ اطلاعات اطلاعات به CACHE L2 برابر است با 528 مگابايت بر ثانيه ميباشد.

RDRAM
 

Ram bus dynamic random access memory
 

اين نوع رم يک جهش بنيادين از رمهاي با معماري DRAM ميباشد. رم طراحي شده توسط Ram bus از ماجولهاي ( Ram bus in-line memory module RIMM )استفاده ميکند, و از لحاظ پيکربندي پايه ها و اندازه شبيه ماجولهاي DIMM ميباشد.چيزي که Ram bus را متفاوت ميکند استفاده آن در يک گذرگاه انتقال اطلاعات با سرعت بالا که به آن کانال Ram bus گفته ميشود است.
چيپ هاي حافظه در RDRAMبه طور موازي کار ميکنند تا انتقال اطلاعات را در سرعت 800MHz بدست آورند.

DDR-SDRAM
 

آهنگ انتقال داده ها در بسامدهاي100 و33 مگاهرتز به 1.6 گيگابايت بر ثانيه PC200 و 2.1گيگابايت برثانيهPC266 ميرسد.
اين نوع رم داده هارادر هردونيم تپش ارسال ويا دريافت ميکند. AMD و VIA تراشه هايي براي اين نوع حافظه توليد کرده اند.
اين نوع رم هم اکنون نيز در حال پيشرفت است و مدلهاي جديدتر آن با سرعتهاي بالاتر در حال راهيابي به بازار ميباشند.
از جمله مي توان به رم هاي DDR II و DDR IIIاشاره کرد, که داراي سرعت هاي به مراتب بالا هستند :
DDRII 400 (PC2 4000) _ DDRII 533 (PC2 4200)
DDRII 667 (PC2 5400) _ DDRII 800 (PC2 6400)
DDR III 1066 (PC3 7400)

Credit Card Memory
 

يک نوع رم اختصاصي است که در خود ماجولهاي رم DRAMرا در بر ميگيرد و در يک اسلات ويژه در کامپيوتر هاي Note book قرار ميگيرد .

PCMCIA Memory Card
 

يک نوع ديگر از ماجولهاي رم کامپيوتر هاي Note book است که در خود داراي DRAMميباشد.
کارتهايي از اين نوع اختصاصي نيستند و در هر Note bookکه باس سيستم آن با پيکربندي رم سازگار باشد کار ميدهد.

 

 

Flash RAM
 

اين يک نام کلي است براي مقدار کمي از حافظه که توسط تلويزيونها و ويديو ها و راديوهاي ماشينها استفاده ميگردد و براي نگهداري اطلاعات دايمي بکار ميرود.حتي هنگامي که انها خاموش هستند از يک مقدار کمي انرژي براي تازه سازي محتويات حافظه استفاده ميکنند.اين به اين خاطر است که اگر برق قطع و وصل شود مثلا ساعت بر روي 12:00 قرار نگيرد. همچنين به اين خاطر است که هنگامي که باطري ماشين شما تمام ميشود اطلاعات از پيش تنظيم شده را از دست ندهيد. کامپيوتر شما همچنين داراي يک Flash RAMاست تا تنظِماتي مانند تنضيمات HARD DISK را به خاطر اورد.

VRAM
 

اين رم که به نام (multipart dynamic random access memory MPDRAM ) هم شناخته ميشود که بطور خاص براي ويدئو آداپتورها يا شتاب دهنده هاي گرافيکي استفاده ميشود . بخش multipart که در نام ان ديده ميشود از انجايي مي ايد که VRAM بطور معمول هم از random access memory وهم از serial access memory استفاده ميکند. VRAM بر روي کارت گرافيک قرار دارد و در فرمهاي مختلفي وجود داردو اکثرانها بطور اختصاصي مي باشند. مقدار VRAM بر اساس مقدار resolution وعمق رنگ نمايش سنجيده ميشود. همچنين VRAMبراي نگهداري اطلاعات خاص گرافيکي مانند اطلاعات هندسي سه بعدي و نقشه هاي بيتي بکار ميرود.

Cpu هاي چند هسته اي
 

CPU هاي 4 هسته اي
 

به گزارش سايت اينترنتي "پي سي مگزين"، شرکت اينتل علاوه بر اين محصول، نخستين پردازنده دو هسته اي ساخته شده بر اساس فناوري 45نانومتري را نيز با نام "پنرين" (PENRYN)در نيمه دوم سال ميلادي جاري به بازار خواهد داد. اينتل نخستين پردازنده چهار هسته اي خود را در ماه نوامبر گذشته و تحت نام "زئون"(Zeon)به بازار عرضه کرد و موفق شد رقيب سرسخت خود شرکت AMD را در اين زمينه مغلوب کند. شرکت AMD، دومين توليدکننده بزرگ تراشه هاي رايانه اي پس از اينتل، هنوز موفق به عرضه پردازنده هاي چهارهسته اي نشده و نخستين پردازنده چهار هسته اي اين شرکت با نام "بارسلونا"(Barcelona)تا پايان سال جاري به بازار خواهد آمد. نخستين نمونه هاي پردازنده هاي چهار هسته اي اينتل که در ماه نوامبر گذشته توسط اين شرکت عرضه شدند داراي سرعت محاسباتي بين 1/6گيگاهرتز تا 2/66گيگاهرتز بودند و پردازنده جديد چهار هسته اي "کلاورتاون" اين شرکت با پيشرفتي قابل توجه داراي سرعت محاسباتي 3گيگاهرتز است و گزينه بسيار مناسبي براي علاقه مندان بازي هاي رايانه اي سنگين و پيشرفته محسوب مي شود. علاوه بر اين اينتل يک پردازنده چهار هسته اي و فوق العاده کم مصرف ديگر را نيز به زودي عرضه مي کند که تنها 50وات برق مصرف مي کند. ميانگين برق مصرفي پردازنده هاي چهار هسته اي قبلي اينتل بين 80تا 130وات بوده است. در حالي که در گذشته پردازنده ها به عنوان مغز اصلي رايانه ها تنها يک هسته پردازشگر داشتند و سازندگان آنها نيز در زمينه عرضه پردازنده هاي داراي سرعت محاسباتي بالاتر با يکديگر رقابت مي کردند، هم اکنون شرکت هاي بزرگ سازنده اين محصولات پردازنده هاي دو هسته اي و چهار هسته اي را به بازار داده اند و در زمينه معرفي پردازنده هاي چند هسته اي با کارآيي بالاتر و مصرف انرژي کمتر با يکديگر رقابت مي کنند.
پردازنده هاي چند هسته اي به گونه اي طراحي مي شوند که در آنها چند هسته پردازشگر مجزا روي يک صفحه سيليکوني قرار مي گيرند که به رغم داشتن ارتباط با يکديگر، هر يک جداگانه فعاليت مي کنند و بدين ترتيب کارآيي کلي رايانه را، به ويژه هنگام انجام همزمان عمليات مختلف، به ميزان قابل توجهي بالا مي برند.
شرکت اينتل هنوز قيمت دو پردازنده چهار هسته اي جديد و نيز پردازنده دو هسته اي ساخته شده براساس فناوري 45نانومتري خود را اعلام نکرده است.

تکنولوژي بکار رفته در cpu هاي دو هسته اي
 

در چندين ماه گذشته پيشرفت هاي جديدي در طراحي پروسسورها، بويژه از طرف شرکت AMD حاصل شد. اين شرکت علاوه بر اينکه يک cpu با طراحي کاملا ْ64 بيتي عرضه کرد که باعث برتري يافتن اين شرکت در بازار کامپيوترهاي روميزي پيشرفته گرديد، همچنين در حذف کنترل کننده‌هاي حافظه (MCH) پيشقدم شد که در عملکرد Athlon 64 و چيپهاي optron يک پيشرفت قابل ملاحظه نسبت به پروسسورهاي intel به حساب مي‌آيد. اينتل به طور متقابل پروسسور سازگار 64 بيتي را عرضه نمود. به تازگي نيز هر دو شرکت پردازشگرهاي دوهسته اي را عرضه نموده‌اند، اين پروسسورها بهتر از آن چيزي که شما انتظار داريد کار مي‌کنند. پروسسورهاي اينتل و AMD هر دو داراي دو هسته پروسسور، در حال کار در يک قالب مي‌باشند که هر يک از هسته‌ها بصورت مستقل توابع و پردازشهاي داده را انجام مي‌دهند (در مورد اينتل اين مورد کامل تر است) و هر دو اين هسته‌ها توسط نرم افزار سيستم عامل هم آهنگ مي گردند.
در اين مقاله سعي شده تا تکنولوژي که در اين دو محصول استفاده شده و مقدار افزايش کارايي که شما مي توانيد از آنها انتظار داشته باشيد بررسي گردد. در حال حاضر AMD فقط پروسورهاي کلاس سرور opteron با دو هسته را بطور کامل به بازار عرضه کرده و بزودي Athlon 64*2 براي کامپيوترهاي روميزي را نيز به بازار عرضه مي‌کند. در طرف مقابل اينتل در حال حاضر پنتيوم Extreme Edition 840 روميزي با دو هسته را به بازار عرضه نموده در حالي که خطهاي توليد Pentium D و dual xeons هنوز متوقف نشده اند.
با توجه به اينکه پروسسورهاي دو هسته‌اي در اصل يک سيستم چند پروسسوره که در يک قالب قرار گرفته اند، مي باشد. اجازه بدهيد اينک چندين تکنولوژي که در سيستم هاي چند پردازشگر استفاده مي شود را مورد بررسي قرار دهيم.
چند پردازشگرهاي متقارن ( SMP (symmetric Multi processing
SMP روش مشترکي مي باشد که چندين پردازشگر بطور جداگانه با يکديگر در يک مادربرد کار مي‌کنند. سيستم عامل با هر دو cpu تقريباً بطور يکسان کار مي‌کند و کارهاي مورد نياز را به آنها ارجاع مي‌دهد. چيپ‌هاي دوهسته اي جديد intel و AMD توانايي SMP را بصورت داخلي مورد توجه قرار داده‌اند. پروسسورهاي سرور opteron دوهسته اي مي‌تواند همچنين بصورت خارجي با ديگر چيپ‌هاي دوهسته اي ارتباط برقرار کند. (بشرط آنکه چيپ متقابل نيز داراي اين خاصيت باشد)
محدوديت اصليSMP در پشتيباني سيستم عاملها و نرم افزارها از اين تکنولوژي مي‌باشد. خيلي از سيستم عاملها (مانند ويندوز XP سري خانگي ) توانايي پشتيباني از SMP را ندارند و از دومين پردازشگر استفاده نمي‌کنند. همچنين بيشتر برنامه‌هاي پيشرفته بصورت تک رشته اي کار مي‌کنند، در اصل در هر زمان فقط يک پردازشگر در حالت فعال مي باشد. برنامه هاي چند رشته‌اي از پتانسيل موجود در سيستم‌هاي دو يا چند پرازشگر، مي‌توانند نتايج مفيدتري بگيرند، ولي به صورت کامل عموميت ندارد.
در گذشته intel و AMD سعي داشته‌اند تا تکنولوژي جديدي مثل SMD را بيشتر براي پردازشگرهاي سرور پيشرفته مانند opteron و Xeon استفاده نمايند ( البته تا قبل از پنتيوم 3 )

Hyperthreading
 

اين تکنولوژي بصورت اختصاصي توسط اينتل در پردازشگرهاي چند هسته‌اي بکار گرفته شده است. اين تکنولوژي قبلاً نيز توسط اين شرکت بکار گرفته ‌شده‌ بود. اينتل براي آنکه از منابع CPUبنحو بهتري استفاده نمايد فقط قسمتهايي که کار پردازش اطلاعات را انجام مي دهد را تکثير کرده است. يعني آنکه منابع داده در داخل CPU بصورت مشترک استفاده مي‌شد. ايده hyperthreading براي دو برابرکردن مقدار فعاليت چيپ مي‌باشد تا آنکه کاهش عملکرد سيستم که در اثر فقدان حافظه Cash روي مي‌دهد کمتر گردد همچنين بصورت تئوري نشان داده شده که منابع سيستم کمتر تلف مي‌‌گردند.
در صورتي که CPU هاي hyperthreading مانند دو پروسسور حقيقي بنظر مي رسد. ولي اين CPU ها نمي‌توانند عملکردي مشابه دو CPU مجزا مانند CPU هاي دوهسته اي داشته باشند. زيرا در CPU هاي دو هسته اي دو "Threads"مشابه بطور همزمان و با Cash ‌هاي جداگانه L1 و L2 مي‌توانند اجرا گردند که اين عمل در پردازشگرهاي hyperthreading قابل انجام نمي‌باشد.
يکي از چيپهاي جديد اينتل بنام ، پردازشگر پنتيوم Extreme Edition 840 ، در داخل هر هسته خود از تکنولوژي hyperthreading نيز پشتيباني مي‌کند، يعني آنکه در يک سيستم عامل آن بصورت چهار پردازشگر حقيقي ديده مي‌شود.
دو چيپ در يک قالب ... چرا؟
چرا دو شرکت اينتل و AMD بطور ناگهاني شروع به توزيع پردازشگرهاي دو هسته‌اي کردند؟
اول از همه رقابت چنانچه بعداً بيان خواهيم کرد AMD از ابتدا توانائي بالقوه دوهسته‌اي را در پردازشگرهاي 64 بيتي خود داشت. ساختمان ورودي و خروجي براي دومين هسته در CPU هاي فعلي 64 بيتي AMD موجود مي‌باشد.
هيچ شرکتي نمي تواند ديگران را از بدست آوردن تکنولوژي‌هاي جديد منع نمايد و AMD در حال حاضر با موفقيت چشمگير خط توليد پرداشگرهاي 64 بيتي آسودگي را از intel سلب نموده ‌است.
براي اينتل ضروري مي‌باشد که داراي يک توليد تخصصي در تکنولوژي دوهسته اي ‌باشد تا رقابت با شرکاء تجاري خود را حفظ نمايد.
دوم، کارايي مي‌باشد. مطمئناً برنامه‌هاي کاربردي چند رشته‌اي در پردازشگرهايي که توانايي انجام چند پردازش را دارند در پردازشگرهايي که يک پردازش را در هر زمان انجام مي‌دهند، بهتر عمل خواهند نمود.
البته براي سيستم هاي چند پردازشگره يک ايراد عمومي وجود دارد و آن تاْخيري مي‌باشد که اين CPU ها در اجراي کار سيستم بوجود مي آورند. به بيان ساده در حال حاضر روشي براي سيستم عامل‌هاي موجود وجود ندارند تا پردازشها را بطور کاملاً مساوي در بين پردازشگرها تقسيم نمايد، پردازشگر دوم عموماً بايک مداخله کمتر و کارايي پايين‌تر کارمي‌کند، در صورتي که ممکن است پردازشگر اول بصورت 100% در حال پردازش ‌باشد.
سومين دليل کمتر نمايان است، نااميدي AMD و اينتل مي‌باشد، هر دو شرکت با يک مانع جدي براي افزايش سرعت پردازشگرها و کوچکتر کردن اندازه قالب آنها روبرو شده اند تا اين مانع حذف نشود و يا اينکه تا کاربران عمومي متوجه نشوند که GHZ به تنهايي کارايي را بيان نمي‌کند. هر دو شرکت براي دست يافتن به هر پيشرفت که کارايي پردازشگرها را بهبود بخشيد تلاش خواهند نمود و تقريباً دليل اصلي بوجود آمدن پردازشگرهاي دو هسته اي را مي‌توان همين دليل سوم بيان نمود.

دسترسي AMD به تکنولوژي دو هسته اي
 

فرم فاکتور فعلي پردازشگر 64 اتلن به طراحي دو هسته اي خيلي نزديک مي‌باشد. وجود کنترل کننده‌هاي Hypertransport و کنترل کننده حافظه درقالب چيپهاي فعلي 64 اتلن به معني آنست که اضافه نمودن دومين هسته در داخل چيپ چندان مشکل نمي‌باشد.
بدليل رابط NorthBridge که AMD براي اتلن 64 تهيه کرده‌ است کنترل کننده حافظه و رابط Hypertransport در داخل چيپ پشتيباني مي گردد. اين به چيپ‌هاي دوهسته‌اي امکان مي دهد که از داخل خود پردازشگر با يکديگر ارتباط برقرار کنند.
تعداد ترانزيستورهاي پردازشگرهاي اتلن 64*2 بيش از دو برابر پردازشگرهاي اتلن 64 مي‌باشد. با توجه به اينکه در ساختن CPU هاي جديد از روش 90nm استفاده مي شود سايز کل چيپ کمي افزايش پيدا کرده و ولتاژ عملکرد 1.35 تا 1.4 مي‌باشد و گرماي خروجي به بيش از 110w کمي افزايش مي‌يابد.
هر هسته پردازشگر حافظه Cash L1 و L2 مخصوص به خود را دارد، 128 KB براي L1 و بسته به مدل 512 KB تا 1 MB براي L2.
دو برتري مهمي که AMD در CPU هاي دو هسته‌اي دارد عبارتند از اينکه :
"Crossbar Switch" که آدرسها را جمع‌آوري کرده و توزيع مي کند و داده را از هر هسته به هسته ديگر يا باقي سيستم توزيع مي کند در حال حاضر امکان اضافه شدن دومين هسته را دارد.
موفقيت ديگر AMD که از نظر مصرف کننده خيلي مهم مي‌باشد امکان استفاده اتلن 64*2 از مادربردهاي سوکت 939/940 مي باشد و فقط لازم است که شرکت توليد کننده مادربرد BIOS را براي پشتيباني از خصوصيات جديد به روز رساني نمايد.

دسترسي اينتل به پردازشگر دو هسته اي
 

با توجه به اينکه اينتل مانند AMD داراي مدل قبلي براي اضافه کردن هسته جديد در داخل يک قالب CPU نبود، براي ساخت آن مدل جديدي را طراحي نمود که البته داراي نواقصي نسبت به مدل AMD مي‌باشد.
پنتيوم D در اصل از دو پردازشگر "پرسکات" پنتيوم D در يک قالب تشکيل شده است ، اين پردازنده داراي مزيت داشتن دو حافظه کش L1 و L2 براي هر هسته بطور مجزا مي‌باشد، ولي داراي نواقصي نيز مي باشند از جمله اينکه اين دو پرداشگر براي ارتباط برقرار کردن با يکديگر بايد، از NorthBridge و FSB خارج پردازشگر استفاده نمايند. تعداد ترانزستورها براي چيپ هاي جديد بيش از 230 ميليون و گرماي توليد شده به مقدار فوق‌العاده 130W براي پنتيوم Extereme Edition مي‌رسد.
يکي از بزرگترين معايب طراحي اينتل نسبت به AMD که سوکت‌هاي 939 را براي طراحي پردازشگرهاي دو هسته‌اي خود حفظ نمود آن است که راه حل دو هسته‌اي اينتل نياز به يک جفت چيپ ست جديد بنامهاي 955X و 945P دارد. شرکت nvidia اخيراً ويرايش اينتل SLI که پروسسورهاي دو هسته‌اي را پشتيباني مي‌کند را به بازار عرضه کرده ‌است که اين مورد هم زمان بيشتري را مصرف و هم هزينه‌اي اضافي براي مصرف کننده در پي دارد.

گرما و پهناي باند :
 

هر دو پردازشگرهاي تک هسته‌اي AMD و Intel گرماي فوق‌العاده زيادي توليد مي‌کردند، که هيت سينک‌هاي فوق‌العاده بزرگي که براي آنها استفاده مي ‌شود گوياي اين مطلب مي‌باشد. حال با اضافه کردن يک هسته اضافي چگونه مي‌توان اين پردازشگرها را خنک نمود.
ولي AMD و Intel از چندين روش براي خنثي کردن اين موضوع استفاده کرده‌اند، ابتدا آنکه در ساخت اين پردازشگرها از تکنولوژي 90nm استفاده شده که باعث کوچکتر شدن CPU ونزديکتر شدن قسمتهاي مختلف بر روي CPU شده و در نتيجه گرماي توليد شده را به مقدار زيادي کاهش مي‌دهد و دوم آنکه فرکانس کاري اين CPU ها بمقدار حدود 400MHz نسبت به آخرين CPU هاي تک هسته اي کاهش پيداکرده و همچنين هسته دوم هميشه بصورت کامل کار نمي‌کند اين سه مطلب باعث مي‌گردد که گرماي توليد شده بمقدار خيلي زيادي نسبت به CPU هاي تک هسته‌اي افزايش نيابد.
پهناي باند بکار رفته محدوديت بزرگتري براي CPU هاي دو هسته‌اي مي‌باشد، زيرا هر دو AMD و Intel پهناي باند براي CPU هاي تک هسته‌اي را براي اين نوع CPU ها نيز حفظ کرده‌اند و طرحي براي افزايش آن ندارد.
دو پردازشگر تک هسته اي در مقابل يک پردازشگر دو هسته‌اي
محاسبات و بررسي طرحهاي موجود نشان مي‌دهد که دو چيپ اپترن AMD بايد داراي سرعت بالاتري نسبت به يک چيپ دو هسته‌اي باشد، زيرا هر يک از اين OPTERON ها داراي يک کنترل کننده حافظه مجزا مي‌باشد ولي در چيپ‌هاي دو هسته‌اي هر دو هسته بايد يک کنترل کننده حافظه را بصورت مشترک استفاده کنند.
در مورد اينتل اين موضوع مطرح نمي‌باشد زيرا در هر دو طرح يک کنترل کننده حافظه در خارج از CPU استفاده مي شود و فقط در طراحي دوهسته اي اين مسيرها کوتاه‌تر مي‌باشند که چندان پارامتر مطرحي در افزايش سرعت نمي‌باشد.
يکي از بزرگترين مزاياي پردازشگرهاي دو هسته‌اي نسبت به دو پردازشگر تک هسته‌اي بحث اقتصادي آن مي‌باشد، زيرا اولاً خريد يک CPU دو هسته‌اي از دو CPU تک هسته‌اي ارزانتر مي‌باشد و از طرف ديگر بايد قيمت مادربرد را نيز لحاظ کرد که در اين صورت اين موضوع بيشتر جلب توجه مي‌نمايد.
ارسال مقاله توسط کاربري : sabamm
ae