مقدمه
 

در جنگ هاي رودررو و فيزيکي، ايجاد بسترهاي امنيتي، بيشتر در قالب سنگر، خاکريز و غيره معناي واقعي پيدا مي کند، ولي در جنگ هاي سايبري که در جهت سرقت، نابودسازي و تغيير اطلاعات محرمانه انجام مي شود، ايجاد بستر امنيتي در قالب سرويس هاي امنيتي مانند فايروال، آنتي ويروس، سيستم تشخيص نفوذ، آنتي اسپم، سيستم ضدجاسوسي، همچنين استفاده از قفل ها و غيره معنا پيدا مي کند. امروزه يکي از دغدغه هاي مهم در عرصه اطلاعات، جلوگيري از نفوذ به سيستم هاست. به همين دليل تخصص توليد قفل و روش هاي شکستن آن به عنوان يکي از شاخه هاي مهم امنيتي، اهميت دو چنداني يافته است، تا حدي که با داشتن قفل هاي مناسب مي توان پايداري سيستم را در مقابل حملات مختلف حفظ کرد.

انواع قفل ها
 

الف – قفل هاي سخت افزاري
ب – قفل هاي نرم افزاري
ج- قفل هاي CD، DVD وغيره
د- قفل هاي اينترنتي

الف – قفل هاي سخت افزاري
 

چنانچه از سخت افزار خاصي براي قفل گذاري استفاده شود، به آن قفل سخت افزاري مي گوييم. اين قفل ها بعضي به صورت يک رابط بر روي پورت پارالل سيستم نصب مي شوند که البته هر دو نوع آن عملکرد مشابه دارند. بخش اصلي قفل، از يک حافظ قابل پاک شدن تشکيل شده که با توجه به نوع و حجم آن، داراي عملکردي متفاوت است و عمدتاً به يکي از دو روش زير عمل مي کند

روش اول قفل گذاري سخت افزاري
 

روش اول قفل گذاري به اين صورت است که توليد کننده نرم افزار يک يا چند بايت از اطلاعات را در قفل نوشته و برنامه در هنگام اجرا آن را چک مي کند. در صورتي که قفل وجود داشته باشد، برنامه به کار خود ادامه مي دهد و اگر قفل وجود نداشته باشد و يا اطلاعات خوانده شده از روي قفل صحيح نباشد، برنامه متوقف شده و با اعلام خطا از اجراي صحيح، سرباز مي زند. اين نوع قفل ها داراي ساختاري ساده، حافظه اي در حد چند بايت و قيمتي ارزان هستند. استفاده از اين قفل ها بسيار ساد بوده و نياز به تخصص خاصي ندارد، تنها کافي است نرم افزار ويژه قفل را (که توسط شرکت توليد کننده قفل ارايه شده) اجرا کرد. در ابتدا که قفل فاقد اطلاعات است، اول يک کلمه دلخواه، به عنوان کلمه عبور درخواست کرده و سپس با توجه به نوع قفل، يک يا چند کلمه اطلاعات را دريافت و در حافظه قفل ثبت مي کند. پس از ثبت اطلاعات در قفل، توليد کننده نرم افزار، اطلاعات ثبت شده در يک برنامه را چک مي کند که نحوه چک کردن اطلاعات، با توجه به نوع قفل متفاوت است. در بعضي فقط اطلاعات درون قفل چک مي شود و در بعضي ديگر، در مرحله اول وجود قفل چک شده و در مرحله بعدي، اطلاعات درون آن چک مي شود

روش دوم قفل گذاري سخت افزاري
 

روش ديگر قفل گذاري به اين صورت است که توليد کننده نرم افزار، بخش کوچکي از برنامه را در حافظه قفل قرار مي دهد که در اين حالت، چنانچه قفل وجود نداشته باشد، برنامه به هيچ وجه قادر به اجرا و ادامه کار نخواهد بود. اين نوع قفل ها داراي ساختاري کمي پيچيده، حافظه اي گاه تا چند کيلوبايت و قيمتي نسبتاً گران هستند. استفاده از اين قفل ها، به سادگي نوع قبلي نيست. البته نحوه کلي کار مشابه روش قبلي است. با اجراي نرم افزار ويژه قفل و وارد کردن کلمه عبور، بايد نام فايلي را که مي خواهيم بر روي آن قفل بزنيم، مشخص کنيم تا بخشي از آن در قفل ثبت شود.

ب – قفل هاي نرم افزاري
 

با توجه به نوع کاربرد برنامه، اندازه، قابليت کپي برداري از آن بر روي ديسک، تحت شبکه بودن برنامه و غيره مي توانيم از انواع روش هايي که براي حفاظت از نرم افزار در نظر داريم (و متعاقبا توضيح داده خواهد شد) استفاده کنيم. چگونگي استفاده از قفل منتخب به شرايط زير بستگي دارد
الف) اعتقاد طراح نرم افزار به اينکه کاربر حتما بايد آن را خريداري کند تا از امکانات آن مطلع شود
در اين حالت قفل نرم افزاري در ابتداي شروع به کار برنامه کنترل مي شود، حتي طراح مي تواند در مواقع حساس نيز قفل را مجددا کنترل کند و يا در حالتي که طراح واقعا سختگير باشد، مي تواند در زمان هاي مشخصي از وجود قفل اطمينان حاصل کند (مثلاً هر 4 ثانيه).البته در اين حالت طراح بايد روشي را که براي کنترل قفل استفاده مي کند نيز در نظر بگيرد.
ب) اعتقاد طراح نرم افزار به اين که کاربر مي تواند از نرم افزار به عنوان نسخه نمايشي نيز استفاده کند
طراح در اين حالت مي بايست در مکان هاي خاصي از برنامه، قفل را کنترل کند. مثلا در يک برنامه حسابداري مي توان تمام بخش هاي سيستم را آزاد گذاشت (يعني برنامه نيازي به قفل نداشته باشد) و در صورتي که کاربر مايل به استفاده از امکانات گزارش گيري سيستم باشد، قفل نرم افزاري درخواست شود. مزيت اين روش بر روش قبلي اين است که ديگر نياز به طراحي نسخه نمايشي براي مشاهده کاربران نيست. در انتها طراح بايد موارد زير را نيز در نظر گرفته و با توجه به برنامه مورد نظر يکي را انتخاب کند.

محدوديت در تعداد کپي (Copy Limited)
 

در اين حالت برنامه نصب کننده نرم افزار، فضاي مشخصي در ديسک را با روش خاصي فرمت کرده و تعداد مجاز نسخه برداري را در آن درج مي کند. به اين ترتيب با هر بار کپي کردن برنامه، يک واحد از اين عدد کم مي شود و هنگامي که تعداد مجاز آن به صفر رسيدن ديگر نمي توان برنامه را بر روي سيستم نصب کرد.

استفاده از ديسکت در هنگام اجراي برنامه (Required Disk)
 

در اين حالت، ديسکت مورد نظر، يا به روش خاصي فرمت مي شود و سپس هنگام اجراء اطلاعات روي آن بررسي مي شود و يا قسمتي از ديسکت را به صورت فيزيکي و عمدي خراب مي کنند. در اينجا، در واقع همان صدمه اي که به عمد بر سطح ديسکت وارد شده است، به عنوان قفل و محافظ نرم افزار عمل مي کند. از اين پس براي انتقال برنامه از يک سيستم به سيستم ديگر، اين فلاپي مانند قفل سخت افزاري عمل مي کند و مي بايست مختصات آن توسط برنامه تاييد شود و چنانچه اين فلاپي در درايور نباشد، برنامه اجرا نخواهد شد
ارسال توسط کاربر محترم سايت : hossein_kh