گرچه حافظه هاي کامپيوتري فشرده تر شده‌اند و اطلاعات بيشتري را در خود جاي داده‌اند ، اما باز هم طراحان و سازندگان اين قطعات، راضي نيستند و از هم اکنون به فکر توليد نسل بعدي حافظه هاي کامپيوتر و حتي نسل بعد از آن هستند. اشتهاي ما براي حافظه‌هاي کامپيوتري سيري ناپذير است. هرچه ظرفيت حافظه‌ها بيشتر مي شود، نيازهاي تازه ما هم افزايش مي يابند و روز به روز فضاي بيشتري براي ذخيره اطلاعات لازم داريم.
شيوه ها و ابزارهاي رايج ذخيره اطلاعات ، همگي در حال تغيير هستند تا با نيازهاي ما تطبيق پيدا کنند.
گرچه حافظه هاي کامپيوتري فشرده تر شده‌اند و اطلاعات بيشتري را در خود جاي داده‌اند ، اما باز هم طراحان و سازندگان اين قطعات، راضي نيستند و از هم اکنون به فکر توليد نسل بعدي حافظه هاي کامپيوتر و حتي نسل بعد از آن هستند.
براي مثال، نسل تازه ديسکهاي نوري که به تازگي به بازار عرضه شده‌اند، تا 25 گيگا بايت ظرفيت دارند، اما در همين حال، کارشناسان به دنبال يافتن جايگزيني هستند که ظرفيتي بيش از اين داشته باشد.
اين ديسکهاي نوري، از ليزر آبي به جاي قرمز استفاده مي کنند و به همين دليل "بلو – ري" ناميده مي شوند. ليزر آبي دقيقتر از ليزر قرمز است و مي تواند اطلاعات بيشتري را در جاي کمتري ذخيره کند.
دکتر پيتر توروک از ايمپريال کالج لندن مي گويد: "ديسکهاي بلو – ري، نسل بعدي حافظه هاي کامپيوتري، پس از ظهور دي وي دي هستند. اين ديسکها قادر خواهند بود در هر لايه 25 گيگا بايت اطلاعات را ذخيره کنند."
اما او حتي اين ميزان را کافي نمي داند: "ما مي خواهيم اين ظرفيت را به پنج برابر افزايش دهيم."
اشتهاي ما براي حافظه هاي کامپيوتري، واقعا سيري ناپذير است.
?کوچک، زيباست
داده ها و اطلاعات کامپيوتري در قالب رشته هايي از صفر و يک ذخيره مي شوند. اين "صفر و يک"ها يا داده هاي ديجيتال به صورت برجستگي‌هايي بر روي سطح ديسک نقش مي بندند که اشعه ليزر را باز مي تابند.
هر نقطه‌اي که برجسته باشد و اشعه را منعکس کند، داراي ارزش "يک" و اگر فاقد برجستگي باشد و اشعه را بازنگرداند داراي ارزش "صفر" خواهد بود. به اين ترتيب، هر نقطه از سطح ديسک مي تواند حاوي يک بيت داده باشد.
اما ديسک خواني که دکتر توروک طراحي کرده است نه تنها بازتاب اشعه ليزر را دريافت مي کند بلکه زاويه تابش اين اشعه را هم اندازه مي‌گيرد. اکنون، به جاي استفاده از يک و صفر، هر برجستگي بر روي سطح ديسک مي تواند اطلاعات بيشتري را ذخيره کند.
به اين ترتيب مي توان از سطح ديسک، استفاده بيشتري برد و فضاي کمتري را براي ذخيره اطلاعات بيشتري صرف کرد.
اين نکته از آنجا اهميت دارد که امروزه در دنياي تکنولوژي، "کوچک" جاي "بزرگ" را مي گيرد و رقابت اصلي در مهندسي بر سر اين است که چگونه همه چيز را در فضاي بسيار تنگي گنجاند.
آدريان مارس، آينده شناس، که در زمينه ترسيم آينده جهان مطالعه مي کند، مي گويد: "هدف غايي بشريت رسيدن به همان سطح تکاملي است که در بدن انسان ديده مي شود؛ جايي که هر مولکول به تنهايي کارکرد محسوسي را انجام مي دهد."
او به همين دليل، روش تازه شرکت هيولت پاکارد را براي استفاده از مولکولهاي جداگانه و منفرد در ذخيره اطلاعات، "گام بزرگي به پيش" توصيف مي کند.
"هيولت پاکارد در تقاطع ميان دو سيم، توانسته مولکولهايي را جاي دهد که تقريبا جداگانه و منفرد هستند. در اين تقاطع، حدود هزار مولکول جاي گرفته‌اند. اين مولکولها به جريان الکتريکي که از يک سيم به سيم ديگر منتقل مي شود، واکنش نشان مي دهند و مي توانند موقعيت خود را تغيير دهند."
?توان خارق العاده
به کار بردن مولکولهاي منفرد به مثابه بيتهاي داده در مقياس نانو، هنوز در مرحله آزمايشي است.
اما طراحان مطمئن هستند که در آينده نه چندان دور قادر خواهند بود ابزارهاي بسيار کوچک براي ذخيره سازي اطلاعات در مقياس نانو را در دسترس ما قرار دهند.
يکي از چنين شيوه هايي که طراحي و توليد آن به تازگي آغاز شده، پروژه "ميلي پيد" ناميده مي شود.
دکتر ديويد واتسن از آي بي ام مي گويد: "در تکنولوژي ميلي پيد، سوزنهاي بسيار ريز در هشتاد رديف هشتاد تايي، يک شبکه تشکيل مي دهند تا حفره هاي بسيار ريزي را بر سطحي که از جنس پليمر است ايجاد کنند."
به گفته دکتر واتسن، اين تکنولوژي قابليت خواندن و نوشتن اطلاعات را داراست؛ صفحه پليمري، انعطاف پذير است بنابراين مي توانيد حفره‌اي را ايجاد کنيد تا حاوي ارزش "يک" شود يا آنکه آن را دوباره به سرجاي خود برگردانيد تا به ارزش "صفر" بازگردد.
به گفته او، اين تکنولوژي پتانسيل خارق العاده اي براي ذخيره اطلاعات ايجاد مي کند.
اين محقق مي گويد: "يک دستگاه ميلي پيد، به تنهايي مي تواند اطلاعاتي معادل ششصد هزار عکس ديجيتال را در سطحي به اندازه يک تمبر پستي ذخيره کند."
?ابعاد تازه
در بسياري از شيوه هاي کنوني، اطلاعات به صورت خطي و بر روي يک باريکه طولاني ذخيره مي شود؛ مانند حلقه نوار يا خطوط مارپيچي که روي سي دي وجود دارند.
اين شيوه هاي ذخيره سازي اطلاعات، کاملا يک بعدي هستند.
بعضي از شيوه هاي ديگر، مانند حافظه هاي فلش و ميلي پيد که به زودي عرضه مي شود، داده ها را روي يک سطح دوبعدي ذخيره مي کنند.
پروژه هاي ديگري که در حال ساخت و طراحي هستند، از اين هم پيشتر مي روند و داده‌ها را به صورت سه بعدي ذخيره مي کنند.
بيست سال پيش هولوگرام ها يا تصاوير سه بعدي محبوب شدند و رواج فراواني يافتند؛ عکس هاي سه بعدي درون تصويري ذخيره مي شدند که ظاهري دوبعدي داشت.
اکنون به نظر مي رسد که اطلاعات و داده ها نيز مي توانند به شيوه مشابهي ذخيره شوند.
آدريان مارس مي گويد: "ذخيره سازي سه بعدي اساسا بر مبناي نگارش تصاوير يا هولوگرامها بر مکعبي با ابعاد يک حبه قند است. هدف اين است که بتوانيم اطلاعاتي با حجم دست کم يک ترابايت (هزار گيگا بايت) را بر هر حبه قند ذخيره کرد."
پيش از آنکه واژه "حبه قند" باعث سردرگمي و اشتباه شود، او توضيح مي دهد: "روشن است که اين قطعات از قند و شکر ساخته نشده اند! تاکنون در آزمايشها از موادي مانند پليمر يا کريستالهاي ويژه اي استفاده شده که به نور حساس هستند."
امروزه، دست بردن در ساختارهاي کريستالي به طرز حيرت آوري آسان تر شده است.
البته اين تکنولوژي هاي تازه و نوظهور، هنوز با موانعي روبرو هستند و همه آنها به بازار راه نخواهند يافت.
اما يک چيز، قطعي است: ما هميشه به ظرفيت بيشتري براي ذخيره اطلاعات نيازمند خواهيم بود و در آينده ابزارهايي را براي ذخيره سازي به کار مي بريم که امروز در تصورمان هم نمي گنجد.
ارسالي از طرف کاربر محترم : sm1372