اين اولين باريست که سلولهاي بنيادين براي درمان ديابت نوع 1 انساني به کار رفته اند.
يک تحقيق کوچک نشان داد که درمان با پيوند سلول بنيادين در بيماراني که به تازگي مبتلا به ديابت نوع 1 يا ديابت نيازمند به انسولين شده اند، ميتواند نياز به دريافت مصنوعي انسولين را از بين ببرد.
دکتر خوليو سي. ولتارللي (Julio C. Voltarelli) از مرکز خون ريبيرو پرتو (Ribeiro Preto) برزيل و نويسنده اصلي اين گزارش نتايج يافت شده را بسيار “دلگرم کننده” توصيف کرد.
هرچند چنين روشي در بيماريهاي خودايمني ديگر نيز به کار رفته است، اما بنا به گفته نويسنده گزارش، اين اولين باريست که سلولهاي بنيادين براي درمان ديابت نوع 1 انساني به کار رفته اند.
لازم به ذکر است که ديابت نوع 1 يک نوع بيماري خود ايمني است. به اين معنا که اين بيماري زماني بوجود مي آيد که دستگاه مبارزه بدن با عفونتها (دستگاه ايمني) عليه بخشي از خود بدن فعال مي شود. در ديابت، دستگاه ايمني به سلولهاي بتاي لوزالمعده که انسولين توليد مي کنند، حمله مي کند و آنها را از بين مي برد. بنابراين لوزالمعده انسولين کمي توليد مي کند يا اصلاً توليد نمي کند. فردي که ديابت نوع 1 دارد براي تمام عمر بايد انسولين دريافت نمايد.
پيوند سلول بنيادين شامل برداشت و درمان سلولهاي بنيادين خود بيمار و بازگرداندن آن به بدن فرد از طريق تزريق وريدي است.
بنا بر گزارشات بعدي رسيده از آزمايشات تيم دکتر ولتارللي، 14 بيمار براي مدتي به تزريق انسولين بي نياز شدند-1 نفر به مدت 35 ماه، 4 نفر حداقل 12 ماه و 7 بيمار به مدت 6 ماه -. دو بيمار که نسبت به اين روش ديرتر واکنش نشان دادند، به مدت 1 و 5 ماه به انسولين بي نياز شدند.
اين درمان در مدت زمان طولاني بسيار خوب عمل کرد و تنها عارضه جانبي آن بروز التهاب ريه در يک بيمار و بروز مشکل در غدد درون ريز در دو بيمار بوده است.