اشاره:
در اين مقاله، تبليغات اينترنتي به مفهوم عام آن يعني هر نوع فعاليت براي معرفي محصول و خدمات در اينترنت مي باشد.
در ايران حدود 40 سال قبل تلويزيون را "رسانه نوين" خطاب مي کردند. اين "رسانه نوين" در روزهاي نخستين حضور خود براي کسب محبوبيت بايد کارايي خود را اثبات مي کرد. تلويزيون اثبات کرد و هم اکنون تقريبا در هر خانواده اي يک دستگاه تلويزيون وجود دارد.
اين وضع براي اينترنت هم بايد اتفاق بيافتد. به عبارت ديگر اينترنت هم بايد بتواند کارايي خود را به اثبات برساند. همه مي پرسند که آيا اينترنت نيز مي تواند؟
البته اين مقاله زماني انتشار مي يابد که تقريبا تمام پاسخ ها "مثبت" است و اينترنت ديگر نيازي به اثبات خود ندارد. اما من مي خواهم تبليغات اينترنتي را بررسي کنم.
مي خواهم بدانم اگر مديري از خود بپرسد، آيا تبليغات اينترنتي براي مجموعه من کارايي دارد، پاسخ چه خواهد بود؟
اگر مدل روند ورود تکنولوژي در ايران را بررسي کنيم، متوجه خواهيم شد که نتايج دقيقا همانند ساير کشورهاست اما با اندکي تاخير. به عبارت ديگر تلويزيون هم در ايران همانند ساير کشورها محبوب شد اما با تاخير. براي اينترنت هم اين وضع اتفاق افتاده است.
لذا مي توان گفت، تبليغات اينترنتي هم به زودي جاي پاي خود را خواهد يافت و وارد بودجه تبليغاتي شرکتها خواهد شد. به زودي شاهد اين خواهيم بود که مديران ديگر نخواهند پرسيد که آيا تبليغات اينترنتي موثر است يا نه.
اما چگونه مي توان به روند رو به رشد آن سرعت داد؟
براي اينکار دو جور فرهنگ سازي بايد انجام شود:
1. فرهنگ ارايه راهکار مناسب متناسب با نياز از سوي وب سايتها و ارايه دهندگان تبليغات اينترنتي
2. فرهنگ استفاده از خدمات تبليغات اينترنتي ارايه شده
ادامه مقاله را به "تبليغات بنر" محدود مي کنم تا به هدف اصلي مقاله که افزايش درآمدزايي سايتها از طريق پذيرش تبليغات بنر است، بيشتر توجه شود و بهتر بتوانم از مثالهاي موجود استفاده کنم.
الف- ارايه دهندگان تبليغات بنر
اصولا دو دليل عمده وجود دارد که از اين روش استفاده مي شود، دليل اول تبليغ اسمي خاص است. مثلا نام يک محصول و نام يک شرکت که با هدف نفوذ در بازار صورت مي گيرد. دليل دوم فروش مستقيم کالا يا خدمات است.
در مورد اول ممکن است تنها بنر يک شرکت نمايش داده شود و به جايي هم لينک نشود چون اصولا ديده شدن بنر هدف آن بوده است. اما در مورد دوم، بنر به صفحه فروش کالا يا خدمات لينک مي شود و به عبارت ديگر، در اين مورد کليک خوردن بنر بسيار حياتي است.
تقريبا همه سايتهاي ما براي تبليغ در سايت خود تعرفه اعلام کرده اند که به خودي خود مشکلي ندارد. اما آمارهاي ارايه شده از ميزان بينندگان آنها در اکثر موارد اثبات نشد (غير واقعي) و يا گروه بندي نشده است.
سايتهاي بسياري عنوان مي کنند که در ماه 30000 نفر بيننده دارند و با اندکي بررسي متوجه خواهيم شد که منظور آنها 30000 نمايش صفحه است. يکي از مشکلات موجود همين آمارهاي اثبات نشده است. اگر مديري در چنين سايتهايي تبليغ کند مطمئنا پاسخي نخواهد گرفت و بعد از آن عنوان خواهد کرد که تبليغات بنر، کارايي ندارد.
گونه ديگر در ارايه آمار، تنها استناد به آمار بالاي بينندگان سايت است. به عبارت ديگر سايتي اعلام مي کند در ماه 60000 نفر بيننده دارد و بررسي ها نيز صحت آن آمار را تاييد مي کند اما سايت نمي تواند نوع مخاطبان و افراد بازديد کننده خود را گروه بندي کند.
اگر تبليغ کننده با هدف نفوذ در بازار در چنين سايتي تبليغ کند، جواب مي گيرد اما اگر قصد فروش کالا و خدماتي داشته باشد به احتمال بسيار بالايي باز هم ناراضي خواهد بود.
به عنوان نتيجه گيري اين بخش مي توان گفت بايد سايتها استانداردهاي رايج پذيرفته شد در سايتهاي مشابه خارجي را رعايت کنند يا اصلا با هم به توافقي جديد دست يابند. در اين صورت آنها آمار ارايه شده از سوي يکديگر را با حساسيت بيشتري دنبال مي کنند و روند ارايه آمار غير واقعي به هر دو شکل بيان شده، آهنگ کند تري خواهد يافت. از سوي ديگر هر چه ميزان آگاهي تبليغ کنندگان بالاتر رود، سايتها نيز متناسب با آن از انتشار اين گونه آمار کمتر استفاده خواهند کرد.
ب – آگهي دهندگان
کانالهاي مرسوم تبليغات در ايران شبکه هاي مختلف صدا و سيما ، روزنامه ها و مجلات هستند که حجم عمده تبليغات هم از طريق اين رسانه ها به جامعه تزريق مي شود. چرا تبليغ از طريق رسانه اينترنت به اندازه تبليغات در رسانه هاي ذکر شده جدي گرفته نمي شود؟
مطمئنا مهم ترين دليل آن عدم فرهنگ سازي لازم است به عبارت ديگر مديران تبليغات ما به اين باور نرسيده اند که تبليغ در اينترنت هم مي تواند موثر و کارساز باشد. اما آيا فرهنگ سازي آسان است؟ خير! پس براي گسترش صنعت تبليغات اينترنتي در ايران چه بايد کرد؟
سرعت دادن به روند حل اين مشکل يعني تشويق آگهي دهندگان به تبليغ در اينترنت را کساني مي توانند انجام دهند که هم اکنون رابطه مستقيمي با آنها دارند. نکته کليدي هم توجه به مهم ترين رسانه هاي تبليغ در کشور است. تبليغ کنندگان تبليغ در شبکه هاي صدا و سيما و همينطور روزنامه ها و مجلات را به عنوان کانالهاي اصلي تبليغ پذيرفته اند. اگر مديران همين رسانه ها کمي توجه به تبليغات اينترنتي نشان دهند شايد بتوان زودتر به نتيجه رسيد. اما شايد مديران اين رسانه ها اينترنت را رقيب خود بدانند و نخواهند که تبليغات در آن مرسوم شود و از حجم تبليغ در آنها کاسته نشود.
آنها چه بخواهند و چه نخواهند چنين اتفاقي خواهد افتاد. لذا منطقي خواهد بود که اندکي داريت به خرج داده و به تبليغات اينترنتي توجه بيشتري نشان دهند. آنها مي توانند سيستمي همانند FastClick براي تبليغ در سايتها داشته باشند که به خوبي دو گروه آگهي دهندگان و توزيع کنندگان آگهي را پوشش دهند. آنها همچنين مي توانند از تجربه هاي موجود داخلي نيز کمک بگيرند.
نتيجه گيري:
گسترش فرهنگ تبليغات اينترنتي در ايران به نفع جامعه خواهد بود. سايتهاي کوچکي که با تلاش فراوان محتواي مناسبي را منتشر مي کنند را به حفظ کيفيت و بالاتر بردن آن تشويق مي کند. در اين صورت شاهد آن خواهيم بود که بر تعداد سايتهاي تخصصي افزوده گردد و مراجع معتبر بسياري براي بينندگان فارسي زبان، رشد يابند.
ارسال مقاله توسط کاربر محترم سايت :sm1372