مجله تايم اين هفته با درج مطلب علمي جالبي خوانندگان خود را شگفت زده کرد. داستان از اين قرار است که يک گروه پژوهشي به سرپرستي دانشمندي به نام "آميت لعل" در دارپا (آژانس پروژه هاي پژوهشي پيشرفته دفاعي ايالات متحده) سرگرم فعاليت بر روي گونه جديدي از فناوري هاي ترکيبي هستند که بسيار شگفت انگيز به نظر مي رسد. لعل و همکاران او ريزتراشه هاي بسيار کوچک مجهز به ردياب هاي جي. پي. اس را درون بدن لاروها يا همان کرم هاي حشرات به ويژه حشرات بالدار و به اصطلاح پرنده تعبيه و جاسازي مي کنند و پس از رسيدن حشره به مرحله بلوغ از آن براي انجام ماموريت هاي ويژه مانند گشت زني و پايش محيطي استفاده مي کنند.
ريزتراشه هاي به کار رفته در بدن اين حشرات مجهز به حسگرهاي محيطي نظير رطوبت، گاز، عوامل شيميايي، زيستي و غيره مي باشد و فعاليت حرکتي حشره از راه دور قابل کنترل است و مي توان با استفاده از رديابهاي ماهواره اي آن را مشخص نمود. براي به حرکت انداختن حشره پالس هاي الکتريکي بسيار خفيفي از طريق تراشه هاي يادشده به بافتهاي ماهيچه مانند حشره ارسال مي شود. نکته قابل توجه در رابطه با اين فناوري اين است که آنچه که پيش از اين در فيلم هاي علمي – تخيلي در رابطه با پيوند بافت جاندار و ماشين تصور مي شد، اکنون در سطحي هر چند ساده محقق شده است.
لعل به همراه همکاران خود ريزتراشه ها را به دقت درون بدن حشره نوزاد فرو مي کنند و طبيعي است که اين کار جراحت هاي جزئي را به همراه دارد. اما رشد تدريجي حشره و تکامل بافت هاي بدن او به عنوان يک عامل ترميم کننده عمل مي کند و پس از مدت کوتاهي هيچ اثري از جراحت بر روي بدن حشره مشاهده نمي شود. تلفيق بافت حشره و ريزتراشه که در واقع ماشيني بسيار کوچک است، ترکيبي را پديد آورده که مي تواند در محيط هايي که نياز به استفاده از وسايل پرنده بدون سرنشين است، بسيار موثر باشد. اين فعاليت علمي در قالب پروژه اي صورت گرفته که به اختصار HI-MEMS ناميده مي شود.
اگر چه مجله تايم موفق به مصاحبه با لعل يا همکاران او نشده است، اما شرح مختصري از اين فناوري در وب سايت دارپا آمده است که مطالعه آن مي تواند براي علاقمندان مفيد باشد. شايد بتوان دکتر آميت لعل را که دکتراي خود را در رشته مهندسي الکترونيک از دانشگاه کاليفرنيا، برکلي اخذ نموده است؛ يکي از پيشگامان فناوري هاي ترکيبي دانست. او هم اينک به عنوان عضو ارشد جامعه علمي فزکانس ماوراي صوت و کنترل فرکانس آي تريپل ئي (IEEE) به فعاليت هاي علمي اشتغال دارد.
به طور حتم اين پروژه يکي از از صدها فعاليت پژوهشي است که هم اينک در گوشه و کنار جهان با هدف تکامل فناوري هاي ترکيبي يا به اصطلاح "هيبريد" (Hybrid) در جريان هستند. پيش از اين فناوري هاي ترکيبي در زمينه حمل و نقل از جمله ساخت خودروهاي دوگانه سور و علوم و صنايع شيميايي به ويژه مواد شيميايي برخوردار از خواص چندگانه کاربرد داشتند. شايد کسي فکر نمي کرد شکل هاي نويني از فناوري هاي ترکيبي قابل گسترش باشند و جهان امروز و آينده ما را دستخوش تغييرات شگرفي نمايند. به نظر مي رسد با ظهور نانو فناوري روند تکامل فناوري هاي ترکيبي شتاب يافته است و ترسيم چشم انداز آنها شايد در قالب تدوين سناريوهاي بديل قابل پيش بيني باشد. تنها مي توان اميدوار بود با توجه به عمق تاثيرگذاري اين فناوري ها و تغييرات راديکال يا چشمگيري که در حوزه هاي فناورانه و صنعتي پديد مي آورند، تبلور کاربردهاي آنها مانيفست هاي تعيين کننده اي را رقم خواهد زد و جهت و مسير تکامل فناوري را با توجه به وِيژگي هاي خاص خود تعيين خواهند نمود.
به بياني ديگر با گسترش حوزه هاي کاربرد فناوري هاي ترکيبي و شناسايي عرصه هاي نوين براي آنها از يک سو با نفوذ اين فناوري ها در حوزه هاي گوناگون رو به رو هستيم، و از سوي ديگر شاهد تکامل خود اين فناوري ها خواهيم بود. با نگاهي عميق تر در مي يابيم فناوري هاي ترکيبي به عنوان يک کاتاليزور يا عامل نسهيل کننده مسير ميانبري را در اختيار مخترعان و پژوهشگران مي گذارند و آنها را قادر به انجام فعاليت هايي مي سازند که پيش از اين دشوار يا حتا غيرممکن به نظر مي رسيد. دانش هاي ميان يا چند رشته اي بخش نظري اين فناوري ها را تکميل مي کنند، اما فناوري هاي ترکيبي جامه عمل را به تن اين دانش و علوم مي پوشانند.
موفقيت پروژه هاي ابتدايي نظير آنچه که توسط لعل و همکاران او در جريان است، مي تواند اين اميد را زنده کند که در آينده اي نه چندان دور شاهد به کارگيري شکل جديدي از آن در بدن انسان خواهيم بود. پيدايش فناوري هاي ميانجي انسان-ماشين که پيش از اين در حوزه هايي مانند روباتيک يا هوش مصنوعي مطرح بوده، در واقع گام هاي اوليه براي رسيدن به چنين جايگاهي است. بدون شک ترکيب راهبردي "بافت-تراشه" يا "انسان-ماشين" در آينده به رهيافتي مهم در ساختن محصولات و مصنوعات منحصر به فرد مبدل خواهد شد. در آن هنگام ديگر انسان يا ماشين خواندن محصول نهايي کار دشواري خواهد بود.
آنچه که امروزه اندام واره يا سايبرگ (Cyborg) ناميده مي شود، مقدمه و درآمدي است براي رسيدن به اين هدف. گسترش و تکامل سايبرگ ها و تدوين سامانه هاي يکپارچه اي که اين اندام واره ها در آنها قادر به ايفاي نقش هاي حياتي خود باشند، اين روياي ديرينه را محقق خواهد ساخت. تداوم اين روند در نهايت مي تواند آفرينش "ابر انسان" و ايجاد نسلي از بشر را در پي خواهد داشت که نه تنها ضعف ها و ناتواني نسل هاي پيشين خود را ندارد، بلکه از توانمندي هاي جديدي برخوردار شده و در نوع خود شاهکاري از "تمدن سايبر" است.
منبع:www.ictarticle.blogfa.com
ارسالي از طرف کاربر محترم :mohammad_43
/ع