يک تکه سنگ شيشه بزرگ

شيشه از مواد معدني بدست مي آيد که معمولا” به رنگ هاي متفاوت در طبيعت يافت مي شود و بنظر مي رسد اولين شناخت و استفاده انسان از شيشه به حدود 3000 سال قبل از ميلاد مسيح يعني عصر برنز باز مي گردد.
شيشه به صورتي که ما امروزه از آن استفاده مي کنيم ريشه در اسکندريه دارد که هنرمندان براي تزئين ديوارها، سقف و ديگر قسمت هاي کاخ ها از موزاييک هاي شيشه اي استفاده مي کردند. همچنين باستان شناسان ريشه صنعت شيشه گري را به حدود يک قرن قبل از ميلاد و کشور سوريه نسبت مي دهند.
در قرن 15 ميلادي در ونيز اولين شيشه هاي بسيار شفاف ساخته شد و به آنها کريستالو (Cristallo) گفته شد. در سال 1675 شيشه گري بنام جورج راونسکروفت (George Ravenscroft) با افزودن اکسيد سرب به شيشه به نوعي از شيشه با استحکام بالا دست پيدا کرد و از آن براي استفاده در پنجره و پوشش ساختمان استفاده کرد.
اما تعجب آور نيست اگر بگوييم که سرگذشت آينه به قبل از دستيابي بشر به شيشه بازميگردد. چرا که انسانهاي اوليه متوجه اين موضوع شده بودند که بسادگي مي توانند انعکاس تصاوير را در سطح آب مشاهده کنند، هر چند آنها اين موضوع را نوعي جادو مي پنداشتند.

عينک ساخت Salvino d’Armati

قبل از کشف شيشه انسانه هاي اوليه از سنگ هاي صيغل داده شده بعنوان آينه استفاده مي کردند. مخترع آينه امروزي دقيقا” مشخص نيست اما آنچه معلوم است اينکه آينه به سبک امروزي براي اولين در روم تهيه شده است. ورقه اي از شيشه که پشت آن با فلزي مانند طلا، نقره و يا جيوه پوشيده شده باشد.
ساخته اولين آينه هاي دو طرفه که گاهي به آنها آينه هاي ترنسپرنت (Transparent Mirror) هم گفته مي شود در آمريکا به سال 1903 و بنام اميل بلوک (Emil Bloch) ثبت شده است. اين آينه ها در نور معمولي از دو طرف همانند آينه عمل مي کنند اما نور شديد را از خود عبور مي دهند.
ساخت اولين عينک به سال 1000 ميلادي باز ميگردد که به آن سنگ خواندن (Reading Stone) گفته مي شد. اين سنگ يک شيشه کروي شکل بود که استفاده کننده براي خواندن بايد آنرا جلوي متن مي گرفتند. حدود 300 سال بعد در سال 1284 يک نفر ايتاليايي بنام سالوينو د آمراته (Salvino d’Armati) اولين عينکي را که قابل قرار دادن روي صورت بود ساخت.
http://www.farya.com