جاذبه زمين همان طور که ما را در سطح اين سياره نگه مي‌دارد، هواپيماها را هم از ورود به فضا باز مي‌دارد.
بر اساس برآورد سازمان فضايي آمريکا (ناسا) هر وسيله نقليه‌اي که بخواهد در مدار زمين قرار گيرد، بايد با سرعتي حدود 11 کيلومتر در ثانيه يا حدود 40000 کيلومتر در ساعت پرتاب شود. هواپيماهاي مسافربري معمول که سرعتي کمتر از سرعت صوت دارند،حتي به نزديکي اين سرعت هم نمي‌رسند.
مشکل سوخت هم وجود دارد. کوتاهترين فاصله ميان کره زمين و فضا حدود 100 کيلومتر بالاي سطح زمين در خط قائم است، که متناظر با محل پايان‌يافتن حد مرز سياره ما و شروع فضاي تحت‌مداري است.
ناسا براي رسيدن به مداري در اين حد به دو راکت پيش‌برنده 52000 گالوني و دو راکت تقويتي اتصالي دارد تا شاتل فضايي 100 تني و محموله آن را در تنها کمتر از 9 دقيقه به فضا برساند.
همانطور که مي‌توانيد تصور کنيد پرواز افقي به سوخت بسيار بيشتر از آن حدي نياز دارد که يک هواپيما يا يک شاتل فضايي بتواند حمل کند.
چيزهايي که تاکنون گفته شد مربوط به راه‌هاي رسيدن وسائل نقليه به شکل هواپيما به فضا است.
برت روتان، طراح هوا-فضا و شرکتش Scaled Composites يک سفينه موشکي تحت مداري - به نام "کشتي فضايي يک" (SpaceShipOne) ساخته است که از روي يک هواپيماي بلندپرواز رها مي‌شود.
هنگامي که "کشتي فضايي يک" آزاد مي‌شود، خلبانش آن را به سوي آسمان متوجه مي‌کند و موتور موشکي آن را روشن مي‌کند و به فضاي تحت مداري مي‌رسد و بعد با لغزيدن بر روي جو مانند يک گلايدر فرود مي‌آيد.
هواپيماهاي X-15 نظامي آمريکا نيز به شيوه‌‌اي مشابه به حاشيه فضا رسيده‌اند و دست کم يک شرکت مستقر در ايالت اوکلاهماي آمريکا به نام Rocketplane Global با مجهز کردن يک هواپيماي جت خصوصي به موتورهاي موشکي پروازهاي توريستي به فضاي تحت مداري ترتيب دهد.