اين روزها طبيعت و بويژه بدن انسان و ساختارهاي گوناگون و پيچيده اش به هدف بزرگي براي تحقيقات و چاره جويي هاي دانش بشري جهت تدارک و توسعه طيف گسترده اي از نيازمندي هاي حال و آينده حيات وي بدل شده و روزي نيست که خبري از يک پيشرفت و دستاورد فناورانه با الهام و تقليد از نظام هاي طبيعي و کارکردهاي حيات بخش آن و البته با هدف ارائه راه حل هاي موثر و چاره ساز براي تخفيف و رفع مشکلات گريبانگير بشر به گوش نرسد؛ مشکلات و دردسرهاي پرشمار و فزون بخشي که محصول عصر جديد توسعه و عوارض جانبي آن بوده و آسيب شناسي و چاره جويي آن نيز بي شک به تعقيب ردپاي آشنايي به نام انسان ختم مي شود.
در اين ميان دنياي مجازي و نظام امنيتي آن نيز از غافله همين روند الهام گيري و تقليد از ساز و کارهاي بدن انسان براي چاره جويي مشکلات فناوري عقب نمانده و شاهد تلاش دانشمندان جهت توانمندتر ساختن رايانه ها در مقابل حملات سايبري و ارائه سامانه برتر امنيت شبکه با تقليد از ساختار دستگاه ايمني بدن انسان هستيم. به بيان ديگر، دانشمندان علوم رايانه و مهندسان فناوري اطلاعات بيش از پيش نگاه خود را به دستگاه ايمني انسان و الگو قرار دادن آن به عنوان مدلي براي پيشگيري از حملات سايبري معطوف کرده اند.
دانشمندان از رهگذر چنين رويکردي و با اميدواري از آينده نزديکي خبر مي دهند که طي آن رايانه ها درست همانند سلول هاي بدن ما قادر به برقراري ارتباط و مراوده ميان خودشان، شناسايي و تشخيص تهديدها و همچنين پايش وضعيت سلامت خودشان خواهند شد. با اين اوصاف در آينده، يک ويروس رايانه اي ممکن است به همان سبک و سياقي که انسان ها بر سرماخوردگي فائق مي شوند، عمل کند.
موضوع کارآمدتر کردن رايانه ها براي اجراي وظايف و رفع و رجوع نيازها توسط خودشان، پيروي بحث هاي مطرح اين روزها پيرامون تامين امنيت فضاي مجازي است که با عنوان توانمندي انتشار امنيت در فضاي سايبري، به بنا کردن يک زيست بوم سايبري سالم و انعطاف پذير باکنش جمعي خودکار نيازمند است. طرفداران اين نظريه معتقدند وقت آن رسيده که از ماشين ها بخواهيم نقش فعال تري را درخصوص حفاظت خودشان تقبل کنند.
به عبارتي بايد از مغز رايانه ها براي حفاظت کردن خودشان استفاده کرد و البته اين مهم هميشه در قالب خط مشي هاي مجريان سامانه و صاحبان آنهاست. در حالي که موضوع توزيع امنيت در فضاي مجازي و ايجاد نظام فراگير رايانه ها از همان ابتدا حساسيت هايي را ميان طرفداران حريم خصوصي و برخي منتقدان برانگيخته و آن را نوعي طلوع عصرSkynet خوانده اند، اما موافقان بر اين عقيده اند که ايده انتشار امنيت در فضاي سايبري، زيست بوم سالمي از رايانه ها را مجسم مي کند که براي مقابله با تهديدها، شناسايي و مغلوب ساختن مشکلات تشريک مساعي و همدستي مي کنند. تصور چنين زيست بوم سايبري سالم و انعطاف پذيري بر پايه رفتار جمعي خودکار ماشين ها در حالي است که هم اينک نيز رايانه ها نمايش خيلي خوبي بابت فهم و اجراي موارد از قبل ناديده نشان نمي دهند. اما در مقابل، دستگاه ايمني انسان براي جنگيدن عليه متجاوزان و مزاحمان سرزده اي که آنها را بازشناسي نمي کند رشد و تکامل پيدا کرده است.
کارشناسان گام اول براي رسيدن به زيست بوم سالم رايانه ها را مهيا کردن آنها براي بازشناسي و واکنش خودکار به تهديدها مي دانند؛ وظيفه اي که در حال حاضر به صورت دستي انجام مي شود به نحوي که يک عامل اجراي انساني ناگزير از تماس گرفتن با عامل اجراي انساني ديگر از طريق پست الکترونيک براي هشدار خطر يک ويروس يا تهديد ديگر است. حالت مطلوب و ايده آل قضيه آن است که اخطار مربوط بلافاصله بين ماشين ها در سازمان هاي مختلف دولتي انجام شود. البته برخي کارشناسان از قبل در زمينه چنين نوعي از قابليت همکاري بين بخشي در مقياسي کوچک کار کرده اند.
نکته: اين روزها شاهد تلاش دانشمندان در توانمندتر ساختن رايانه ها در مقابل حملات سايبري و ارائه سامانه برتر امنيت شبکه با تقليد از ساختار دستگاه ايمني بدن انسان هستيم
اما متخصصان حوزه خدمات امنيتي فضاي سايبري يکي از بزرگ ترين موانع بر سر راه به هم نزديک کردن رايانه ها براي کار و تعامل با خودشان را در کشف روش بهتر براي تاييد صحت و اصالت همين تعاملات مي دانند. به بيان ديگر ما در حالي از رايانه ها قابليت تعميم کار و تعاملات سازمان يافته و منعطف را مطالبه مي کنيم که اين ماشين ها به واسطه برنامه نويسي شان محدود و دست و پا بسته مي شوند و خيلي ساده اگر برنامه نويسي آن مطابق الگوي معلوم در برابر مجهول نباشد، رايانه هاي نمي توانند خود را از ديگري تشخيص دهند.
به رغم وجود موانع و مشکلات بالقوه و بعضا بنيادي بر سر راه سپردن وظيفه تامين امنيت فضاي سايبري به دوش خود رايانه ها، متخصصان کوتاه نيامده اند و براي چاره جويي معضل تهديدهاي رايانه اي که در حال تبديل شدن به مشکلي بزرگ تر براي دولت ها و هزينه اي سنگين تر براي صنعت است، نگاه خود را متوجه مدل هاي جديدي از پدافند با الهام از طبيعت کرده اند. به اعتقاد آنها تهديد رايانه اي در حال رشد است و با وقوع اتفاقات ضمني بيشتر به معضلي پيچيده تر بدل مي شوند تا جايي که آخرين لقب شايع آنها ميان اهالي فضاي مجازي، تهديدهاي مضمن پيشرفته است.
اين تهديدها متدهاي به حد کافي پيشرفته اي هستند که کار رديابي و کشف را دشوار مي سازد و تميز دادن آنها زمان زيادي صرف مي کند. از همين رو مي توان طرح توانمندي انتشار امنيت در فضاي سايبري را واکنشي مثبت به تهديدهايي قلمداد کرد که رو به طغيان دارند و بحث ميان کارشناسان حوزه امنيت فضاي مجازي را دامن مي زند.
در اين ميان اما مشکلات طراحي سامانه هاي کار اشتراکي رايانه ها به محدوديت هاي کارکردي و برنامه نويسي ختم نمي شود و مانع ديگري که کارشناسان رايانه در طراحي سامانه هاي مشترک چه از تجهيزات انفرادي و چه از رايانه هاي تحت شبکه با آن مواجه مي شوند موضوع حريم خصوصي يا همان حق افراد براي گسترش يا محدود ساختن دستيابي به اطلاعات شان در پايگاه داده است.
پرسش مطرح در اين خصوص آن است که چقدر اطلاعات بايد به نام امنيت به شراکت گذاشته شود؟ برخي کارشناسان علوم رايانه و فناوري اطلاعات نيز معتقدند با بيشتر شدن رايانه هايي که اطلاعات را به منظور بازداشتن تهديدها به شراکت مي گذارند، حريم خصوصي افراد بيشتر کاهش مي يابد. آنها گرچه خواهان علاج پذير شدن اين مشکل هستند، اما اين درمان را براي برخورداري از هويت خصوصي خودشان مي خواهند که نه بتواند پاک شود و نه به طور خودکار کنترل شود.
با اين اوصاف به نظر مي رسد چاره جويي در برابر تهديدهاي رايانه اي نيازمند رويکرد به سامانه هاي امنيتي توانمند خواهد بود و در اوضاع و احوالي که سايه سنگين اين تهديد هاي پيشرفته بيش از پيش بر فضاي مجازي و امنيت شبکه احساس مي شود، ايده ايجاد زيست بوم سالمي از خود رايانه هايي که براي مقابله عليه تهديدها همکاري و تشريک مساعي مي کنند از تلاش هاي اميدوارانه دانشمندان براي توسعه فناوري مهمي خبر مي دهد که رايانه ها را براي فائق آمدن بر شمار فزاينده اي از چالش هاي امنيت ديجيتال ياري خواهد کرد.
منبع:تبيان زنجان
ارسال توسط کاربر محترم سايت : mohamadaminsh