اين روزها استفاده از گوشي همراه آنقدر معمول شده كه ما اصلا ياد زماني نمي‌افتيم كه گوشي همراه نداشتيم، بنابراين اصلا به اين فكر نمي‌افتيم كه اين گوشي‌ها از اول وجود نداشتند و مخترعاني بايد رويش كار كرده باشند!
براي اين‌كه تاريخچه نسبتا جامعي از تلاش‌هاي مخترعان براي دستيابي به موبايل به سبك و سياق امروزي به دست دهم، مجبور هستم از سال 1908 شروع كنم، در اين زمان شخصي به نام «ناتان استابلفيلد» اختراعي را ثبت كرد كه چيزي بيشتر از گوشي بي‌سيم با برد كوتاه نبود. سال 1910 «لارس ماگنوس اريكسون» تلفني را در اتومبيلش نصب كرد كه البته كاركردي مثل يك تلفن موبايل نداشت. او هر بار كه در جايي متوقف مي‌شد مي‌توانست با يك جفت سيم بلند، تلفن اتومبيلش را به شبكه محلي تلفن متصل كند و تماس تلفني برقرار سازد!.
اما بعد از آن، تلفن‌هاي راديويي باب شد. نخستين بار در سال 1926 مسافران درجه يك ترن‌هايي كه بين برلين و هامبورگ طي مسير مي‌كردند، مي‌توانستند از فناوري تلفن‌هاي راديويي استفاده كنند. در همين زمان خطوط هوايي مسافربري هم از همين فناوري براي مقاصد امنيتي بهره گرفتند.
طي جنگ جهاني دوم، فناوري تلفن‌هاي راديويي در مقياس گسترده در تانك‌هاي آلماني مورد استفاده قرار گرفت. بعد از اتمام جنگ جهاني دوم، پليس آلمان از همين فناوري استفاده كرده و خودروهاي گشتي‌اش را مجهز به تلفن راديويي كرد.
البته در همه مواردي كه گفته شد، استفاده از تلفن راديويي آسان نبود و نياز به دانش يك متخصص و خبره فن براي برقراري ارتباط بود. اما در سال‌هاي اوليه دهه 50 ميلادي كشتي‌هايي كه در رود راين سفر مي‌كردند، مجهز به نوعي از فناوري تلفن راديويي شدند كه كاربران معمولي هم مي‌توانستند به آساني از طريق آن تماس برقرار كند.
سال‌هاي نخست دهه 40 شركت موتورولا موفق شد تلفن راديويي با قابليت برقراري ارتباط دوطرفه بسازد كه مي‌توانست در يك كوله‌پشتي قرار بگيرد. اين شركت سپس واكي‌‌‌تاكي ساخت و بعد از آن هم موفق به ساخت تلفن راديويي‌اي شد كه گرچه اندازه‌اي به اندازه بازوي يك انسان داشت، اما مي‌شد آن را در دست گرفت و حمل كرد. اين تلفن راديويي كاركرد نظامي پيدا كرد و نام هندي تاكي Handie-Talkie را بر آن گذاشتند.
سال 1946، دو مهندس روس به نام شاپيرو و زاهاروچنكو موفق شدند تلفن راديويي بسازند كه مي‌توانست از فاصله 20 كيلومتري به شبكه محلي تلفن متصل شود.
سال 1947 سالي بود كه مهندسان شركت Bell براي نخستين بار فناوري ارتباطي شبكه سلولي را پيشنهاد كردند. در اين فناوري هر شبكه راديويي به تعدادي «سلول» تقسيم مي‌شود. هر سلول يك 6 ضلعي است كه آنتني در هر رأس قرار مي‌گيرد. هر آنتن هم مي‌تواند از 3 جهت امواج را دريافت و پخش كند. البته اين ايده تا سال‌هاي دهه 60 عملا به مرحله عمل نرسيد.
اين تلفن‌ها كه از امواج راديويي براي برقراري تماس صوتي 2 طرف استفاده مي‌كردند و در تاكسي‌ها، خودروهاي پليس و آمبولانس‌ها مورد استفاده قرار مي‌گرفتند، از نظر تكنيكي با گوشي موبايل امروزي تفاوت‌هاي اساسي داشتند. يكي از مهم‌ترين اين تفاوت‌ها اين بود كه به سبك سيستم ارتباطي امروزي منطقه تحت پوشش به سلول‌هاي 6 ضلعي تقسيم نمي‌شد. تلفن كاربر هنگام تماس، تنها مي توانست با يك دكل ارتباط برقرار كند و در صورتي كه كاربر از يك جا به منطقه تحت پوشش دكل ديگر مي‌رفت، تماسش متوقف مي‌شد. تازه اوايل كار، برقراري تماس با اين تلفن‌ها خودكار نبود و تماس حتما بايد به وسيله اپراتور برقرار مي‌شد.
بزودي استفاده از اين موبايل‌هاي اوليه گسترده‌تر شد و حتي ترتيبي داده شد كه با يك فندك الكتريكي سيگار معمولي هم قادر به كار باشند، طوري كه تلفن‌هاي راديويي قابل حمل هم ساخته شد كه نيازي به نصب در خودرو نداشتند.
سال 1957، يك مهندس جوان روس به نام لئونيد كوپريانوويچ، يك تلفن راديويي به نام LK-1 ساخت كه در مقياس آن زمان كوچك بود و فقط 3 كيلوگرم وزن داشت! اين تلفن مجهز به يك آنتن و شماره‌گيري بود كه كاربر را از فاصله 20 تا 30 كيلومتري هم مي توانست به ايستگاه مركزي محلي متصل كند، اما سال بعد او توانست وزن اين تلفن راديويي را فقط به 500 گرم برساند.
سال 1956، نخستين سيستم تمام خودكار تلفن همراه موسوم به MTA توسط شركت اريكسون به صورت تجاري در سوئد عرضه شد. اما تلفني كه آنها در اختيار كاربران قرار مي‌دادند، بسيار سنگين بود و 40 كيلوگرم وزن داشت، اما سال 1965 وزن اين تلفن‌هاي راديويي با استفاده از ترانزيستور به 9 كيلوگرم رسيد. البته كاربران اين فناوري تا سال 1983 يعني زماني كه استفاده از آن متوقف شد، هرگز از 600 نفر تجاوز نكرد. گرچه با اين سيستم هر دارنده تلفن مي‌توانست به صورت خودكار با هر شماره‌اي كه مي‌خواست تماس بگيرد، اما براي برقراري تماس با خود او نياز به يك اپراتور واسط بود. بعلاوه هر كاربر بايد حدس مي‌زد كه خودروي دوستش در زمان برقراري تماس در كجاست و تحت پوشش كدام دكل است!
اولين كسي كه در بريتانيا از فناوري تلفن‌هاي پرتابل استفاده كرد، شاهزاده فيليپ بود. او مي‌توانست با استفاده از اين سامانه كه در خودرويش نصب شده بود، هر زمان كه مي‌خواست با ملكه انگليس تماس بگيرد. چنين امكاني، در آن زمان يعني سال‌هاي اواخر دهه 60 ميلادي، بسيار عجيب و غريب بود!
سال 1960 شوروي سرويس تلفن همراهش را در مسكو راه انداخت و اين سامانه را تا سال 1970 در 30 شهر ديگر اين كشور هم راه‌اندازي كرد.
تا سال 1967 حين برقراري ارتباط با تلفن‌هاي راديويي، كاربر مجبور بود در محدوده پوشش يك آنتن باقي بماند و مثلا اگر با خودروي خود از حوزه پوشش يك آنتن خارج مي‌شد تماس او هم قطع مي‌شد، اما در سال 1970 با ابداع فناوري ارتباطي به نام handoff توسط محققان آزمايشگاه Bell اين مشكل هم حل شد.
منبع: يك پزشك ارسال توسط کاربر محترم سايت : hasantaleb