دايناسورها در يک بيماري بزرگ همه گير نمرده اند.
امروزه، دانشمندان نظرات نسبتا” خوبي در مورد شرايطي که در دوره ي زمين شناسي کرتاسه وجود داشته است، دارند، شرايطي که 135 ميليون سال پيش آغاز و 70 ميليون سال ناگهان با مرگ دايناسورها به پايان رسيده است. آنها تقريبا فکر مي کردند که اين تحقيقات به حد کافي انجام شده، اما نتايج دو سري تحقيق جديد نشان داد که هنوز هم چيزهاي بيشتري براي دانستن وجود دارد.
اولين تحقيق بروي تحولات عظيمي که منجر به پايان يافتن اين دوره شده ، انجام شده است.
آنچه در ذهن بسياري از مردم وجود دارد،راز چگونه از بين رفتن دايناسورها و گونه هاي ديگر و افزايش روز افزون پستانداران است. اين سوالات دو دهه قبل با دلايلي از قبيل:
يک شهاب آسماني غول پيکر يا يک ستاره ي دنباله به شدت با زمين برخورد کرده است، پوشيده شدن سطح خورشيد با يک ابر غبار آلود، سرد شدن چشمگير اين سياره ونابودي گياهان و حيوانات همه با هم، پاسخ دادخ شده است.
اينها دلايل متقاعد کننده اي هستند، اما بسياري از دانشمندان ،هرگز آنها را نپذيرفتند .دايناسورها ،خيلي سريع مردند، آنها اين علل را براي مردن دايناسورها پذيرفتند اما نه مردن ناگهاني و بسيار سريع آنها .
بنابر نظريه هاي فرعي، دايناسورها به علت داشتن آلرژيهايي نسبت به رشد شکوفه هاي گياهان يا آتشفشانهاي تکان دهنده ،همانند آنچه امروزه در هند اتفاق افتاده و يا بدليل بيماري از پاي درآمده اند.
يکي از تئوريهاي جديد در ماه هاي اخير اين است که:
امروزه نظريه ي بيماري دايناسورها پيشرفت ديگري داشته است و در قالب کتابي به نام، چه چيزي دايناسورها را آزرد؟ توسط انتشارات دانشگاه Princeton به چاپ رسيده است.
نويسندگان اين کتاب، جرج و رابرت پينر(George and Roberta Poinar )(جرج يک جانور شناس در دانشگاه ايالت اورگن و يکي از موسسان سازمان بهداشت جهانى و مشاور بيماريهاي مسري وعفوني است) متخصص در محافظت از حشرات ديرينه (باستاني) در فسيل صمغ درختان کاج (يک عنصر کليدي مهم در فيلم پارک ژوراسيک) و همچنين متخصص در ساختار فسيل شده ي دايناسورهاست. در ميان چيزهاي ديگري که به آن دست آوردند، ساس ها، کنه ها، کرمها، حشرات گزنده و خيلي چيزهاي کثيف و نامطبوع ديگري هم يافتند. انگلهاي کوچک عفوني، نوعي کرمهاي انگلي حلزوني، مگسهاي گزنده وانواع مختلف چيزهاي نامطبوع وکثيف ديگر از جمله انگلهاي روده اي که به همان دوره ي زمين شناسي کرتاسه بر ميگردد کشف کرده اند.
پوينارها(جرج و روبرتا پوينار)(Poinars) همچنين برخي از اين حشرات را که، ناقل بيماريهاي مالاريا و ليشمانيا هستند را از اين فسيل ها استخراج کردند. از قرار معلوم اين عوامل بيماري زاي کنوني از همان موقع به اين زمان رسيده است بر خلاف آنها دايناسورها بودند که همان زمان دوام نياوردند و منقرض شدند.
نويسندگان اين کتاب ادعا نمي کنند که همه ي دايناسورها در يک بيماري بزرگ همه گير مرده اند بلکه اعتقاد دارند، تا اندازه ي زيادي ضعيف شدن آنها بر اثر بيماري هاي مداوم و همينطور ديگر حوادث و فجايع از قبيل حوادث طبيعي و آتشفشانها (همه اينها با هم) توانستند آنها را به طور کامل از پا درآورند.
پوينارها(Poinars) هنوز تا حدي نتوانستند در مقابل نمايشهاي هاليوودي مقاومت کنند. يکي از نقل قولهاي برجسته از اين کتاب اين است: “بزرگترين حيوانات روي زمين يعني دايناسورها در يک مبارزه ي ميان مرگ و زندگي با حشرات براي بقا گير افتادند.”
ديگر تئوري که در زمينه دوره ي زمين شناسي کرتاسه مطرح شده است، مقاله اي است که در روزنامه Science، روز سه شنبه به چاپ رسيد. از بسياري از شواهد، اين امري حتمي است که در آن دوره، جهان خيلي گرمتر بوده است (که به دليل برخورد يک ستاره دنباله دار و شروع يک دوره يخبندان سريع دايناسورها از بين رفتند) حدود 90 ميليون سال پيش در يک دوره زماني که تورونيان(Turonian) نام گرفت همه چيز به طور بخصوصي از گرما برشته شدند در خيلي از جاهايي که سالها فوق گرم خانه(”super-greenhouse”) نام داشتند درجه حرارت سطح اقيانوسها تا 100 درجه فارنهايت هم رسيد و به همين دليل بيشتر نهنگ ها به سوي آبهاي قطب شمال پيشروي کردند.
بنابراين چگونه امکان دارد که در همان زمان در قطب جنوب کوههاي يخي عظيمي وجود داشته باشد؟ کارشناسان آب وهوايي پاولو(Paleo) قبلا کمي از نشانه هاي اين چيز عجيب وغريب را ديده بودند ،ولي مقاله جديد روزنامه ي Science به طور کاملتري به آن پرداخته است. آندره بارنمان(Andre Bornemann) از موسسه اقيانوس شناسي اسکريپس(Scripps) به همراه تعدادي از همکارانش از طريق تجزيه وتحليل ميزان ايزوتوپ اکسيژن 18 - بر روي فوراميني فرا(Foraminifera) (نوعي پلانکتون) ، موجودات ريز و صدف دار دريا ،که در آن دوره ي زماني ميزانشان افزايش پيدا کرده بود اطلاعاتي بدست آوره اند.
اين مشخص شد که وقتي آب دريا بخار شد و باز به زمين برنگشت (نشان دهنده اين است که در جاي ديگري به صورت منجمد گرفتار شده است)، باعث مي شود که نسبت اکسيژن -18 به اکسيژن -16 در آب دريا تغيير کند (O-18 سنگين تر است بنابراين کمتر بخار مي شود). فوراميني فرا(Foraminifera) تاثير گذار نبودند، آنها فقط اکسيژن را هر کدام به شکلي در داخل پوستشان جاي مي دهند.
آنچه که محققان کشف کرده اند، يک دوره چند صد هزار ساله است زمانيکه که صدف هاي فوراميني فرا(Foraminifera) با وجود کوه هاي يخي بطور فوق العاده اي به اکسيژن -18 دست مي يافتند. اگرچه تغييرات در دماي اقيانوس مي تواند ميزان اکسيژن را هم دگرگون کند، به هر جهت دماي سطح هاي پايين دريا را تغيير نمي دهد و اتفاقات در سطح بالاي دريا هم مهم نيست. با اين حال وجود ساکنين سطح پايين دريا يعني فوراميني فرا نشان دهنده يک عدم توازن اکسيژن است که بر تاثيرات يخها دلالت مي کند.
هيچ کس نمي تواند توضيح دهد که چگونه مي توان کوههاي يخي در يک دنياي بسيار گرم داشته باشيد و اما تا کنون هيچکس نيز نتوانسته توضيح دهد که اصلا چگونه جهان به اين گرمي شده است.
منبع:time.com