تصوير کيوان که توسط Voyager II تهيه شده است
اگر از زاويه ظاهري نگاه کنيم شايد زحل يا کيوان (Saturn) زيباترين سياره منظومه شمسي باشد. همه ما کيوان را بوسيله حلقه يا کمربند دور آن خوب مي شناسيم. از آنجايي که اين سياره بعد از مشتري بزرگترين سياره منظومه شمسي مي باشد بسادگي در آسمان شب قابل رويت مي باشد.
به دليل محدوديت هاي تکنولوژيک تا سال 2000 دانشمندان معتقد بودند که کيوان تنها 4 قمر دارد اما بعدها معلوم شد که تعداد قمرهاي کيوان مي تواند از 20 و حتي 30 هم بيشتر باشد، بزرگترين قمر آن تايتان (Titan) نام دارد که دومين قمر بزرگ در منظومه شمسي نيز مي باشد.
Pioneer 11 براي اولين بار در سال 1979 از اين سياره ديدن کرد و بعد از آن در سالهاي بعد Voyager يک و سپس Voyager دو. از جمله مواردي که Voyager II در ماموريت خود توانست به آن دست پيدا کند اثبات وجود باد، ميدان هاي مغناطيسي، شفق صبحگاهي و همچنين رعد و برق در اين سياره زيبا مي باشد. سرعت بادهايي که در قسمت استوايي اين سياره مي وزد به 500 کيلومتر بر ثانيه نيز مي رسد.
اولين کسي که به حلقه اسرارآميز اطراف کيوان علاقمند شد و آنرا کشف کرد گاليله (Galielo) بود. او در سال 1610 به اين موضوع پي برد و ابتدا عقيده بر آن بود که اين حلقه از جنس جامد مي باشد. اما امروزه ثابت شده است که اين حلقه از قطعات آب يخ زده تشکيل شده است که برخي از آنها در اندازه هاي يک اتومبيل معمولي مي باشند. مجموع جاذبه کيوان و جاذبه قمرهاي آن حالتي را پديد مي آورند که اين قطعات همواره بصورت حلقه هاي نازک به دور اين سياره بنظر ثابت ايستاده اند.
يک روز کامل در کيوان معادل 10 ساعت و 39 دقيقه در زمين مي باشد و بر خلاف آن طول مدت سال آن معادل 29.5 برابر سال زميني مي باشد. از آنجايي که مدار استوايي کيوان تقريبا" همانند زمين در 27 درجه مي باشد لذا تغييرات زاويه سياره نسبت به خورشيد شبيه به زمين مي باشد و در اين سياره نيز همان چهار فصل مشاهده مي شود. جرم سياره کيوان همانند مشتري از گاز مي باشد و بيشترين گازي که در اتمسفر آن سياره موجود است هيدروژن مي باشد و کمي هم هليوم و متان.
جرم حجمي سياره کيوان از آب کمتر مي باشد و از اين بابت در نوع خود در ميان ساير سيارات منظومه شمسي يگانه مي باشد. به علت سرعت حرکت کيوان به دور خود در قطب هاي آن نوعي حالت تخطي مشاهده مي شود.
http://www.senmerv.com