فرود آخرين مرحله پرواز ميباشد، که از آن طريق يک جاندار پرنده و يا يک هواپيما به زمين باز ميگردد. کليه پرندگان ( اعم از جاندار و يا مصنوع دست بشر )، چتر نجات يا موشکها و يا هواپيماهاي جت عمود پرواز که تصميم به فرود دارند همواره از اصابت و برخورد شديد با زمين، در حين فرود، اجتناب مي ورزند. بالونها نيز، براي يک فرود آرام، با تقليل توان شناوري خود در آسمان اين مهم را انجام ميدهند.
هواپيماها و پرنده ها عموما عمل فرود را با کم کردن و کنترل سرعت انجام ميدهند. اولين مرحله فرود با کاهش سرعت و تقلبل ارتفاع آغاز ميشود تا جائي که پرنده به حالت نزديک به سکون و بي وزني برسد، و سپس درست قبل از رسيدن به زمين با چرخش دماغه فرود وضعيت نشستن بر روي زمين را به خود ميگيرد. کم شدن تدريجي سرعت پرواز ( airspeed ) موجب بالا رفتن نک هواپيما ودر نتيجه افزايش زاويه حمله( angle of attack ) ودر انتهاافزايش مقاومت در برابر جاذبه زمين ميشود.
بهترين شرايط براي تماس با باند فرود ( touchdown ) زماني است که باد از پهلو( crosswind ) وجود نداشته باشد، که در نتيجه تماس با زمين ميتواند در زماني رخ دهد که سرعت موردنياز براي معلق ماندن در هوا به حداقل رسيده باشد. در زمان وجود باد از پهلو براي فرود امن تکنيکهائي مورد استفاده قرار ميگيرد که اصطلاحا آنها را فرود خرچنگوار ( crab landing ) و يا فرود لغزشي ( slip landing ) مينامند.
يکي از عوامل بسيار حياتي در زمان فرود،عوامل زميني مانند پستي و بلندي ها و شرايط آب و هوائي مي باشد که براي هواپيما ها بسيار اهميت دارد. اين امر موجب ميشود که هواپيماها براي اجتناب از اين عوامل، که در عين حال بر خلاف تمايل شان، در ارتفاع بالاتر پرواز کنند و نتيجتا مسافت بيشتري را طي نمايند.
روش فرود هواپيماهاي جت بزرگ حمل و نقل معمولا با روشي که در بالا توضيح داده شد اندکي متفات است. اگر با در نظر گرفتن اجراي روش بالا قرار باشد که هواپيما آنقدر صبر نمايد که به حالت سکون و بي وزني برسد، باند بسيار بلندي مورد نياز خواهد بود. در اين نوع از هواپيماها تنها با استفاده از کم کردن ارتفاع عمل نشستن روي باند انجام ميپذيرد.
منبع: دانشنامه رشد