اين روزها زمزمه هاي انتخاباتي در سازمان نظام صنفي رايانه اي بالا گرفته است. از تهيه مطالب سفارشي و تبليغات نامحسوس در برخي رسانه هاي وابسته و نيمه وابسته گرفته تا فيس بوك و غيره.
گويي هر كس ابزاري به دست گرفته و در گوشه اي ناله و شكواييه اي دارد. اگرچه برخي خب توانمندي ها و ارتباطات خاص خود را داشته و به يكباره از الف تا ي يك رسانه و شاغلان در آن رسانه را در اختيار دارند، برخي هم كه بضاعت كمتري دارند و پايگاه سازي نكرده اند، گوشه كنار يك رسانه يا فضاي وب چيزي ميگويند و مي نويسند.

اما دسته سوم منتقدان و علاقه مندان به حضور در صحنه هاي انتخاباتي سازمان نظام صنفي رايانه اي در نوع خود بي نظير هستند. ايشان انتقاد دارند، زياد هم دارند، اطلاعاتشان هم به واسطه برخي روابط بدك نيست، اما يك چيز ندارند. جرات.
يعني مايل هستند ديگران به جاي ايشان بگويند و بنويسند، اگرچه ايشان شجاعت گفتن نداشتن شجاعت را صريح به زبان نمي آورند. وقتي هم كه از طرف سوال مي كنيد كه چرا شما كه خداوند قدرت تعقل و تكلم داده، وارد عرصه نمي شويد؟ با زبان بي زباني نشان مي دهند كه از كساني مي ترسند.
اما برادر محترم عضو سازمان نظام صنفي رايانه اي، شما كه قادر به طرح مشكلات نيستي، چطور انتظار تغيير داري و چطور ميخواهي خودت كاري براي سازماني كه عضو آن هستي تحت هر عنواني بكني؟ به جاي غر زدن هاي انفرادي از بعضي ها ياد بگيريد و تشكيلاتي عمل كنيد.