نحوه، ميزان و چگونگي دسترسي کاربران ايراني به شبکه جهاني اينترنت چندي است که تبديل به گره کور شده است. تاکنون نيز براي گشودن اين گره کور راه‌حل‌هاي مختلفي آزموده شده ‌است؛ از فيلترينگ برخي سايت‌ها در شرکت‌هاي ارائه‌کننده خدمات اتصال به اينترنت به صورت ناهماهنگ و غيريکپارچه گرفته تا برقراري فيلترينگ يکپارچه و محدودسازي ورود پهناي باند به ايران از طريق شرکت ارتباطات زيرساخت، همگي راه‌حل‌هايي بوده‌اند که با توجه به امکانات و قابليت‌هاي کاربردي تکنولوژي مورد بررسي واستفاده قرار گرفته‌اند. بگذريم که در اين رهگذر براي فيلترسازي يا بهتر بگوييم تنظيم‌سازي نحوه دسترسي کاربران به اينترنت خلاقيت‌هاي بسياري نيز به منصه ظهور رسيده‌‌ است؛ يکي اينترنت ملي‌اش نام نهاد و ديگري اينترنت پاک و ظريفي ديگر آن را حلال کرد.


اخيرا نيز به مدد افزون شدن تجربيات مديران در خصوص ناکارآمدي نام‌سازي نامعتبر براي يک امر معتبر همچون اينترنت موضوعات فناورانه مختلفي از جمله راه‌اندازي شبکه کشوري اينترانت و جداسازي آن از اينترنت، رساندن فيبر نوري به در منازل تحت عنوان و نام اپراتور چهارم به ميان آمده است.


همه تلاش‌هاي فوق طي بيش از يک دهه گذشته دو نکته آموزنده در بطن خود نهان دارد که توجه آگاهانه به آن شايد بتواند براي برنامه‌ريزي‌هاي آتي که فارغ از نام‌سازي براي اينترنت صورت خواهد گرفت، مثمرثمر باشد.


اول اينکه تغييرات مداوم در استفاده از شيوه‌ها و تکنولوژي‌هاي متفاوت براي تنظيم‌سازي دسترسي کاربران ايراني به اينترنت نشان مي‌دهد تکنولوژي‌هاي متفاوت علي‌رغم اينکه بخشي از خواسته‌ها و اهداف تصميم‌سازان را به ‌صورت مقطعي برآورده ساخته، نتوانسته غايت نهايي مورد نظر تصميم‌سازان را تامين سازد و در نهايت بايد بياموزيم که لزوما هر پديده جهاني را نمي‌توان با پروژه‌هاي وطني ملي‌سازي کرد.


دوم اينکه وقتي صحبت از جداسازي اينترانت (پهناي باند داخلي) از اينترنت (پهناي باند بين‌المللي) را پس از بيش از يک دهه تنظيم‌سازي دسترسي کاربران به اينترنت به ميان مي‌آوريم، در واقع پذيرفته‌ايم که پهناي باند به اندازه آب، برق، بهداشت و... براي توسعه کشور حائز اهميت است از همين رو حتي اگر بخواهيم غايت پاکسازي اينترنت و حلال‌سازي آن را پيگيري کنيم راهي نداريم جز افزودن بر پهناي باندي که تاکنون محدودش کرده‌ايم. پس شايد بيراه نباشد که بگوييم هم درد و هم درمان در اينترنت است.