يک رسم قديمي در ايران هست که معمولا آمارهاي توسعه‌اي با گذشته کشورمان مورد بررسي قرار مي‌گيرند، حال آنکه امروزه اين دسته از آمارها در بسترهاي بين‌المللي قابل‌ارزيابي هستند.

به عنوان مثال مرتبا شاهد انتشار آمارهايي مبني‌بر واگذاري چندين ميليون خط تلفن ثابت، تلفن همراه و دسترسي به اينترنت هستيم، اما معيار مقايسه عموما وضعيت کشور در چند سال قبل يا پيش از انقلاب است، حال آنکه وقتي با همين آمارهاي به ظاهر موفقيت‌آميز پا به بيرون مرزها مي‌گذاريم و شاخص‌هاي خودمان را با شاخص‌هاي ديگر کشورها روي ميز قرار مي‌دهيم، با وضعيت متفاوتي روبه‌رو مي‌شويم.

اتحاديه بين‌المللي مخابرات تازه‌ترين گزارش خود را در زمينه ترکيب شاخص‌هاي توسعه ICT‌ در 154 کشور جهان منتشر کرده که نگاهي دقيق به آن مشخص‌کننده آموزه‌هاي فراواني است. بر اساس اين گزارش هر چند رتبه ايران در مجموع اين شاخص‌ها طي پنج سال اخير از جايگاه 92 به هفتاد و هشتم ارتقا پيدا کرده است، اما اين ميزان رشد در مقايسه با رشد ICT‌ در جهان و حتي کشورهاي منطقه بسيار کند به نظر مي‌رسد. براي کشوري که با پرتاب ماهواره اميد ناگهان در زمره ده کشور صاحب اين تکنولوژي قرار مي‌گيرد، کسب رتبه هفتادو هشتم در عرصه ICT قطعا راضي‌کننده نيست. خصوصا آنکه سمت‌و‌سوي برنامه‌هاي بلندمدت از پيش تعيين شده و مسيرها و کانال‌هاي دسترسي به اين اهداف نيز مشخص شده است. بر اساس تازه‌ترين آمارهاي اعلام شده در اين گزارش، ايران صرفا جايگاهي بالاتر از برخي کشورهاي آفريقايي دارد.

اين موضوع خصوصا در زمينه شاخص‌هايي چون توسعه تلفن‌همراه، توسعه اينترنت و قيمت خدمات آي‌سي‌تي به وضوح قابل‌ارزيابي است. هر چند نبايد سطح توسعه در کشور هفتاد ميليوني ايران را با برخي کشورهاي چند ميليوني همسايه مقايسه کنيم، اما حتي مقايسه شاخص‌هاي کشورمان با برخي کشورهاي هم‌عرض مثل ترکيه و مالزي نيز چندان نتيجه مطلوبي در بر ندارد. به نظر مي‌رسد فهم و باور علل رشد کند خدمات ICT در ايران مي‌تواند مبناي مناسبي براي جهش آينده باشد و در مقابل، رضايتمندي بدون پايه صرفا چشم بستن بر فاصله قابل‌ملاحظه ايران با متوسط‌هاي جهاني است.