فناوران - مديران و فعالان فناوري اطلاعات و ارتباطات ايران در اين ستون با قلم خود به نقد و بررسي عوامل ركود و ضدتوسعه حوزه ICT مي‌پردازند؛ ضمن آنكه حق اظهارنظر و تبادل‌آرا براي ديگران هم درباره مطالب اين ستون محفوظ است.

حدود دو سال پيش كه به عضويت انجمن كارفرمايان اينترنتي در‌آمديم، بسيار اميدوار بوديم كه به همت اين تشكل صنفي، مظلوميت اين گروه از بخش‌خصوصي به گوش مسوولان رسانده شود؛ گروهي كه از سويي بايد از رقيب قدرتمندش –دولت- مجوز فعاليت بگيرد و از سوي ديگر، گرفتار رفتارهاي سودجويانه‌اي است كه برخي براي كسب درآمد بي‌دردسر در پيش مي‌گيرند و به اين ترتيب، هم منافع‌اش به خطر افتاده و هم اعتبار و حيثيت‌اش، مورد هجمه واقع شده است.

اسفندماه سال 84، زماني كه اميد بسته بوديم تا انتخابات انجمن، بهترين‌ها را براي رساندن اين كشتي شكسته به ساحل نجات، به ميدان بفرستد، اما هيات رييسه سال پيشين با دفاع دو ساعته از عملكرد خود و ديكته‌كردن روش‌هاي خويش به حضار، عملا فرصت و اجازه انتقاد به منتقدان نداد و به كانديداهاي جديد، فرصتي سه دقيقه‌اي براي ارايه برنامه‌ها رسيد. نتيجه را هم كه همگان مي‌دانند. حال كه يك سال و دو ماه از تاريخ آن انتخابات مي‌گذرد، كار به جايي رسيده كه اين انجمن حتي از صدور كارت عضويت براي كل اعضا نيز عاجز بوده است. شش‌ماه است كه حتي نتوانسته‌ام ملاقات يا مكالمه تلفني با دبير انجمن داشته باشم و مشكلات صنف را به ايشان گوشزد كنم.

حال سوال من اين است؛ آيا دبير يك جامعه كوچك مدني بايد اين‌چنين غيرقابل دسترس باشد كه حتي كسي كه به دبيري انتخابش كرده شش ماه براي ديدارش معطل بماند؛ چنين دبيري چگونه مي‌خواهد از حقوق آحاد صنف دفاع كند؟

آيا ورشكستگي نزديك به 40درصد اعضاي انجمن موجب نمي‌شود كه هيات مديره محترم سياست‌هاي يك سال گذشته‌اش را بازنگري كند تا خداي نكرده اين صنف وجه‌المصالحه براي برخي كه به دنبال موقعيت‌هاي بهترند، قرار نگيرد؟

مديرعامل شركت ايمن‌نگه‌دار ارتباط*