مهر- فهرست 35 مخترع برتر زير 35 سال جهان منتشر شد که در بين آنها نام دو محقق و مبتکر ايراني نيز به چشم مي خورد.
نشريه معتبر "تکنولوژي ريويو" در توصيف اين مخترعان نوشت: آنچه که اين 35 مخترع ارايه کرده اند دنيا را متحول خواهد کرد!
به گزارش خبرگزاري مهر، پروفسور "باباک پرويز" تنها 34 سال سن دارد اما فناوري که وي ارايه کرده از جمله کاربردي ترين فناوري هاي دنياي مدرن شناخته شده است.
معمولا سيستم هاي ميکروالکترومکانيک در ساخت کيسه هاي هوا و ساير تجهيزات مشابه به کار گرفته مي شوند اما همواره اين اعتقاد وجود داشته است تا از سيستم هاي ميکروالکترومکانيک با ساختار پيچيده تر در تجهيزاتي از "ايمپلنت"هاي پزشکي گرفته تا تجهيزات پيشرفته جهت يابي استفاده شود. چنين ماشين آلاتي ممکن است شامل قطعاتي نظير زير حسگرها، موتورها و منابع مولد برق باشند. روش هاي توليد چنين قطعات متنوعي از نظر عقلي سخت و ناممکن به نظر مي رسيده است که طي آن مونتاژ سيستم هاي ميکروالکترومکانيک پيچيده در ابعاد بزرگ آن هم با يک هزينه منطقي دور از منطق مي رسد.
اما بابک پرويز استاديار مهندسي برق از کالج مهندسي دانشگاه دولتي واشنگتن روشي موثر براي همپوشاني تک قطعات و مونتاژ يک سيستم کلي در سيستم هاي ميکروالکترومکانيک ارايه کرده است.

وي اخيرا از اين تکنيک براي ساخت مدارهاي تک سيليکني بر روي لايه پلاستيکي قابل انعطاف استفاده کرده است و اين در حالي است که با استفاده از روش هاي فعلي چنين امکاني وجود نداشته است.

دستاورد پروفسور پرويز مي تواند به بروز انقلابي در طراحي و ساخت نمايشگرهاي قابل انعطاف، حسگرهاي زيستي و صفحات خورشيدي ارزان قيمت ارايه شود اما پروفسور علي خادم حسيني نيز يکي ديگر از 35 مخترع برتر زير 35 سال جهان بوده است.
به نوشته "تکنولوژي ريويو"، توانايي براي توليد بافت ها و ارگان هاي زنده در محيط هاي آزمايشگاهي اميدهاي زيادي براي دانشمندان علوم پزشکي و درماني ايجاد کرده است.
اما نگرش سنتي براي مهندسي بافت ها با مشکلي همچون عدم رفتار سلول هاي زنده در محيط آزمايشگاهي همانند رفتار آنها در محيط داخل بدن روبروست.
پروفسور علي خادم حسيني، استاديار علوم پزشکي و سلامت مدرسه پزشکي هاروارد اميدوار است تا فرآيند توليد بافت هاي مهندسي شده را با نگرشي ارتقا دهد که وي آن را با ساخت بافت ها با استفاده از "لگو" هاي زنده مقايسه کرده است.
عنوان گام نخست براي توليد يک قلب، اين محقق ايراني سلول هاي ماهيچه قلبي را براي توليد ريسماني کوچک و تپنده به صف کرد.
وي در ادامه اين ريسمان ها را به پليمر ژلاتيني با نقش حمايتي متصل کرد تا بلوک هايي را توليد کند که مي توانند در نهايت صفحاتي از ماهيچه را خلق کنند که به توليد "قلب" منجر مي شود.
اين محقق ايراني همچنين ديگر انواع سلول ها را به بلوک هاي سازنده اضافه کرده تا بافت حمايتي براي قلب توليد کرده باشد.