سايت رسمي شوراي عالي اطلاع رساني (WWW.takfa.ir) فيلترشده است. اين خبر خوبي براي جامعه آي تي ايراني نيست، آنها که تاثيرات «تکفا» را در توسعه فناوري اطلاعات در ايران به خاطر دارند، و چالش هاي پيش روي دبير جديد اين شورا پس از جهانگرد(که از عقبه سياسي، دانش فني و اقتدار يک سياستمدار برخوردار بود) را پيش بيني کرده بودند.
شهرياري، که اين روز ها براي حضور در نشست مربوط به پيگيري خط عمل شماره دهم اجلاس جهاني جامعه اطلاعات به ژنو سفر کرده است، با دارا بودن جايگاه علمي در خوري در پژوهندگي فلسفه اخلاق، آن هم در مکتب فيلسوف ارسطوگرايي چون مک اينتاير که نظريه اخلاقش سخت به کار سياستمداران و دولتمردان ايران و جهان مي آيد، اميد هاي فراواني را براي تداوم اثربخشي نهاد شورا در استمرار توسعه آي تي ايراني رقم زد.
البته درست که وظايف اين نهاد دچار دگرگوني شد، اما تاکيد معاونان ايشان بر اجراي تکفا 2 ، اين انتطار را تداوم بخشيد.
يکبار در همين تاويلات( گيرم با فونت و جايي ديگر)در پيش بيني انتصابشان نوشتم:« دبيري که دبير نمي ماند» و نشان دادم که مديريت بر نهادي عالي در ساختار حاکميتي ايران،شرايطي سلبي دارد که دکتر حميد شهرياري واجد آن شرايط است.
اينک، فيلتر کردن سايت اين شوراي عالي ( که در نوع خود الگوي کوچکي از دولت الکترونيک بود) شايد در زمره اتفاقات مهم براي دبيرآن نباشد(دبيري که با معضلاتي ساختاري و بديهي تر، از جنس تامين معيشت همکارانش درگيربوده است)، اما از منظراين تاويل، مقاومت نشان دادن مسوولان مربوطه به تذکرچند باره اين دبير، براي رفع اين(به قول ايشان)« اشتباه عجيب»، آنقدرعجيب نيست.
شوراي عالي اطلاع رساني،که چه دراين دوره و چه در دوران جهانگرد از منابع و نيروي انساني زبده، متعهد وکارداني با بهره وري بالا، برخوردار بوده است، همواره از سوي نهاد ها و جريان هايي، با انگيزه هاي غير همسان زير ضرب بوده است.از يک سو برخي نهاد ها در ساختاراجرايي، که براي خود شأن بيشتري در راهبري فناوري اطلاعات قايل بوده اند، و از ديگر سو جريان هاي غير شفاف اما با نفوذ در ساختارهاي حاکميتي جمهوري اسلامي ايران، که اساسا رويکردي بدبينانه و غير مدرن به فناوري اطلاعات دارند وکارکرد شورايي برآمده از شوراي عالي انقلاب فرهنگي را، تنها با راهبردي تحديد کننده و بازدارنده، مطلوب و قابل حمايت ارزيابي مي کنند.
اقتدار و هوشمندي سياسي « نصرالله جهانگرد» در کنار تسلطي فني که برفناوري اطلاعات داشت، وي را چندان ياري داد که تاثيرات تعيين کننده اي در جا انداختن پديده آي تي نزد بزرگان نظام و وادار کردن دستگاه ديوانسالاري به تن در دادن به اين پديده، بر جاي بگذارد. اما اين بار گويا سمبه پر زورتر است چندانکه دکتر شهرياري به رغم تلاش هاي خود و مجموعه همکارانش تا کنون جز واگذاري سنگر به سنگر تکفا عملا توفيقي نداشته اند. شايد اين تحليل، بدبينانه تلقي شود اما تا زماني که سندي دال بر نادرستي آن در دسترس نباشد، بنا به شواهد، به قوت واقعبينانه خودباقي است(متاسفانه).