چرا ضريب نفوذ و کيفيت دسترسي به اينترنت در ايران پايين است؟

چون گران است؟ مگر نرخ مکالمه تلفن ثابت، نرخ گفت‌وگو با تلفن همراه و نرخ پيامک يا اصلا قيمت يک گوشي تلفن همراه پايين است؟ که نيست و البته ايراني‌ها در اين زمينه‌ها دست ملل متول را هم از پشت بسته‌اند و تا دلتان بخواهد تلفني درد دل مي‌کنند و با تلفن همراه گران قيمتشان زنگ و SMS مي‌زنند؛ اين همه جنگ و جدال براي اين‌که هي اپراتور سوم و دوم هم وارد گود شوند اين قضيه را تاييد مي‌کند که پس بازار هم وجود دارد و ايراني‌ها تا دلتان بخواهد براي اين قضيه خرج مي‌کنند.

آيا فرهنگش وجود ندارد؟ اگر فرهنگش وجود ندارد چطور با همين اينترنت نزار و رنجوري که داريم فقط يک ارايه‌کننده ساده سرويس وبلاگ فارسي – که تازه گوگل و ياهو هم نيست!- در روز نزديک به يک ميليون بازديد‌کننده دارد؟ چطوري است الان ديگر همه ادارات، شرکت‌ها و افراد زنده و مرده دست کم يک وب‌سايت يا ايميل دارند؟ پس چطوري است که الان ثبت‌نام کارت سوخت و کنکور و انتخاب واحد دانشگاه و سهام عدالت اينترنتي انجام مي‌شود؟ خير. فرهنگ اين قضيه وجود دارد و همه هم دارند از آن نهايت استفاده ممکن را مي‌کنند.

آيا سرمايه‌گذار وجود ندارد؟ پس ايرانسل و مخابرات را چه کساني خريده‌اند؟ چطور براي اولي يکي پيدا شده 300 ميليون يورو و براي دومي يکي پيدا شده که 15 تريليارد ريال بدهد؟ چطور وقتي يک پروانه PAP يا وايمکس مي‌دهند همه سر و دست مي‌شکنند و نه تنها کلي برنده و شبه برنده و مدعي و شاکي پيدا مي‌شود بلکه آخرش هم دولت خودش مي‌آيد تا به زور بازار را از دست ارايه‌دهندگان خصوصي اينترنت پر سرعت( ADSL ) و اينترنت روي تلفن همراه (GPRS) بيرون بياورد. فقط 106 ميليارد تومان حق پروانه وايمکس براي 30 استان است. نخير براي اين بازار چيزي که زياد است سرمايه‌گذار داخلي و خارجي است و چنان‌که بارها ثابت شده خود دولت هم تشنه استفاده از اين بازار غني است.

آيا مديريت وجود ندارد؟ اگر مديريت ندارد پس چطور ما سه شوراي عالي، 12 تشکل صنفي مرتبط فعال يا ظاهرا فعال و يک مديريت ثابت در نهاد رياست جمهوري داريم که وظيفه‌شان رسيدگي به اين موارد است؟ چطور اين همه سند راهبري براي فناوري اطلاعات مملکت تدوين شده و در تمامي برنامه‌‌هاي چهارم و پنجم تاکيد شده که ما بايد فلان يا بهمان جايگاه را در منطقه و جهان به دست بياوريم؟ ظاهرا بخش بزرگي از مديران دولتي و خصوصي اين کشور کارشان اين است که درباره همين قضيه برنامه‌ريزي کنند و بر آن مديريت کنند و حرصش را بخورند.

پس وقتي بازار هست، فرهنگ هست، سرمايه هست و مديريت هم هست، چي کسي نمي‌خواهد همه ايرانيان صاحب اينترنت پر سرعت شوند؟