شايد در نگاه اول اين دو واژه، دو مقوله ي جدا از هم به نظر بيايند؛ ولي تجربه هاي مختلف در طي زمان ثابت کرده اند که ورزش و سياست در ارتباط تنگاتنگي با يکديگر هستند. چرا که ورزش نه تنها جنبه ي تفريح و سلامتي دارد، بلکه در قرون اخير وسيله اي براي رقابت محسوب شده است.
از تاثيرات مهمي که ورزش بر سياست دارد مي توان به ايجاد صلح بين دو مليت مختلف اشاره کرد.چنانکه ديدم در سال 1971 بازي پينگ پنگ بين جوانان چيني و آمريکايي، عامل مهمي براي صلح و در واقع ايجاد رابطه سياسي وبهبود آن بين دو کشور شد.
ورزش همين طور عامل مهمي براي تثبيت غرور و عزم ملي و ايجاد حس اتحاد محسوب مي شود. همان طور که در سال 2005 پس از پيروزي ايران از بحرين مردم ايران به خيابان ها رفتندو اين شادي را جشن گرفتند و يا بازي ايران و آمريکا که با نتيجه 2-1 به نفع تيم ايران به پايان رسيد.
از تاثيرات ديگر ورزش مي توان از جنبه ي سرمايه داري و قدرتمندي آن نام برد. براي مثال مي توان به برقراري ارتباط بين کيسينجر و رييس فيفا که ميزباني آمريکا در جام جهاني 1994 را به همراه داشت اشاره کرد.
ورزش ضرراتي هم به سياست مي زند. مثلاً هنگامي که ورزشکاري پرطرفدار بگويد که مي خواهد به چه کسي رأي دهد، همه ي طرفداران او هم به فرد مورد نظر رأي خواهند داد ؛ چون آن ورزشکار برايشان تبديل به بت شده است و اين خود باعث نادرست شدن انتخابات مي گردد.
همچنين ورزش ابزاري براي نشان دادن اعتقادات مي باشد. همانگونه که ورزشکاران ايراني (و برخي ديگر از ورزشکاران مسلمان) با حريفان اسراييلي خود مسابقه نمي دهند. حتي اگر به قيمت از دست دادن مدال هاي رنگارنگ باشد.
با توجه به مطالب بالا مي توان به اين نتيجه رسيد که اگر چه در ظاهر ورزش از سياست جداست ولي در عمل ورزش يکي از کارآمدترين ابزار هاي سياست مداران است.
منبع:http://www.academist.ir
/خ