بنظر شما آيا جامعه امروز، خود بين و خود آرا شده است؟ بايد بگوييم هيچ چيز بدي در آراستگي و زيبا به نظر رسيدن وجود ندارد و خودآرايي اگر از حد خارج نشود، امري طبيعي است.
.jpg)
مردم طي قرنها، حداکثر کوشش خود را براي زيبا شدن به کار برده اند و دليل اينکه لوازم آرايش، تاريخي بسيار کهن دارد همين است. با نگاهي به تاريخ لوازم آرايش، خواهيد ديد که انسان امروز تا چه حد به مردمي که 10.000 سال قبل از ميلاد ميزيسته اند شبيه است.
مصر باستان و محصولات کامل آرايشي
به احتمال زياد شما تصاويري از مصريان باستان ديده ايد و متوجه چهره هاي آرايش شده آنها شده ايد. آنها بسيار جذاب به نظر ميرسند و قصد آنها از اين آرايش هم همين بوده است. زيبايي و خوشبويي براي مصريان همواره از اهميت بسيار زيادي برخوردار بوده است.
مصريان به عوالم روحاني بسيار معتقد بودند و ظاهر اشخاص را به طور مستقيم متناسب با درجه معنوي گرايي او ميدانستند. به همين دليل آنها همواره به دنبال روشهايي بودند که اگر فوق العاده به نظر نميرسند، حداقل در حد قابل قبولي زيبا شوند. اهالي مصر بسيار مبتکر بودند و موفق به انجام اختراعاتي شدند که حتا با استانداردهاي امروز هم ابتکاري و خلاقانه است. لوازم آرايش يکي از اين اختراعات است.
آنها استعداد فراواني در عمل آوردن فرمولهاي طبيعي براي حل مشکلات پوستي داشتند.
شايد باور نکنيد که آنها در قرنهاي 15 تا 10 قبل از ميلاد، محصولاتي براي رفع ترکهاي پوست ناشي از کشيدگي، چروک پوست، جاي زخم و ريزش مو داشته اند؟ بعضي ديگر از لوازم آرايشي مورد استفاده در مصر باستان، لوازم آرايش چشم، کرم صورت، روغن بدن و طيف وسيعي از انواع عطريات بوده است.
از آنجايي که در آن دوران، زيبايي بسيار مورد تاکيد بود، زنان مصرمجبور بودند روشي براي رسيدن به اين مقصود پيدا کنند. يکي از موادي که از آن استفاده ميکردند مسدمت (mesdemet) نام داشت. اين ماده از کانيهاي مس و سرب ساخته ميشد که هرچند براي اينکه مدام روي پوست باشد چندان سالم به نظر نميرسد اما در آن زمان بسيار طرفدار داشت.
آنها از اکسيدهاي رنگين مس، به خصوص رنگ سبز آن، براي رنگ آميزي زير چشم و از کانيهاي تيره سرب مانند خاکستري تيره و سياه،براي پلک بالا و مژه ها استفاده ميکردند و بنا بر اعتقاداتشان، رنگهاي تيره نه تنها به زيبايي کمک ميکرد بلکه چشم زخم يا شوري چشم ديگران را هم برطرف ميکرد.
آنها از سرمه هم به فراواني استفاده ميکردند و آنرا با استفاده از بادام سوخته، اکسيد مس، يکي دو کاني رنگين مس، سرب، خاکستر و گل اخرا تهيه ميکردند. اين پودر تيره رنگ را با کمک قلم باريکي به دور چشم ميکشيدند. سپس براي تکميل اين آرايش، مقداري گل سرخرنگ را به پلکها و لبهاي خود ميماليدند. آنها ناخنها را هم فراموش نميکردند و از حنا براي رنگ آميزي آنها استفاده ميکردند.
.jpg)
لوازم آرايشي در گذر زمان
در گذشته بسيار دور، لوازم آرايش براي تشديد زيباييهاي زنان به کار ميرفت اما مردان نيز به طرق مختلف از اين لوازم استفاده ميکردند. در مصر باستان، تمام مردم روزانه حمام ميگرفتند. اگر از مردم عادي بودند از آب رودخانه و اگر از بزرگان بودند از حوض يا تشتي مخصوص استفاده ميکردند. آنها در حمام از موادي مانند روغن گياهي يا حيواني که با پودر آهک و عطر مخلوط شده بود استفاده ميکردند که بي شباهت به صابون نبوده است.به علاوه با توجه به هواي گرم مصر، با استفاده از روغنهاي عطر آگين پوست خود را نرم و تازه نگه ميداشتند.
با گذشت زمان، با پيش آمدهايي چون جنگها، مهاجرتها و درنهايت ترکيب فرهنگها، ارزش و معناي آرايش نيز تغيير کرد. هنگامي که فرهنگ يونانيان آزادانديش به مصر وارد شد، با وجود اينکه اهميت زيبايي شناسانه آرايش باقي ماند، اما از رابطه آن با روحانيت و عوالم معنوي کاسته شد. در واقع يونانيان از لوازم آرايشي مصريان، براي زيباتر کردن خود براي يکديگر و نه براي خدايان، سود جستند.
سپس روميان وارد صحنه شدند و با نوع زندگي هرزه و عياشيهاي معروف خود، باز هم از ارزش معنوي آرايش و محصولات آرايشي کاستند و از آنها براي منظورهايي بسيار دنيوي استفاده نمودند. روميان براي توليد لوازم آرايشي از روشهايي نه چندان تميز استفاده ميکردند و براي مثال، ناخنهاي خود را با ترکيبي از چربي و خون گوسفند رنگ آميزي ميکردند.
چهره سپيد، مورد پسند در قرون متمادي
در طي قرنهاي متمادي، چهره رنگ پريده يا سپيد، چهره مطلوب به شمار ميرفت زيرا مشخص کننده جايگاه اجتماعي فرد بود. در آن زمان ميگفتند که طبقه کارگر که در فضاي باز به کار مشغولند پوستي آفتاب سوخته و زمخت دارند و اين افراد نبايد با طبقات بالاي اجتماع که پوستي سفيد و پاکيزه دارند، معاشر باشند و درنتيجه، براي رسيدن به چنين ظاهري، زنان و مردان از پودري استفاده ميکردند که ترکيبي شامل اکسيد سرب و چند ماده شميايي ديگر بود.
متاسفانه بهاي اين زيبايي بساير گزاف بود و به مسموميت از سرب منجر ميشد. به همين دليل کوشش براي يک ماده جايگزين آغاز شد و بالاخره پودري که از اکسيد روي تهيه ميشد، مورد استفاده قرار گرفت که هنوز هم از آن استفاده ميشود.
جالب است بدانيد که با رونق گرفتن صنعت سينما و هاليوودي شدن آن، پوست برنزه، جايگزين پوست سفيد شد و به جاي پودرهاي روشن کننده، انواع محصولاتي که به پوست ته مايه برنزه ميداد وارد بازار شدند.
.jpg)
محصولات آرايشي براي جوان به نظر رسيدن
حدود سالهاي 1900، در دوران سلطنت ادوارد هفتم در انگلستان، بانوان ميان سال و سالخورده مهمانيهاي بسياري ترتيب ميدادند و به عنوان ميزبان، بايد به بهترين شکل ممکن يا درواقع تا حد ممکن جوان در مجلس ظاهر ميشدند. اين زنان اجتماعي به هر وسيله اي که علايم گذر زمان را از چهره شان محو ميکرد نياز داشتند. از آنجايي که اين افراد غذاي چندان سالمي نميخوردند، فعاليت و ورزش نميکردند و نسبت به زنان دوره هاي قبل در معرض آلودگي بيشتر هوا قرار داشتند، تنها راه ممکن براي حفظ جوانيشان، استفاده از لوازم آرايش و به خصوص کرمهاي صورت و محصولات ضد چروک بود.
راه ديگر، رفتن به سالنهاي زيبايي بود که مشهورترين آنها خانه سيکلاکس (House of Cyclax) در لندن بود. از آنجايي که مشتريان اين سالن ميل نداشتند ديده شوند، از درب پشتي و با توري بر روي صورت وارد سالن ميشدند و از همانجا بيرون ميرفتند.
بانو هنينگ (Henning)، صاحب اين سالن، محتاطانه لوازمي چون کرم و روژ لب را به مشتريان خود ميفروخت. يکي از محصولات او، کاغذهاي پودرآلود رنگين بود که به صورت کتابچه هايي در اندازه کوچک توليد ميشد. اين برگه ها براي رفع برق افتادگي صورت استفاده ميشد و در مواقع مقتضي بر روي بيني و گونه ها ماليده ميشد تا با مات کردن پوست، برق نامطلوب آنرا بگيرد. اين کتابچه ها همچنان مورد استفاده قرار ميگيرند و کمپاني آون (Avon) هنوز هم آنرا توليد ميکند. علاوه بر اين، زنان در اين دوره از ذغال نوک چوب کبريت به جاي ريمل و از عصاره گلبرگهاي رنگين به جاي روژ لب استفاده ميکرده اند.
در همين زمان هلنا روبنشتاين (Helena Rubenstein) که صاحب سالن زيبايي ديگري بود، کرم ضد آفتاب را توليد کرد و بعدها با افزودن اقلام ديگر، به يک کمپاني معروف توليد لوازم آرايش مبدل شد. اوج گيري صنعت لوازم آرايشي در قرن 20 با رونق گرفتن سالنهاي زيبايي در ابتداي قرن بيستم، صنعت توليد لوازم آرايشي به وجود آمد و هرگز افول نکرد. با گشايش يک سالن زيبايي به نام سلفريجز به نام در سال 1909، لوازم آرايش ديگر به طور مخفي فروخته نميشدند، بلکه به بازار آزاد آمدند و زنان با اعتماد به نفس بسيار زياد، به خريدن آنها ميپرداختند.
با گذشت زمان، انواع مختلفي از لوازم آرايش مد روز شده و بعد انواع ديگري جايگزين نوع قبل شدند و درواقع، استفاده از لوازم آرايشي، پايه هاي مد را بنا نهاد و امروزه با فهرست پايان ناپذير محصولات زيبايي و آرايشي، مد به صنعتي چند بيليون دلاري مبدل شده است و اين صنعتي است که حتا در دوران رکود هم، مشکل چنداني پيدا نکرده است و همواره مشتريان دايمي خود، خانمهاي زيبا و آقايان زيبا پسند، را حفظ کرده است.
منبع:http://www.academist.ir/خ