با اين که عشق احساس زيبايي است و رنگ زيبايي به زندگي مي دهد ، باز هم ملاک و شاخص مناسبي براي ازدواج نيست . چرا ؟ چون ازدواج يک تصميم مهم براي زندگي است و زيربناي هر تصميم گيري سالم ، تفکر و عقل است و نه احساس . عشق در بهترين حالت خود يک احساس است و احساس مبناي خوبي براي تصميم گيري نيست . چرا ؟ چون احساس انسان ها در طي زندگي تغيير مي کند . احساسات معمولاً در طي زمان عوض مي شوند . عشق نيز ممکن است در طي زمان تغيير کند . آن وقت تصميمي که بر اساس احساس باشد تغيير مي کند . در چنين شرايطي آيا مي توان به راحتي تصميم خود را تغيير داد ؟ ارتباط نزديک و صميمانه در ازدواج مانند قايق راني در امواج خروشان است که تنها با عشق به قايق راني نمي توان از خطرات آن به سلامت گذشت . ما نياز به لنگري از عشق داريم تا پيوندمان را محکم کند نياز به سازگاري و تفاهم داريم تا جليقه نجات ما باشد و نياز به يک قطب نما داريم تا بدانيم که دو نفري به چه سمتي بايد پارو بزنيم تا از حوادث به سلامتي عبور کنيم . ما معتقديم که هماهنگي در زندگي مشترک تا حد زيادي قابل ياد گرفتن است و با آموختن مهارت هاي ارتباطي موفقيت ازدواج افزايش مي يابد . لازمه ي ازدواج آن است که فرد با شناختي که از خود دارد ، فردي را براي زندگي مشترک خود در آينده انتخاب کند که با او تناسب و سازگاري بيشتري داشته باشد . به عبارت ديگر لازم است فرد ابتدا خود را به خوبي بشناسد و سپس ملاک هاي خود را براي انتخاب طرف مقابل به درستي بشناسد و بر اساس آنها به انتخاب بپردازد . در اين باره بايد توجه کرد که هيچ انساني نيست که تمام ملاک هاي طرف مقابل را کاملاً داشته باشد .
به همين دليل فرد بايد بر اساس شناختي که از طرف مقابل به دست مي آورد تصميم بگيرد کدام ملاک را در نظر بگيرد و کدام ملاک را کنار بگذارد و اين فرآيند تصميم گيري است که نياز به شناخت خود و ديگري ، تامل ، تفکر و نهايتاً تصميم گيري دارد .
با توجه به مطالب بالا ، بسيار مهم است که به خود فرصت شناخت خودتان و طرف مقابل را بدهيد ، دلايل تصميم خود و پيامدها و عواقب آن را به درستي بسنجيد . تصميم گيري عقلاني در مورد ازدواج به معناي رد کردن و کنار گذاشتن احساس به خصوص عشق نيست . اگر عشق و علاقه در زندگي مشترک وجود داشته باشد ، زندگي مشترک زيبايي و گرمي بيشتري دارد . ولي عشق براي ازدواج هرگز کافي نيست .
منبع:مجله راه کمال،شماره 24
/خ