چرا در جايي حضرت علي(عليه السلام) هنگام ركوع انگشتر خود را به فقير مي‏بخشد اما در جايي ديگر هنگام نماز تير را از پاي ايشان مي‏كشند و ايشان متوجه نمي‏شود، اين دو مطلب را چگونه مي‏توان با هم جمع كرد؟
ائمه (عليهم السلام) در حالات خود مراتب گوناگوني داشته‏اند: نحوه حضور قلب آنان در نماز سه گونه است:
1 . گا هي توجه به خدابه گونه‏اي بوده كه هيچ چيز ديگر را متوجه نمي‏شدند و نمونه‏هاي بسياري از اين قبيل از ائمه نقل گرديده است .
2 . گاه ممكن است، ضمن حضور قلب كامل، كم و بيش متوجه امور خارجي نيز بوده‏اند; ولي به جهت عدم وظيفه در برابر آن‏ها عكس العمل نشان نداده‏اند .
3 . در مواردي ضمن حضور قلب كامل، به برخي از مسائل توجه داشته و بر حسب وظيفه يا استحباب عكس العمل نشان داده‏اند، بدون آن كه مانع توجه آنان به خدا باشد .
از اين نمونه همان اعطاي انگشتر توسط اميرالمؤمنين (عليه السلام) به سائل است . عرفا مي‏گويند اين مرتبه از حضور قلب كامل‏تر از مرتبه اول است; زيرا در اولي توجه به خداوند حجاب و مانع عالم كثرات است ولي در اين مرحله آن چنان فاني در رب و وصل به او است كه از آن مرتبه به شهود عالم مي‏پردازد و به اصطلاح مرتبه لاحجاب مطلق است . نه حضور غيب مانع حضور عالم شهوداست و نه بالعكس . آنچه هيچ گاه در نمازهاي آنان وجود نداشته، حجاب شدن عالم شهود نسبت‏به عالم غيب است; به عبارت ديگر، بايد دانست تفاوت امامان با برخي عرفا در آن است كه گروهي از عرفا وقتي در يكي از مقامات سير و سلوك هستند، حضور در مقامات ديگر براي آنان به آساني ممكن نيست ; ولي امامان چنان توانمندي روحي و معنوي دارند كه به آساني مي‏توانند دو عبادت نماز و زكات را همراه با يكديگر و بدون كاستي در حضور قلب و اخلاص انجام دهند و آن جا كه امور شخصي و مادي مطرح است، همان مقام معنوي خويش را حفظ كنند و درد جسمي آان را از حالت «وصال‏» و «مقام فنا» خارج نگرداند .