براى نيل به مقام دوستى با اهل‏بيت، دو راه وجود دارد كه هر دو ملازم يكديگر است؛ 1. نظرى. 2. عملى‏
1- راه نظرى؛ «محبّت» فرزندى است كه در دامان «معرفت»، پرورش مى‏يابد و آن گاه كه معرفت حاصل شود، كشش به سوى محبوب و شكل‏گرفتن طبق روش او نيز حتمى خواهد بود. از اين رو، نخستين قدم در راه ايجاد محبّت و نيل به مقام دوستى با اهل‏بيت، شناخت آنهاست. براى شناخت آنها نيز سه راه وجود دارد كه عبارتند از:
1- مطالعه تاريخ زندگانى آنان.
2-مطالعه و تفكر در سخنان ايشان.
3- شناخت خدا؛ با شناخت حضرت حق و صفات او مى‏توانيم بفهميم كه اهل‏بيت - كه متصف به اوصاف و اسماى الهى‏اند- داراى چه ويژگى‏هايى مى‏باشند.
2- راه عملى؛ در اين راه نيز دو روش اساسى زير وجود دارد:
1- تبعيّت از آنان؛ عمل كردن به سخنانشان، اجتناب از حرام و عمل كردن به واجبات، هم شكلى با آن سروران، متخلق شدن به اخلاق آنان در سخن و عمل موجب دوستى با آنان مى‏شود. بارورى محبّت به آن عزيزان، دوست داشتن امورى و افرادى است كه آنان دوست مى‏دارند و متنفر بودن از هر كس و هر چيزى است كه آنان مبغوضش مى‏دارند.
2- رابطه و پيوند داشتن؛ زيارت آنان در حرم‏هاى پاكشان و ياد كردن ايشان از راه دور و نزديك، موجب ايجاد محبّت مى‏شود. اين همه ثواب كه بر زيارت اهل‏بيت عليهم‏السلام مترتب بوده و اين همه به آن توصيه شده است، براى اين است كه با آنان «رابطه» پيدا شود. وقتى رابطه پيدا شد، «تشبّه» پديد مى‏آيد و وقتى تشبّه پديدار گشت، عشق و محبّت به حدّ عالى خود مى‏رسد.1
در خصوص گناهان، اگر بدون توبه باشد، در محبّت و انس به آنان خلل ايجاد خواهد كرد؛ زيرا آنان از عمل پليد متنفرند و اما اگر اين گناهان با توبه باشد، از آن جا كه اينها خود تبديل به حسنه مى‏شود، زمينه را براى انس بيشتر فراهم خواهد كرد.
در ايجاد اين محبّت، بايد به خود آنان نيز متوسل شويم و هنگامى كه در آلودگى‏ها، تاريكى‏ها، حجاب‏ها، رنگ‏ها و تعلقات گرفتاريم، با توسل به آن بزرگواران، از آنان بخواهيم كه به فريادمان برسند و مجذوبمان كنند.