چرا هر چه را دوست دارم و به دنبال آن مي‏روم در هنگام رسيدن، آن را از دست مي‏دهم؟ آيا ممكن است‏خدا از من ناراضي باشد؟ به دليل محدوديت درك انسان، پي بردن به اين كه چه چيزي سبب سعادت يا مايه خسران و بيچارگي او است آسان نيست . چه بسا چيزهايي مورد علاقه انسان است و به آن سخت دل بسته، ولي سرانجام بلاي جان و مايه اندوهش مي‏گردد; به گونه‏اي كه اگر از اول مي‏دانست، از آن نفرت داشت . از سوي ديگر، گاه اموري را ناخوشايند و ناگوار مي‏داند، ولي بعد از مدتي، درمي‏يابد برايش سودمند است .
قرآن كريم بر اين حقيقت ريشه‏دار انگشت مي‏گذارد و مي‏فرمايد: «و عسي ان تكرهوا شيئا و هو خير لكم و عسي ان تحبوا شيئا و هو شر لكم; چه بسا چيزي را ناگوار بدانيد ولي در واقع مايه خير شما است و چه بسا به چيزي دل ببنديد كه در واقع برايتان زيانبار است .» (9)
پس در نگاه نخست انسان به خودي خود توان شناخت‏خوبي‏ها و بدي‏ها آن هم در سطح كلان را ندارد چرا كه نه تنها توان ديدن زواياي پنهان يك كار بلكه از آينده خود و آنچه را كه بدان دل بسته است، ندارد از اين رو حضرتعالي و اصولا هر انساني نمي‏تواند به سرعت‏به برداشتي دست‏يازد كه شما از آن به نارضايتي خدا نسبت‏به خود مطرح كرده‏ايد اگر شما به ژرفاي يك حادثه و يا پايان يك دوستي و يا رسيدن به يك آرزو آگاه بوديد شايد سؤال را اين چنين مطرح مي‏كرديد؟ «چرا هر چه را دوست دارم و به دنبال آن مي‏روم در هنگام رسيدن آن را از دست مي‏دهم، آيا اين دليل بر آن نيست كه خداوند بزرگ ما را به حال خود رها نكرده و آن‏چه من شيرين مي‏بينم در حقيقت‏سمي در زورق دنيا؟