توجه : اين اطلاعات بر اساس اطلاعات موجود تا اوايل سال 2010 ميلادي جمع آوري گرديده است.
نام کامل باشگاه : باشگاه فوتبال رئال مادريد ( Real Madrid Club de F?tbol )
تاريخ تأسيس : 6 مارچ 1902 نام ورزشگاه : سانتياگو برنابئو ( گنجايش: 80?354 ) مديرعامل : فلورنتينو پرز سرمربي : مانوئل پلگريني آدرس اينترنتي : realmadrid.com

مقدمه :

آنها را هرچه مي‌خواهيد بناميد:
سپيدها ، ققنوس‌ها ، واينکينگ‌ها
شايد تنها عده کمي از طرفداران بايرن مونيخ و منچستر يونايتد هستند که با تصميم فيفا مبني بر اعطاي لقب « بزرگ‌ترين باشگاه تاريخ فوتبال » به رئال مخالف باشند.
ورزش زيبا و مهيج فوتبال تاكنون باشگاهي چون رئال مادريد از حيث تعداد قهرماني و افتخار به خود نديده است. شهر قديمي و پر جمعيت مادريد، پايتخت كشور اسپانيا، مهد باشگاه هاي بزرگ است.
رئال و آتلتيكو دو باشگاه معروف و بزرگ اين شهر زيبا به شمار مي آيند. در شهر مادريد همگي طرفدار يكي از اين دو تيم هستند و پيكارهاي اين تيمها در برابر يكديگر از معروفترين دربي هاي اروپاست .
همواره ، هنگام بازي هاي رئال در ورزشگاه اختصاصي اين تيم يعني سانتياگو برنابئو ، هواداران كثيري براي تماشا به استاديوم مي روند و تيم محبوب خود را تشويق مي كنند .
باشگاه رئال مادريد سه سال پس از تاسيس، در سال 1905 نخستين قهرماني خويش را با به دست آوردن جام حذفي اسپانيا جشن گرفت. رئال 17 بار جام قهرماني مسابقات حذفي اسپانيا را از آن خود كرده است كه آخرين آن در سال 1993 بود.
سفيد پوشان مادريدي در سال 1923 به اولين جام قهرماني ليگ باشگاههاي كشورشان دست يافتند و از همان سال دوران اوج خود را آغاز نمودند. رئال با هنرنمايي بازيكنان بزرگ خويش در سالهاي 1961 الي 1969 به هشت قهرماني ليگ باشگاه ها رسيد. پس از آن هم در طي دهه هاي 70 و80 و90 ميلادي همچنان به عنوان يكي از قدرتهاي اسپانيا به قهرماني هايي نيز دست يافت. رئال تاكنون با 29 عنوان قهرماني در ليگ اسپانيا، يكي از پرطرفدارترين تيمهاي اسپانيايي به شمار مي آيد.
اين باشگاه در كلكسيون افتخارات خويش جامهاي متعدد اروپايي را نيز دارد، به طوريكه هنوز باشگاهي از نظر تعداد قهرماني و كسب افتخار به رئال مادريد نرسيده است و از نگاه آمار، پر افتخارترين تيم باشگاهي جهان است.
طرفداران فوتبال به مردان رئال لقب "قوهاي سفيد" را داده اند و بسياري از آنان در سراسر جهان، ديدارهاي اين تيم بزرگ را دنبال و پيگيري مي كنند.
رئال مادريد 5 سال متوالي در سالهاي 1960-1959-1958-1957-1956 به قهرماني جام باشگاههاي اروپا دست يافت. همچنين در سالهاي 1966- 1998-2000-2002 ( دوره گذشته )، اين جام اروپايي را به كلكسيون جامهاي خويش اضافه نمود.
قوهاي سفيد در سالهاي 1960-1968-2002 جام بين قاره اي را نيز مال خود كردند.
در سال2002، باشگاه رئال يكصدمين سال تاسيس خود را جشن گرفت و درهمين سال به قهرماني سوپر جام باشگاههاي اروپا دست يافت.
رئالي ها، به جز 9 جام قهرماني باشگاههاي اروپا، در سالهاي 1986و1985 جام يوفا را فتح كردند.
باشگاه در طول حيات ورزشي اش،همواره از مربيان بزرگ و نامدار براي هدايت تيم استفاده نموده است. آنتونيو كاماچو (اسپانيا ) ،يوپ هاينكس (آلمان)، جان توشاك (ولز)، فابيوكاپلو (ايتاليا) ،گاس هيدينك (هلند) و... از مربيان طراز اول رئال به شمار مي آيند كه هر يك زماني رهبري تيم را بر عهده داشتند.
اما حضور ستارگاني چون فرانس پوشكاش و آلفردو دي استفانو به عنوان دو اعجوبه فوتبال جهان در تيم ، كارنامه درخشاني را در اواخردهه50 و اوايل دهه 60 ميلادي براي رئال رقم زده است.

در حال حاضر ، رائول گونزالس مهاجم توانمند رئال محبوبترين چهره مادريد به حساب مي آيد.

تاريخچه

رئال با 9 قهرماني اروپا و 30 قهرماني که در کلکسيون افتخارات خود مي بيند با بيشترين راي از نظر فيفا بهترين تيم در قرن 20 شد. تشکيلات اين باشگاه خيلي پيچيده است.
فوتبال در پايتخت اسپانيا توسط استادان و دانشجويان و جمعي از افراد دانشگاه Oxbridge معرفي و موسسه‌اي براي فوتبال شبيه فدراسيون هاي امروزي در سال 1895 شکل گرفت.
در سال 1900 باشگاه جديد فوتبالي در مادريد و اسپانيول شکل گرفت. بعد از جدا شدن اسپانيول بار ديگر نتيجه شکل گرفتن تيم Sociedad Madrid FC شد. اين باشگاه پس از سه بار تغيير و تحول و پيشرفت بالاخره با نام باشگاه فوتبال رئال مادريد (Real Madrid Club) ثبت شد. انتخاب رنگ پيراهن براي آنها مشکل نبود و به دليل نفوذ انگليسي هايي که در آن جا نقش داشتند رنگ سفيد را براي تيم خود انتخاب کردند.
بعد از گذشت سال ها در ليگ بين المللي ، وقتي که رئال 4 قهرماني (جام حذفي)del Rey's را ، داشت مادريد صاحب دو قهرماني در دهه 1930 شد. اما بعد از آن دو جام مادريد دو دهه صبر کرد تا دوباره براي قهرماني راهي پيدا کند.
در پايان آنها تصميم گرفتند که در تيمشان تحول ايجاد کنند و چهره تيم را عوض کردند و به تيمي مدرن براي هميشه تبديل کردند. با بازيکن هايي مانند Alfredo Di Stéfano, Ferenc Pusk?s, Francisco Gento, Hector Rial, Raymond Kopa, José Santamaria در دهه 1950 موفقيت هاي اين تيم دوباره آغاز شد.
دست يافتن رئال به اعتبار جهاني مقارن با زماني بود که اسپانيايي‌ها در جام جهاني 1950 غوغا به پا کرده بودند. در اين دوران، کشور به خاطر آشفتگي پس از جنگ‌هاي داخلي از قحط سالي در عذاب بود. گرچه صنعت توريسم تازه شکل گرفته بود اما وضع اقتصادي خراب به نظر مي رسيد. ژنرال فرانکو، خودکامه بزرگ اسپانيا بر آن بود که از پيروزي‌هاي رئال به عنوان ابزاري در جهت آشتي دادن غرب با حکومت ديکتاتوري‌اش استفاده کند. رئال به شدت از سوي فرانکو، ملقب به کاديو، حمايت مي‌شد و در مقابل، بارسلونا، سمبل کاتالان‌ها مورد ظلم قرار مي‌گرفت. پس از مرگ فرانکو شرايط تا حدودي تعديل شد. گرچه شرايط مالي به‌رغم طبيعت ولخرج رئال همچنان در سطح عالي باقي ماند، اما قدرت گرفتن باشگاه‌هاي رقيب نظير بارسلونا سبب شد که رئال از سال 1957 به بعد اقتدار مطلق سه‌ دهه‌اي خود را از دست بدهد. همان طور که تيم‌هاي بزرگ انگليس تحت تاثير افراد خاصي بوده‌ که پايه‌هاي مستحکم باشگاه را بنا نهاده‌اند، ارتقاي رئال از سطح يک تيم محلي مادريد تا جايگاه رؤيايي فعلي در دنيا نيز مديون يک نفر است. منچستر يونايتد مت بيزلي را داشت، ليورپول بيل شنکلي را و آرسنال هم هربرت چيمن را، رئال هم سانتياگو برنابئو را داشت. بازيکن دهه سي رئال که از سال 1943 تا زمان مرگ ژنرال فرانکو در سال 1975 مدير باشگاه بود. در آن زمان مادريد به خانه فعلي خود واقع در خيابان اصلي شهر مادريد «کاستيانا» نقل مکان کرد و پايه‌هاي يک باشگاه بين‌المللي شد تا با جمع‌آوري ستاره‌هاي فوتبال از سراسر دنيا بتواند افتخارات متعددي را نصيب خود سازد.
گرچه شاه آلفونسوي سيزدهم در سال 1920 نشان سلطنتي خود را به باشگاه بزرگ پايتخت اهدا کرده بود اما حرکت اصلي رئال دو دهه بعد با مديريت کارآمد برنابئو آغاز شد. ژنرال فرانکو در 1947 همه اسپانيا را بسيج کرد تا با کمک‌هاي عمومي فراوان، استاديوم سانتياگو برنابئو را افتتاح کنند. در ادامه آلفردو دي‌استفانو و فرانتس پوشکاش، ترکيبي از تکنيک‌ لاتيني و قدرت هجومي مجارهاي جادويي، در کنار فرانسيسکو خنتو، اساس تيم طلايي رئال را شکل دادند. پس از پيروزي قدرتمندانه هفت بر سه در مقابل اينتراخت فرانکفورت در فينال جام باشگاه‌هاي اروپاي 1960 در هيمدون پارک گلاسکو آنها پنج دوره نخست اين رقابت‌هارا فتح کردند که اين افتخار بزرگ به عنوان رکورد در جام باشگاه‌هاي اروپا به ثبت رسيده است. آنها سپس در فصل 62-61 مقابل بنفيکا شکست خوردند تا يک نايب قهرماني اروپا را به دست آورده باشند. قهرماني جام باشگاه‌هاي اروپا در فصل 66-65 به عنوان ششمين قهرماني «ققنوس‌ها» ناميده شد. پس از مرگ برنابئو افتي سريع در باشگاه پديد آمد. دو جام يوفا در سال‌هاي 86 و 1985 و چندين قهرماني ليگ در آن شرايط نااميدکننده، نظر کسي را جلب نکرد. در اين مدت باشگاه عرصه رفت و آمد 17 مدير شد، که يکي پس از ديگر عزل شدند. ستاره‌هاي گرانقيمت خارجي که به طور ديوانه‌وار و بدون هدف خريد و فروش مي‌شدند نيز بلاي ديگر رئال بودند. بازيکنان اسپانيايي مادريد در دهه 1970 بسيار استوار بودند و ستاره‌هاي دهه هشتاد درخششي دوچندان داشتند.
اميليو بوتراگئينو، گونسالس ميشل، مارتين واسکس، در دهه نود که مدير وقت باشگاه رومان مندوسا براي خريد ستاره‌هايي مثل روبرتو کارلوس، پردراک مياتوويچ، کلارنس سيدورف سرمايه‌گذاري کرد. لورنسوسانس چندان بلند پرواز نبود و تنها مک منمن انگليسي و نيکلاس آنلکاي فرانسوي را به مادريد آورد. ريخت و پاش‌هاي آنچناني باشگاه که از دهه 1930 با شکستن رکورد نقل و انتقالات در جريان خريد «ريکاردوزامورا» دروازه‌بان افسانه‌اي بارسلونا،‌ سرآمد تمامي باشگاه‌ها شده بود، چيز چندان عجيبي نيست اما با نزديک شدن به انتهاي دهه نود، هرچقدر اين ولخرجي‌ها فزوني يافت، پاداش‌هاي بيشتر و بيشتري را نصيب رئال ساخت. ابتدا پردراک مياتوويچ، با گلي که در فينال ليگ قهرمانان 1998 به يوونتوس زد، مادريدي‌ها چندان در حسرت هفتمين جام مي‌سوختند که گويي براي نخستين قهرماني انتظار مي‌کشند.
رئال با استفاده از تاکتيک‌هاي دفاعي فابيو کاپلو موسوم به «کاتانا چيو» قهرمان ليگ در فصل 97-1996 را که در آن داور سوکر 24 گل و رائول 21 گل به ثمر رساندند، به دست آورد و دوراني جديد را آغاز کرد. حتي فرو ريختن اعتبار ملي اسپانيا در جام جهاني 97 هم رئال را سرافکنده نکرد. کاپيتان ايه رو محور اصلي تيم بود. او رهبري تيمي جوان متشکل از رائول، مورينتس، سالگادو و ايکرکاسياس را برعهده داشت که پايه‌گذار ادامه قهرماني‌هاي رئال شدند. پس از اينکه جان توشاک انگليسي نتوانست در نيم فصل ابتدايي 2000-1999 رئال را به جايگاه مناسبي برساند، ويسنته دل بوسکه به عنوان مربي جديد معرفي شد.
حضور «مرد خانه» بر روي نيمکت سبب شد که رئال موقتا مشکلات را پشت سر بگذارد و در آستانه ورشکستگي با پيروزي والنسيا، آن هم با سه گل، دوباره قهرمان اروپا شود. قهرماني رئال در ليگ قهرمانان 2000 بر پيشرفت تيم ملي اسپانيا در يورو 2000 هم تاثير زيادي گذاشت. فصل بعد لوئيس فيگو با رکورد 56 ميليوني يورويي از چنگ بارسلونا بيرون کشيده شد. اين به معناي تحقق نخستين شعار تبيلغاتي فلورنتينو پرس، رئيس جديد و جاه‌طلب رئال بود که در انتخاباتي همانند انتخابات ايالات متحده با رسوايي بر لورنسوسانس پيروز شده بود. پرس رئال را با 185 ميليون يورو بدهي و در شرايط دشوار مالي تحويل گرفت و رؤياي افتخارات اروپايي در عالم واقعيت را با اين حقيقت که رئال صاحب گنجي رؤيايي است توام کرد. آنها زمين تمرينشان در مرکز شهر مادريد را فروختند و بدهي‌هايشان را پرداختند، اما پرس به جاي روش‌هاي صرف‌جويانه، زين‌الدين زيدان را هم به دنبال فيگو و با رکورد 64 ميليون يورو به برنابئو آورد.
رئال جشن تولد صد سالگي‌اش را با گل جادويي زيدان در فينال ليگ قهرمانان 2002-2001 در مقابل لورکوزن، نهمين قهرماني، اروپا کامل کرد. تحقق شعارهاي پرس ادامه يافتند آنها ثابت کردند که علاوه بر به دست آوردن جام، چگونه به دست آوردن آن همه برايشان اهميت دارد. خريد رونالدو آخرين افتخاري بود که در کارنامه رئال ثبت شد ولي بعدا معلوم شد که آنها به دنبال افتخارات زيادي هستند. بنابراين ديويد بکام را خريدند. اما با ورود اين دو عجوبه برزيلي انگليسي فقط يک قهرمان لاليگا در اين دو فصل به دست آمد.
از آن پس سايه بارسا بر سر رئال به شدت سنگيني ميکند.

« معرفي اسطوره‌هاي ققنوس ها »

1. آلفردو دي ‌استفانو ( پيکان طلايي )

اگر فوتبال باشگاهي را دنيايي متفاوت از فوتبال ملي بدانيم، آلفردودي‌استفانو در رده‌بندي بهترين فوتباليست‌هاي قرن بعد از پله قرار داشت، او به دليل مصدوميت فرصت خودنمايي در جام‌هاي جهاني نيافت اما پنج بار پياپي رئال را قهرمان اروپا کرد و نخستين بازيکني بود که دو بار پياپي توپ طلايي را صاحب شد. او در سه باشگاه معتبر دنيا نظير ريورپلاته، بارسلونا و رئال مادريد بازي کرد. اما مساله مليت او بسيار مبهم است. او در سال 1926 در يک خانواده ايتاليايي در بوينوس آيرس متولد شد و بعدها از آرژانتين به اسپانيا رفت و تبعه اين کشور شد. او بهترين گلزن تمامي رقابت‌هاي اروپايي محسوب مي‌شود. دي‌استفانو امروز رئيس افتخاري باشگاه به شمار مي‌رود. دوره حضور وي در رئال به عنوان بازيکن (1966-1954) و به عنوان مربي (83-1982) و (91-1990) مي‌باشد.

2. فرانتس پوشکاش « گلزن رؤيايي »

پوشکاش نابغه چپ پاي مجار که از نوجواني عضو سواره نظام مجارستان شده بود، در 18 سالگي نخستين بازي ملي‌اش را مقابل اتريش انجام داد و پس از يک دهه رويايي در کنار مجارهاي جادويي، چشم فوتبال دوستان را خيره کرد.
در سال 1958 به دليل اشغال کشورش توسط روس‌ها به اسپانيا رفت و تبعه اين کشور شد و عصر طلايي رئال را در کنار دي‌استفانو خلق کرد. او در 80 بازي ملي 83 گل به ثمر رساند. پوشکاش در سال 1996 بازنشسته شد و مربيگري رئال را به عهده گرفت و در 39 بازي اروپايي، 35 پيروزي را براي رئال به ارمغان آورد. دوران حضور در رئال به عنوان بازيکن (66-1959) و به عنوان مربي (68-1966).

3. هوگو سانچس ( اعجوبه مکزيکي )

سانچس درخشش خود را با کسب عنوان آقاي گل جام جهاني جوانان در 17 سالگي آغاز کرد. او چهار سال براي اتلتيکو گلزني کرد و سرانجام با پيوستن به رئال باشکوه‌ترين دوران زندگي‌اش را آغاز کرد. سانچس پنج بار آقاي گل لاليگا شد و با قيچي برگردان بي‌نظيرش، که از ميانه ميدان براي رئال به ثمر رساند، بهترين گل سال 1990 را زد. دوران حضور در رئال (1992-1985).

4. اميليو بوتراگئينو ( ملقب به ال بوتره )

اميليو از آغاز تا پايان براي رئال بازي کرد. او از 17 سالگي به عضويت کارسيا، تيم پايه‌اي رئال درآمد و با اين تيم توانست در فينال جام حذفي مقابل تيم اصلي رئال بايستد. او در 341 بازي همراه رئال توانست 217 گل به ثمر برساند و هفتمين گلزن برتر تاريخ باشگاه محسوب شود. سرانجام وقتي که در سال 1995 بازنشسته شد، براي اينکه به بارسلونا نپيوندد به مکزيک رفت و سه سال در آنجا بازي کرد.

5. خوزه آنتونيو کاماچا:

او که سابقه هدايت سپيدها را داشت بعد از ناکامي اسپانيا در يورو 2000 به پرتغال رفت و در تيم بنفيکا به فعاليت خود ادامه داد. او پس از شکست‌هاي تلخ رئال و اخراج کوئيروز، به دعوت پرس پاسخ مثبت داد و هدايت اين تيم افسانه‌اي را به دست گرفت.
رئال مادريد پس از او ناکامي هاي فراواني را تجربه کرد تا اينکه به دست مطمئن و کار بلد مردي از برزيل به نام واندرلي لوکزامبورگو سپرده شد.

بازيکنان

رئال در يک نگاه :

نام رسمي: رئال مادريد
سال تاسيس: 1902
رئيس باشگاه: فلورنتينوپرس
استاديوم: سانتياگو برنابئو (78 هزار نفري)
زمين تمرين: سينداد دپورتيوا
اسامي مستعار: سپيدها، ققنوس‌ها، وايکينگ‌ها و کهکشاني‌ها
اسطوره هميشگي: آلفردو دي‌استفانو
هوادارن ويژه: ژنرال فرانکو (ديکتاتور اسبق اسپانيا) خوان کارلوس (پادشاه فعلي اسپانيا)

افتخارات داخلي :

قهرماني لاليگا: 29 بار، اولين بار در سال (32-1931) و آخرين بار در فصل (2003-2002)
قهرماني جام حذفي: 17 بار، اولين بار (5-1904) آخرين بار در فصل (93-1992)

افتخارات اروپايي :

قهرمان جام قهرماني اروپا: (ليگ قهرمانان 9 بار)، اولين بار در فصل (56-1955)، آخرين بار در فصل (2002-2001)
قهرمان جام يوفا: 2 بار در سال‌هاي (86-1985) و (85-1984)
قهرمان جام بين قاره‌اي: 3 بار در سال‌هاي (2000-1960)
منابع تحقيق :
ويکي پديا
تبيان
مجله فوتبال
Ehsansabet.persianblog.ir