هيچ يک از آسيب‏هاي خودارضايي ، به اهميت آسيب‏هاي معنوي نيست؛ زيرا آسيب‏هاي معنوي، جان و دل و به عبارت ديگر کنه حقيقت وجود آدمي را تباه ميسازد. خودارضايي از نظر دين يک گناه است و به تعبير قرآن زنگار بر دل مينهد: «کَلاَّ بَلْ رانَ عَلي قُلُوبِهِمْ ما کانُوا يَکْسِبُونَ»؛ «چنين مباد! بلکه اعمال (ناشايست) دل‏هاي آنان را زنگار زده است».مطففين (83)، آيه 24.
زنگ يا زنگار در اشياي مادي، همان چيزي است که روي فلزات و اشياي قيمتي مينشيند و معمولاً نشانه پوسيدن و از بين رفتنِ شفافيت و درخشندگي آن و در نهايت ضايع شدن و از بين رفتن آن است.
علامه طباطبايي در تفسير الميزان ‏ميفرمايد: از آيه شريفه سه نکته استفاده ميشود:
1) اعمال زشت، نقش و صورتي به نفس و روح انسان ميدهند؛
2) اين نقش و صورت خاص، مانع آن است که نفس آدمي حق و حقيقت را درک کند؛
3) نفس آدمي به حسب طبع اوليه‏اش صفا و جلايي دارد که با داشتن آن، حق را آن طور که هست درک مي کند. طباطبايي، سيد محمد حسين، ترجمه تفسير الميزان، ترجمه سيد محمد باقر موسوي همداني، (تلخيص)، ج 20، ص 385.
همچنين آسيب‏هاي معنوي جهان گذران را در مينوردد و اگر اصلاح نگردد، حيات جاودان آدمي را در معرض تباهي و شوربختي قرار مي دهد. از اين رو نصوص ديني نسبت به آن هشدارهاي لازم را داده ‏اند. پيامبر اکرم‏(صلي الله عليه وآله وسلم) در اين باره مي فرمايند:
«ناکح الکف ملعون»؛«ملعون است کسي که خودارضايي کند» ري شهري، محمد، ميزان الحکمة، ج 12، ص 5654.
امام صادق‏(عليه السلام) نيز مي فرمايند:«با سه گروه خداوند در روز قيامت سخن نمي گويد و پاکشان نمي خواند و عذابي دردناک دارند، از آن سه‏اند، خودارضايي کننده و کسي که لواط دهد»همان، ح 19049.
در روايات ديگري امام صادق‏‏(عليه السلام) مي فرمايند: خودارضايي را گناه عظيم و مورد نهي الهي معرفي فرموده است‏.همان، ح 19050.
منبع:www. vista.ir
/ن