نوشته هاي سيد علي محمد باب، ميرزا حسينعلي بهاءالله و عبدالبهاء، تا حدي نيز شوقي افندي رباني، از نظر بهائيان مقدس است و در مجالس ايشان قرائت مي شود؛ا ما کتب باب عموماً در دسترس بهائيان قرار نمي گيرد و دو کتاب اقدس و ايقان ميرزا حسينعلي نزد بهائيان از اهميت خاصي برخوردار است.
تقويم شمسي بهائي از نوروز آغاز گشته به نوزده ماه، در هر ماه به نوزده روز، تقسيم مي شود و چهار روز (در سالهاي کبيسه پنج روز ) باقيمانده که موسوم به ايام (هاء) است به عنوان ايام شکرگزاري و جشن تعيين شده است (آيتي ، 1326 ش، ج 2، ص 208؛ اشراق خاوري ، 1331 ش، ص 30-34؛ يزداني ، ص 97-98).
بهائيان موظف به نماز روزانه، روزه به مدت نوزده روز از طلوع تا غروب آفتاب (آخرين ماه سال)، و زيارت يکي از اماکن مقدسه ايشان، شامل منزل سيد علي محمد باب در شيراز و منزل ميرزا حسينعلي نوري در بغدادند. بهائيان هم چنين به حضور در «ضيافات » موظف اند که هر نوزده روز يک بار تشکيل مي گردد .
در آيين بهائي نوشيدن مشروبات الکلي و مواد مضر به سلامت منع شده، و رضايت والدين عروس و داماد در ازدواج ضروري شمرده شده است. منبع اصلي احکام در ميان بهائيان کتاب اقدس است. اين کتاب، متممي نيز دارد که به رساله سؤال و جواب معروف است. آيين بهائي از ابتداي پيدايي ،در ميان مسلمانان به عنوان يک انحراف اعتقادي (فرقه ضاله) شناخته شد، ادعاي قائميت توسط سيد علي محمد باب ، با توجه به احاديث قطعي ،‌پذيرفته نبود.
ويژگي هاي «مهدي» در احاديث اسلامي به گونه اي تبيين شده که راه هر گونه ادعا ي بيجا را بسته است . مخالفت علما با سيد علي محمد باب به سبب همين ادعا و ادعاي بابيت او بود (باب، سيد علي محمد شيرازي ) .
مشکل بهائيت از اين حيث مضاعف است؛ ميرزا حسينعلي علاوه بر قبول قائميت سيد علي محمد باب و اين که او دين جديدي آورده است ،‌خود را «من يظهره الله » ناميد و ادعاي شريعت مستقل را مطرح کرد.
همه مسلمانان، خاتميت پيامبر اسلام صلي الله عليه و آله و سلم را مسلم مي دانند و بالطبع ، هر ادعايي که با اين اعتقاد سازگار نباشد و هر فرقه اي که اين اصل را نپذيرد ، ازنظر مسلمانان ، از اسلام جدا شده است و به هيچ روي نبايدخود را بر آمده از اسلام بداند. گذشته از اين، اثبات ادعاي رسالت براي رهبري آيين بهائي، با توجه به مخاطبان اصلي آنها، مسلمانان و به ويژه شيعيان ،‌ممکن نبود و مبلغان و مدافعان بهائي به رغم تلاش بسيار براي استدلالي کردن اين ادعا، در اثبات مدعا درماندند و غالباً به شيوه هاي خاص براي تأييد درستي دين جديد روي آوردند.
مهم ترين برهان ايشان، کثرت آيات ونوشته هاي ميرزا حسينعلي ونيز گسترش بهائيت بود با عنوان دليل تقرير ،‌در کتابهاي ناظر به استدلالهاي بهائيان ،‌ اين دو استدلال نقد و رد شده است. تاريخ پر حادثه رهبران بهائي ، نادرست درآمدن پيشگويي هاي آنان و منازعات دور از ادب از يک سو، وحمايت هاي دولت هاي استعماري در مواضع مختلف از سران بهائي و به ويژه همراهي آنان با دولت اسرائيل از سوي ديگر، زمينه فعاليت درکشورهاي اسلامي، خصوصاً ايران را از بهائيان گرفت و به رغم فعاليت گسترده تشکيلات بهائي براي تثبيت حضور رسمي پيروان خود در اين کشورها هيچ گاه چنين خواسته اي تحقق نيافت.
مولفان بسياري در نقد اين آيين کتاب نوشتند، مطبوعات فارسي و عربي روي کردهاي سياسي آنان را افشا کردند ،‌علماي حوزه هاي علميه شيعه و دانشگاه ازهر و مفتيان بلاد اسلامي جدا بودن اين فرقه از امت اسلامي را اعلام داشتند و سازمانهاي بين المللي اسلامي نيز درقبال آيين بهائي همين موضع را گرفتند (براي نمونه، مصوبه شوراي مجمع فقه اسلامي در 18 تا 23 بهمن 1366/ 6 تا 11 فوريه 1988 در سازمان کنفرانس اسلامي، مجمع فقه اسلامي، ص 84-85 ،‌که «ادعاي رسالت بهاءالله و نزول وحي بر وي » و ديگر باورهاي بهائي را مصداق «انکار ضروريات دين» دانسته است ) .
بازگشت برخي مقامات و مبلغان بهائي ازاين آيين و افشاي مسائل دروني اين فرقه، نيز عامل مهم فاصله گرفتن مسلمانان از اين آيين بوده است.
منبع: سايت بهائي پژوهي به نقل از دانشنامه جهان اسلام ( پروفسور محمود صدري دانشگاه تگزاس )
/خ