. تحقيقات نشان مي‌دهد احتمال دست زدن به رفتارهاي پرخطر بعد از انجام بازيهاي خشن ويديويي در مردان جوان افزايش نشان مي‌دهد اين يافته‌ها بيانگر تاثير منفي رسانه‌هاي خشونت آميز در بروز رفتارهاي پرخطر است.
به گزارش خبرگزاري رويترز هلث از نيويورک، دکتر سونيا برادي از دانشگاه کاليفرنيا در سانفرانسيسکو مي‌گويد بازيهايي خشن ويديويي و رسانه‌هاي خشونت آميز در کل احتمال پرخاشگري را در کودکان افزايش مي‌دهند.
اکنون اين مطالعه نشان مي‌دهد اين بازيها احتمال هر نوع رفتار پرخطر را افزايش مي‌دهند. برداي و دکتر کارن متيوس از دانشگاه پيتزبورگ همچنين دريافتند مردان جوان بعد از انجام اين بازيها بيشتر احتمال دارد نگرش ديگران را به خود خصمانه تلقي کنند. اين محققان تاثير دو نوع بازي ويدويي را در ? 100?مرد ? 18?تا ? 21?ساله بررسي کردند. در يک بازي فرد نقش مثبت و در ديگري نقش يک جنايتکار را بازي مي‌کند.
انجام بازي خشن فشار خون مردان جوان را افزايش داد اين تاثير در مرداني که در خانواده يا جامعه شان نيز خشونت بيشتر است مشهودتر بود. در بازي خشن کارهاي خشونت آميز کاملا واقعي به نظر مي‌رسيد. هنگام حمله فرد مضروب به زمين مي‌افتد و استخري از خون زير بدن او جمع مي‌شود. براي جواناني که پيش از بازي هم در معرض خشونت واقعي بوده‌اند، اين بازي واقعي‌تر به نظر مي‌رسد.
محققان دريافتند صرف نظر از اينکه آيا اين افراد در يک فضاي خشن رشد کرده‌اند يا خير، اين جوانان در انجام يک کار مشترک با فردي ديگر، همکاري کمتر و رقابت بيشتري از خود نشان دادند. نگرش اين جوانان به الکل و ماري‌جوانا آسانگيرانه‌تر بود. بعد از انجام اين بازي شرکت‌کنندگان فيلمي را تماشا کردند که طي آن آموزگار به دانش آموزان مي‌گويد برخي در امتحان تقلب کرده‌اند و ضمن ابراز نااميدي از اين تعداد از عملکرد دانش آموزاني که درست عمل کرده‌اند ابراز رضايت مي‌کند. سپس آموزگار از بيلي مي‌خواهد بعد از پايان کلاس نزد او برود.
بعد از تماشاي فيلم به دانش آموزان گفته مي‌شود خود را جاي بيلي بگذارند و بگويند چقدر احتمال مي‌دهند آموزگار آنها را متهم به تقلب کند. محققان دريافتند کساني که بازي خشن انجام داده بودند بيشتر احتمال داشت چنين تصوري داشته باشند. اين محققان به والدين توصيه کردند بر بازيهاي ويديويي مورد استفاده فرزندانشان نظارت داشته باشند و کودکان هم از تاثير بازيهاي خشن را بر طرز فکر خود آگاه شوند.
مشروح اين مطالعه در شماره ماه آوريل مجله `?Adolescent Medicine? ? `Archives of Pediatrics and?منتشر شده است.