• تأکيد بيش از حد والدين برهوش و حافظه کودک: بسياري از والدين ، ناآگاهانه کودک خود را فقط با هدف تقويت مهارتهاي حافظه اي و انباشتن ذهن وي از اطلاعات عمومي ، تربيت و هدايت ميکنند و براي حافظه و هوش کودک اهميتي بيش از حد قائل ميشوند.
• ايجاد رقابت ميان کودکان: رقابت ميان کودکان معمولاً وقتي پديد مي آيد که :
o نوعي ارزيابي و رتبه بندي توسط والدين وجود داشته باشد.
o پاداش يا جايزه اي در ميان باشد.
• تأکيد افراطي بر جنسيت کودک: تأکيد زياد بر جنسيت کودک و تمايز قائل شدن زياد ميان دختر و پسر يکي از موانع مهم رشد خلاقيت کودکان در برخي از خانواده‌هاست.
• قرار دادن قوانين خشک و دست و پا گير در منزل: بسياري از والدين براي کودکان خود قوانين و مقررات خشک و محدود کننده‌اي نظير مقدار ساعتهاي درس خواندن در روز ، رأس ساعت معين خوابيدن ، استفاده از لوازم خاص و ... قرار ميدهند.
• عدم آشنايي والدين با مفهوم واقعي خلاقيت: عدم آگاهي و شناخت برخي والدين از فرايند رشد خلاقيت در کودکان و مطالعه نکردن آنها در اين زمينه ، سبب ميشود هيچگاه نتوانند براي پرورش و شکوفايي خلاقيت کودک خود برنامه ريزي و اقدام صحيحي نمايند.
• انتقاد مکرر از رفتارهاي کودک: پيامبر اکرم صلي‌الله‌عليه‌وآله‌وسلم در حديثي درباره وظايف والدين نسبت به فرزندان مي فرمايند : "آنچه را کودک در توان داشته و انجام داده از او بپذيرد، کار طاقت فرسا و سنگين از او نخواهيد و او را به گناه و طغيان وادار نکنيد."
• بيهوده شمردن تخيلات کودک: تخيل کودک اساس خلاقيت اوست و چنانچه تخيلات و رؤياهاي کودک با بي توجهي ، تمسخر يا بيهوده انگاشتن از جانب والدين رو به رو شود، در واقع سرچشمه خلاقيت او خشکانده شده است.
• عدم شناسايي علائق دروني کودک: بسياري از کودکان خصوصاً در سنين پايين ، از علائق و کششهاي خود نسبت به موضوعات و پديده‌هاي پيرامون اطلاع روشني ندارند يا اين که نمي توانند آن را به زبان بياورند. اين موضوع از موارد بسيار حساس به شمار ميرود که بايد از همان دوران کودکي مورد توجه والدين قرار گيرد.
• عدم وجود حس شوخ طبعي در محيط منزل: شوخ طبعي از شاخصهاي مهم خلاقيت به شما ر ميرود و وجود حس شوخي و شوخ طبعي در فضاي خانواده بسيار حائز اهميت است، زيرا مستقيماً به رشد خلاقيت کودک کمک ميکند.
• تحميل نقش بزرگسال به کودک: بسياري از والدين علاقه مندند که کودک آنها سريعاً رشد کند و کودکي خود را پشت سر بگذارد. آنها گاهي براي تسريع اين امر سعي مي کنند با کودک خود همانند بزرگسالان رفتار کنند و به تبع آن از کودک خود توقع ايفاي نقشهايي بزرگتر از محدوده سني آنها را دارند. تحميل نقشهاي کاذب بزرگسالي به کودکان ، روند رشد اجتماعي آنان را مختل ميسازد و سبب پديد آمدن رفتارهاي نابهنجار و تصنعي در آنها ميشود و همين امر باعث از بين رفتن بسياري از استعدادهاي خلاق دوران کودکي ميگردد.