جرجي زيدان، تاريخ‌دان و ادب‌شناس بزرگ دركتاب تاريخ آداب‌اللغه‌العربيه نوشت:«شيعيان، آثار مكتوب قابل توجهي در تاريخ عرضه نكرده‌اند و نقش موثري در پيشرفت علوم اسلامي نداشته‌اند.»
سه دوست جوان كه از دانش‌آموختگان حوزه علميه نجف و تربيت‌يافته فرهنگ شيعه بودند و اين ادعا را نادرست مي‌دانستند با يكديگر هم‌پيمان شدند كه هركدام به‌گونه‌اي بر اين سخن باطل زيدان پاسخي قاطع بياورند:
علامه شيخ محمدحسين كاشف‌الغطاء به نقد روش تحقيق اين كتاب پرداخت و خطاهاي متعدد آن را برشمرد و حاصل كار خود را به صورت كتابي به نام النقود و الردود(نقدها و پاسخ‌ها) منتشر ساخت. اين كتاب در محافل علمي جاي خود را باز كرد و نشان دااد كه چگونه كاري عالمانه مي‌تواند ادعاي نادرست را بي اثر كند.
علامه سيدحسن‌صدر، نقش شيعيان را در پايه‌گذاري علوم اسلامي نشان داد و ثابت كرد كه بسياري از اين علوم بي‌حضور شيعيان هيچ‌گاه شكل امروزين خود را نمي‌يافتند و ... اين تحقيق با نام «تأسيس الشيعه الكرام لعلوم‌ الاسلام» منتشر شد ...
علامه شيخ آقا بزرگ تهراني نيز با كوششي بي‌مانند كتابخانه‌هاي سراسر كشورهاي اسلامي را كاويد و از ميان كتاب‌هاي آن‌ها نزديك به شصت هزار كتاب شيعي را شناسايي كرد و بدين ترتيب توانست كتاب‌شناسي بزرگ شيعه را از آغاز تاريخ اسلام تا عصر خويش تدوين كند. اين كتاب شناسي كه نگاهي به 1300 سال فعاليت علمي شيعه دارد، طي حدود سي جلد با عنوان«الذريعه الي تصانيف الشيعه»(راهنماي آثار مكتوب شيعه) پاسخ محكمي بود به ادعاي نا‌به‌جاي جرجي زيدان.