راه هاي مختلفي وجود دارد تا از طريق آن به کودکان ياد بدهيم که چطور به سايرين احترام بگذارند. والدين عادت دارند همه چيز را به فرزندانشان امر کنند: "همانطور که من مي گويم بايد رفتار کني"، "بايد به مادرت احترام بگذاري." و .... در واقع، والدين ميتوانند دستورات خود را به کودکان تحميل کنند، اما نمي توانند آنها را به احترام گذاشتن امر کنند. ما مي توانيم فرزندانمان را وادار کنيم آنطور که ما مي خواهيم رفتار کنند، اما نمي توانيم مجبورشان کنيم که به ما و بقيه مردم احترام بگذارند. احترام را بايد به دست آورد.
احترام فقط با خوب و مهربان بودن به دست نمي آيد. البته خوب بودن هيچ اشکالي ندارد، اما پدر يا مادري که با خوبي و مهرباني بيش از حد با فرزندانش رفتار مي کند، مطمئناً فرزند يکدنده و سخت گيري بار خواهد آورد. کسب احترام به چيزي فراي خوب و مهربان بودن صِرف نياز دارد.
ترفند ديگري براي کسب احترام وجود دارد: والدين سعي مي کنند با گوشزد کردن خطاهاي فرزندانشان باعث شوند آنها بهتر رفتار کنند. اين اصلاً روش مناسبي نيست. کودکان وقتي احساس ميکنند از آنها انتقاد شده و طرد شده اند، هيچ انگيزه اي براي بهتر شدن ندارند. وقتي کودکان مورد انتقاد قرار مي گيرند، به جاي اينکه بهبود يابند، سعي مي کنند خودشان يا ديگران را محکوم کنند.
کودکان ياد مي گيرند به کساني احترام بگذارند که به آنها احترام مي گذارند. افرادي که بيشتر مورد احترام هستند، از ترکيبي منحصر به فرد از دوست داشته شدن و ايجاد محدوديت به طريقي محکم اما مهربانانه استفاده مي کنند. بااينکه کودکان تصور مي کنند هيچ نيازي به پند و اندرز ندارند، اما اگر اين نصيحت ها در قالب يک رابطه ي محبت آميز و حمايت کننده باشد، مي تواند آنها را به داشتن رفتارهاي مناسب و خوب تحريک کند. کودکان به محدوديت نيز احتياج دارند، اما اين محدوديت ها هم مي تواند با نرمي، مهرباني و احترام براي آنها گذاشته شود.
مثلاً اگر کودکي شروع به آزار و اذيت و زدن خواهرش مي کند، پدر يا مادر مي تواند به طرق مختلف عکس العمل نشان دهد. مي تواند کودک را زده و بگويد: "وحشي چي کار داري مي کني؟ ول کن خواهرت را...". مطمئناً اين روش به کودک احترام گذاشتن را ياد نمي دهد. از طرف ديگر، پدر يا مادر فهميده مي تواند دست کودک را بگيرد و به او بگويد: "ما هيچوقت نبايد به کسي صدمه بزنيم و بقيه را آزار بدهيم. مي شه به من بگي چه چيز تو را ناراحت کرده است؟" والدين عاقل و فهميده براي فرزندانشان محدوديت ايجاد ميکنند اما اين کار را بدون کتک زدن و آزار دادن کودک انجام مي دهند.
کودکان زماني ياد ميگيرند به سايرين احترام بگذارند که افرادي که برايشان مهم هستند، الگويي از احترام گذاشتن باشند. اگر کودکان ببينند که ما که نزديک ترين افراد به آنها هستيم، به ديگران و ارزشهايمان احترام مي گذاريم، به نفعشان خواهد بود. ما مي توانيم مدام درمورد چنين الگوهايي با کودکانمان صحبت کنيم و اين نمونه هاي اخلاقي را تحسين کنيم. و برعکس مي توانيم افرادي را که اذيتمان مي کنند يا با ما فرق دارند—مردماني از کشوري ديگر، با اعتقادات يا باورهايي متفاوت-- را پيش آنها نکوهش کنيم. احترام گذاشتن ما به افرادي که با ما فرق دارند خود مي تواند نمونه اي براي الگوپذيري کودکان باشد.
اين به آن معنا نيست که با آنچه بقيه مردم انجام مي دهند يا باور دارند هم عقيده ايم. بايد براي آنها توضيح دهيم که هر انساني مي تواند باور خاص خود را داشته باشد، و با اينکه کاملاً متضاد باور ماست ما بايد به او و اعتقاداتش احترام بگذاريم.
براي ياد دادن طريقه ي احترام گذاشتن، ما بايد عيوب و اشتباهات خود را به راحتي قبول کنيم. اگر بي دليل کودکمان را تنبيه کرديم، يا اگر کوتاهي در حق او انجام داديم، از او معذرت خواهي کنيم و بخواهيم که ما را ببخشند.
احترام مبناي رابطه هاي مستحکم و پردوام است و مي تواند نتيجه طبيعي برخورد و رفتار صحيح والدين با کودکانشان باشد.
? افرادي که بيش از همه به آنها احترام ميگذاريد چه کساني هستند؟ چه کرده اند تا توانسته اند احترام شما را جلب نمايند؟
به چه راه هايي به کودکانتان احترام مي گذاريد؟ (آيا به حرف هايي که مي زنند با احترام گوش مي دهيد؟ آيا سعي ميکنيد با آنها وقتتان را بگذرانيد؟ آيا سعي مي کنيد به علايق آنها احترام بگذاريد؟)
? بهترين راه نشان دادن احترام به فرزندتان چيست؟
وقتي مردم بيش از آنچه هستند ادعا ميکنند که خوب هستند، ما اشکالات آنها را بيشتر مي بينيم. وقتي به قصور و اشتباهاتشان اعتراف مي کنند، ما بيشتر از آنها چشم پوشي مي کنيم، به خصوص وقتي ميدانيم سعي ميکنند بهتر باشند. آيا شما هم کوتاهي ها و اشتباهاتتان را با کودکانتان درميان مي گذاريد و از آنها درخواست کمک مي کنيد؟ مثلاً ممکن است بگوييد: "من وقتي خسته ام خيلي زود عصباني ميشوم و سرت داد مي زنم و آنطور که بايد و شايد به تو محبت نمي کنم. اميدوارم تو من را ببخشي و کمي تحملم کني."
گاهي برخي والدين آنقدر فهميده اند که مشکلاتشان را نيز با فرزندانشان مطرح ميکنند. "من روز بدي داشتم، کاش کمي مراعاتم کني تا من چيزي نگويم که ناراحت شوي." اما والدين نبايد کودک را از وضعيت سلامتي خود نگران کنند. پس بهتر است بعد آن بگويند: "اگر چند ساعت استراحت کنم حالم خوب مي شود و با هم به کارها مي رسيم."
منبع:www.vista.ir ارسالي از طرف کاربر محترم : omidayandh /ع