« خدا به من کمک مي کند خوب بازي کنم به همين دليل است که هر وقت از زمين بيرون مي آيم سپاس او را به جاي مي آورم ، احساس مي کنم اگر اين کار را نکنم به او خيانت کرده ام »
« مردم به من راي دادند اما آنها مي خواهند جايزه ام را با پله تقسيم کنم ، من جايزه ام را با هيچ کس نصف نمي کنم . آنها به خاطر 12 سالي که در اروپا بازي کردم مرا با او مقايسه مي کنند . پله هرگز چنين تجربه اي نداشت لطفا ديگر مرا با او قياس نکنيد.»
« فکر مي کنم يک کشور را برده ايم نه فقط يک تيم فوتبال را »
« انگليس هميشه از ما مي ترسد ، مي بينم که نمي توانند روي پاي خود بايستند.»
« من آرام هستم ، فکر نمي کنم نام فاميل من مانعي برايم باشد البته براي ديگران هست.»
« احساس من مانند جک نيکلسون در فيلم پرواز بر فراز آشيانه فاخته است»
« من تمام عمرم را سخت تلاش کرده ام ، کساني که مي گويند من شايسته هيچ چيز نيستم حرف مفت مي زنند.»
« زين الدين زيدان شايد امروز بهترين بازيکن جهان باشد اما فوتبال او بيمار است.»
نيازي به معرفي نيست ، هر فوتبالدوستي در سراسر جهان به خوبي مي داند اين حرف ها از کيست، چه کسي جز بهترين ( بر اساس نظرسنجي فيفا) و البته جنجالي ترين بازيکن تاريخ فوتبال مي تواند اين حرف ها را زده باشد. صحبت از جادوگر فوتبال است : ديگو آرماندو مارادونا

زندگي مارادونا همواره با حواشي زيادي همراه بوده‌است و با وجود حادثه تيراندازي او به سمت چند خبرنگار که به مجروح شدن يک نفر ازآنان انجاميد هنوز از چهره‌هاي محبوب خبرنگاران به شمار مي‌رود.
مارادونا ستاره‌اي است که شايد بتوان او را جنجالي‌ترين چهره‌ي فوتبال دنيا دانست؛ چهره‌اي که به عقيده برخي از کارشناسان، نمي‌توان به او بي‌اعتنا و بي‌تفاوت بود؛ انسان يا از او خوشش مي‌‌آيد و يا منتفر مي شود. مارادونا در دهه هشتاد و نود ميلادي ستاره شماره 10 آرژانتين بود؛ اما هنوز هم آرژانتيني‌ها او را دوست دارند.
مارادونا اگر چه جثه چندان بزرگ و ورزشکارانه‌اي نداشت؛ اما با توپ کارهايي مي کرد که همه را شگفت‌زده مي‌ساخت. حتي مي توانست به جاي توپ فوتبال از يک پرتغال استفاده کند.
قدرت بازي سازي، پاس هاي بلند و کوتاه ميليمتري، قدرت حفظ توپ و هوش سرشار رهبري تيم در ميانه ميدان، ضربه هاي ناگهاني و حياتي، حفظ تعادل و قدرت پا به توپ عالي و بسياري از خصوصيات ديگر يک فوتباليست طراز اول در مارادونا جمع شده بود و اگر از نظر شخصيتي در حد مطلوبي بود بي ترديد در کنار بزرگان فوتبال دنيا يکي از ده مرد برتر فوتبال جهان نام مي گرفت.
ضربه‌هاي آزاد مارادونا از پشت محوطه جريمه به اندازه‌اي خطرناک بود که هوادارانش پيش از زدن ضربه، فرياد گل و شادي سر مي‌دادند.
در عرصه بازي هاي ملي موفقيت مارادونا بسيار چشمگير بود، بازيکني با قد کوتاه، اما با استارت هاي انفجاري؛ در هر لحظه يي که ديه گو اراده مي کرد قادر بود خط دفاعي حريف را به هم بريزد و با پاسي ناگهاني مهاجمان تيمش را صاحب موقعيت گل کند.
بازيکن برجسته يي مثل او همواره در زمين بازي، هدف تکل هاي خشن مدافعان حريف بود. قدرت بدني مرد کوچک آرژانتيني در سال هايي که هنوز به مواد غير مجاز روي نياورده بود غيرقابل تصور مي نمود.

دوران پرفراز و نشيب باشگاهي

سي ام اکتبر سال 1960 در خانواده اي فقير متولد شد اما دوران کودکي او که نخستين پسر خانواده پس از سه دختر بود، در ويافيوريتو در حومه بوينوس آيرس گذشت. دو برادر کوچکتر ديگو هوگو و ادواردو نيز بعدها فوتباليست هاي حرفه اي شدند.
مارادونا هنگامي که کودکي هشت ساله بود با انجام حرکات نمايشي با توپ فوتبال در اماکن عمومي سعي مي‌کرد بخشي از خرج خانواده فقيرش را تامين کند.در همين زمان بود که يک خبرنگار از او بزرگترين آرزويش را پرسيد. مارادوناي کوچک در برابر دوربين تلويزيون گفت دوآرزوي بزرگ دارد. يکي اينکه بتواند با تيم آرژانتين به جام جهاني برود و ديگري اينکه در جام جهاني قهرمان شود.

مارادوناي 11 ساله هنگامي که براي تيم استرلا روخا بازي مي کرد، مورد توجه يک استعدادياب قرار گرفت و به تيم نوجوانان آرجنتينوس جونيورز ملحق شد، يک سال بعد و در جريان رقابت هاي دسته اول آرژانتين بين 2 نيمه با حرکات زيباي خود تماشاگران حاضر در ورزشگاه را حيرت زده مي ساخت.
در اکتبر 1976 هنگامي که 16 سالش هم تمام نشده بود نخستين بازي رسمي خود را براي آرجنتينوس جونيورز انجام داد و تا سال 1981 در اين تيم ماند تا اين که با يک ميليون پوند به بوکاجونيورز پيوست. او که در نيم فصل به اين تيم پيوسته بود تا آخر سال 1982 با اين تيم بود و نخستين قهرماني اش را جشن گرفت.
پس از جام جهاني 1982 راهي بارسلونا شد آن هم با مبلغ 5 ميليون پوند که آن زمان رکوردي جهاني بود. مارادونا با هدايت مربي هموطن سزار لوييس منوتي و با شکست رئال مادريد به قهرماني جام حذفي اسپانيا دست يافت هرچند که دوران او در بارسا با سختي هايي همراه بود اول اين که با بيماري هپاتيت درگير بود و ديگر اين که با تکل وحشتناک آندوني گويکوچه آ به شدت مصدوم شد هر چند که با قدرت بدني بالاي خود پس از 14 هفته به ميدان بازگشت، برخي نيز معتقدند در بارسلونا براي نخستين بار با کوکايين آشنا شد که اين آشنايي بعدها براي او فاجعه به بار آورد.
مارادونا اختلافات زيادي با مقامات بارسلونا و به ويژه رييس خسيس باشگاه جوسپ لوييس نونيس داشت و در سال 1984 خواستار جدايي از اين تيم شد. بار ديگر رکورد جهاني شکسته شد و اين بار او با 9/6 ميليون پوند به ناپولي رفت و او که ناپولي را به موفق ترين دوران تاريخ خود سوق داد، جايگاهي فوق العاده در ميان هواداران تيم پيدا کرد. ناپولي با او تنها قهرماني هايش در ليگ ايتاليا(1987 و 1990)، يک قهرماني جام حذفي(1987)، جام يوفا (1989) و سوپرجام ايتاليا(1990) را به دست آورد ضمن اين که 2 بار نايب قهرمان ليگ و يک بار نايب قهرمان جام حذفي ايتاليا شد. مارادونا بهترين گلزن سري A در فصل 1988-1987 بود اما شايعاتي درباره آشنايي و دوستي او با باند مافيايي «کامورا» نيز مطرح شد.

پس از جام جهاني 1990 درگيري مارادونا با سران باشگاه ناپل که با سازمان مافياي حاکم براين شهر نيز چندان غريبه نبودند آغاز شد. ناگهان در پايان يک مسابقه ليگ ايتاليا اعلام شد آثار استفاده از کوکائين در بدن مارادونا يافت شده‌است. فيفا او را 15 ماه از شرکت در رقابت‌هاي فوتبال محروم کرد. ولي مارادونا دردسر‌هاي بيشتري را نيز براي خود خريد. در شهر ناپل شايع شد که پليس اين شهر متن ضبط شده مکالمات تلفني مارادونا و يکي از مقامات مافيا را در اختيار دارد که ثابت مي‌کند او در يک شبکه گسترده خلافکاري و توزيع مواد مخدر دست داشته‌است. مارادونا که ظاهرا به بوئنوس آيرس پناه برده بود در خانه خود مورد هجوم پليس آرژانتين واقع مي‌شود و باز اعلام مي‌شود در خانه اش مقادير زيادي مواد مخدر کشف شده‌است. مارادونا ديگر نمي‌توانست به ناپل بازگردد. البته پس از بازگشت مارادونا به وطنش، تيم ناپل ديگر نتوانست قامت راست کند و حتي به دسته دوم بازي ها سقوط کرد.
پس از محروميت 15 ماهه اش به دليل مصرف کوکايين در سال 1992 ناپولي را ترک کرد، در فصل 1993-1992 براي سويا بازي کرد، 1993 را در نيوولز اولدبويز گذراند و 2 سال آخر بازي اش را در سال هاي 1995 تا 1997 در بوکا پشت سرگذاشت و در 30 اکتبر 1997 يعني جشن تولد 37 سالگي از دنياي فوتبال کناره گيري کرد. در همان سال ها، مربيگري را هم در تيم هاي مانديو و راسينگ کلاب تجربه کرد که با موفقيتي همراه نبود.

ورود به عرصه جهاني

ديگو نخستين تجربه حضور در تيم ملي را در 16 سالگي و در ديدار با مجارستان به دست آورد. 2 سال بعد آرژانتين با درخشش او به قهرماني در جام جهاني جوانان رسيد و به ويژه در بازي فينال مقابل اتحاد جماهير شوروي او بازي خيره کننده اي از خود به نمايش گذاشت و پيروزي سه - يک کشورش را موجب شد. يک سال بعد هم مارادونا در يک ديدار دوستانه برابر اسکاتلند در گلاسکو نخستين گل ملي اش را به ثبت رساند.
جام جهاني 1982 اسپانيا نخستين تورنمنت بين المللي بود که مارادونا آن را تجربه مي کرد، آرژانتين، مدافع عنوان قهرماني، در بازي اول مغلوب بلژيک شد و اگرچه در بازي هاي ديگر مجارستان و السالوادور را شکست داد و به دور بعد راه يافت اما در مرحله يک چهارم نهايي به برزيل و ايتاليا قهرمان جام، باخت و از دور مسابقات حذف شد اما نکته قابل توجه اين که مارادوناي 21 ساله در هر 5 بازي حضور داشت و تعويض هم نشد.
نقطه عطف او جام جهاني 1986 در مکزيک بود، کاپيتان ديگو مارادونا تک گل آرژانتين را در تساوي با ايتاليا در مرحله گروهي زد و اين تيم پس از شکست بلغارستان و کره جنوبي راهي مرحله يک هشتم نهايي شد و با يک گل از سد اروگوئه گذشت تا در مرحله بعد نوبت به هنرنمايي او برسد.

آرژانتين در حالي به مصاف انگليس رفت که روابط دو کشور به دليل جنگ فالکلند به شدت تيره بود، سانتر کوتاه خورخه والدانو در دقيقه 51 با پرش مارادوناي کوتاه قامت همراه شد و او با دست توپ را وارد دروازه پيتر شيلتون کرد و علي بن ناصر داور تونسي با وجود اعتراض شديد بازيکنان انگليس گل را پذيرفت، مارادونا عامل به ثمر رسيدن آن گل را «دست خدا» توصيف کرد و تا سال 2005 هرگز اعتراف نکرده بود که اين گل را با دست زده است اما گل دوم او استثنايي بود، مارادونا در زمين خود توپ را گرفت و وارد زمين انگليس شد و با پشت سر گذاشتن 5 مدافع انگليس گلن هادل، پيتر ريد، کني سانسام، تري بوچر و تري فنويک و همچنين دروازه بان اين تيم گل دوم تيمش را به ثمر رساند و در نظرسنجي فيفا در سال 2002 اين گل به عنوان برترين گل قرن بيستم انتخاب شد. او در بازي نيمه نهايي نيز 2 گل به بلژيک زد که يکي از آنها باز هم نمايشي انفرادي از بهترين بازيکن آن موقع فوتبال جهان بود. در فينال آلمان غربي با مربيگري فرانس بکن باوئر دو بازيکن را مامور مهار او ساخته بود هرچند که با دادن پاس گل سوم تيمش به خورخه بوروچاگا کار خودش را کرد و 115 هزار تماشاچي حاضر در استاديوم آزتک را به وجد آورد. مارادونا به عنوان بهترين بازيکن اين تورنمنت و تأثيرگذارترين بازيکن تاريخ جام جهاني اين جام ارزشمند را بالاي سر برد و براي يادبود او مجسمه اي از وي درحال زدن گل قرن در سردر ورودي آزتک نصب شد.
مصدوميت قوزک پا بر عملکرد او در جام جهاني 1990 تأثير گذاشت و او تفاوت زيادي با بازيکن 4 سال پيش پيدا کرده بود و آرژانتين در آستانه حذف از جام جهاني قرار گرفت اما به عنوان تيم سوم راهي مرحله حذفي شد، در يک هشتم نهايي با تک گل کلوديو کانيگيا بر برزيل غلبه کرد و در يک چهارم و نيمه نهايي در ضربات پنالتي به ترتيب برابر يوگسلاوي و ايتاليا، ميزبان مسابقات به برتري رسيد اما يک پنالتي جنجالي از داور مکزيکي در ديدار فينال سبب شد آندرياس برمه تنها گل آلمان غربي را بزند و اين تيم با مربيگري بکن باوئر انتقام دوره قبل را گرفت.
زماني که قصد خداحافظي از فوتبال را داشت به سفارش آلفيوباسيله(سرمربي تيم ملي آرژانتين در جام جهاني 1994) در آستانه جام جهاني 1994 بارديگر پيراهن تيم ملي را به تن کرد تا به تيم بحران زده آرژانتين روحيه بدهد. با شروع مسابقات جام جهاني 1994 تماشاگران بار ديگر توانايي‌هاي مارادونا را به چشم ديدند و آن را تحسين نمودند. هنگامي که در بازي برابر يونان گلي زيبا را براي تيمش به ثمر رساند کمتر کسي تصورمي نمود که اين تيم شکست پذير باشد ولي در پايان بازي آرژانتين و نيجريه (که مارادونا به عنوان بهترين بازيکن زمين شناخته شده بود) آزمايش دوپينگ مارادونا مثبت از آب درآمد. فيفا در همان روز مارادونا را دوسال از شرکت در مسابقات فوتبال محروم کرد.
آرژانتين پس از از دست دادن کاپيتانش چيزي براي گفتن نداشت و در دور يک هشتم نهايي توسط روماني از گردونه رقابت‌ها خذف شد .
او با ثبت 21 بازي در جام جهاني که 16 تاي آن به عنوان کاپيتان بود و يک رکورد را به نامش رقم زد از تيم ملي کشورش کناره گيري کرد.

از زبان ديگران

پله: «اگر او فکر مي کند بهترين بازيکن جهان است مشکل خودش است. من واقعاً شک دارم او صلاحيت انتخاب به عنوان بهترين بازيکن جهان از سوي مخاطبان را داشته باشد.»
رمزي: «پله تقريباً همه چيز داشت. مارادونا همه چيز دارد او سخت کوش تر، تواناتر و باتکنيک تر است مشکلش اين است که قوانين را به نفع خود مي خواهد»
کوين کيگان: «فکر نمي کنم هيچ کس بزرگتر يا کوچکتر از مارادونا وجود داشته باشد!»
کارلوس بيلاردو: «تيم من مارادونا و 10 نفر ديگر است.»
ميشل پلاتيني: «آنچه زيدان با توپ انجام مي دهد مارادونا مي تواند با يک پرتقال انجام دهد.»
سر استنلي ماتيوز: «بهترين بازيکن يک پاي فوتبال از زمان پوشکاش.»
سر بابي رابسون : «با مارادونا، آرسنال هم مي توانست قهرمان جهان شود.»
يورگن کلينزمن : «مارادونا بازيکني بود که هميشه تحسين اش کرده ام. او هنرمندي بود که تمام حرکاتش در زمين با خلاقيت و زيبايي همراه بود.»

پله بهتر بود يا مارادونا؟

اين سوالي است که بسياري را در مقابل هم قرار داده است و احتمالا اين رويارويي براي هميشه ادامه خواهد داشت. شما در اين مورد که کداميک بازيکن بهتري بوده، بر چه اساسي قضاوت مي کنيد؟
مارادونا در نظرسنجي اينترنتي فيفا که چندين سال پيش انجام شد به عنوان بهترين بازيکن تاريخ فوتبال برگزيده شد و پله پس از او جايگاه دوم را به دست آورد.
مارادونا مي‌گويد: «اين مهم است که در اين نظرسنجي پله دوم شد. هيچ کس نمي‌تواند اين افتخار را از من سلب کند.
مي‌دانيد؟ من ده سال در فوتبال اروپا حضور داشتم و پله تنها در آمريکاي جنوبي به سر برد. او جام جهاني را فتح کرد اما بازي در اروپا به کلي متفاوت است.»

مارادنا در تيم‌هايي نظير بارسلونا و ناپولي درخشيد اما پله تقريبا تمام دوران ورزشي خود را در سانتوس گذراند.
مارادونا مي‌گويد: «وقتي من فوتبال بازي مي‌کردم، مدافعان اسپانيا و ايتاليا مانند سگ‌هاي شکاري بودند و هرگز من را تنها نمي‌گذاشتند.»
مارادونا سپس به پله طعنه مي‌زند: « او در يک نظرسنجي ديگر در برزيل پس از آيرتون سنا دوم شد. به نظرم او بايد دست از دوم شدن بردارد!»
مارادونا تنها يک بار فاتح جام جهاني شد اما پله سه قهرماني کسب کرد که اولين آن در 17 سالگي او بود.
اما اجازه دهيد از ديد كمي نزديك تر به موضوع بنگريم.

مدال ها و عناوين

پله سه بار در جام جهاني به قهرماني رسيد، دو جام ليبرتادورس و دو جام بين قاره اي را فتح کرد و چندين جام داخلي و قاره اي مختلف نيز در کلکسيون افتخاراتش ديده مي شود؛ به اين ها بايد عنوان بهترين بازيکن قرن را نيز اضافه کرد که در سال 2000 از سوي فيفا به او اعطا شد. از سوي ديگر، مارادونا تنها يک بار قهرمان جهان شد. قهرماني ليگ آرژانتين و ايتاليا، قهرماني جام حذفي اسپانيا و ايتاليا و انبوهي از افتخارات فردي مانند بهترين بازيکن جام جهاني 1986، زننده گل قرن فيفا و بازيکن قرن جهان از نظرمردم از ديگر افتخارات اسطوره آرژانتيني است. بعضي ها ممکن است اينگونه استدلال کنند که پله سه بار قهرمان جهان شده و مارادونا يکبار؛ پس پله بازيکن بهتري بوده است. البته جوايز تيمي که بزرگترين آنها قهرماني در جام جهاني است، بسيارمهم هستند اما قضاوت در مورد يک بازيکن تنها بر اساس جام هايي که به دست آورده است، چندان منطقي نيست. پله در جام جهاني 1958، تنها 17 سال داشت (هرچند يک پديده درخشان بود) و در جام هاي جهاني 1962 و 1966 به دليل مصدوميت چندان تاثير گذار نبود و در جام جهاني 1970 علي رغم بازي هاي فوق العاده اش، بايد گفت که او در بهترين تيم همه دوران و در کنار بازيکناني مانند توستائو، رولينو، جرسون و ژرزينيو بازي مي کرد. اما مارادونا تيم متوسط آرژانتين را در جام جهاني 1986 يک تنه به قهرماني رساند و در اين مسير بهترين گل تاريخ جام جهاني را در مرحله يک چهارم نهايي مقابل انگليس به ثمر رساند و در مرحله نيمه نهايي در مقابل بلژيک نيز گل مشابهي را وارد دروازه ميشل پرودوم کرد. برزيل چه با پله و چه بدون حضور او، قهرمان جام جهاني 1970 مي شد. شانزده سال بعد، احتمالا آرژانتين بدون مارادونا نمي توانست در مرحله دوم جام ملت هاي آمريکاي جنوبي از سد مدافع عنوان قهرماني، اروگوئه و کاپيتانش، انزو فرانچسکو لي بگذرد. اين مسئله نيز ضرورتا مارادونا را به بازيکن بهتري تبديل نمي کند. اما اين سوال مطرح مي شود که اگر در جام جهاني 1986، پله در تيم آرژانتين بازي مي کرد، آنها قهرمان جهان مي شدند؟

گل هاي زده

طرفداران پله همواره 1281 گل زده او در 1363 بازي اش را به رخ مي کشند. پيش از همه بايد گفت که هيچ قطعيتي در مورد اين آمار وجود ندارد. گفته مي شود که پله حتي گل هايش در ديدارهاي دوستانه را نيز حساب کرده است. طرفداران مارادونا به طعنه مي گويند که پله حتي گل هايش در فيلم "فرار به سوي پيروزي" را نيز محاسبه کرده است. فيلمي که در آن پله با سيلوستر استالونه و مايکل کين همبازي بود. بسياري از گل هاي پله با پيراهن سانتوس و در رقابت هاي منطقه اي و ايالتي و در مقابل تيم هايي نه چندان قدرتمند زده شد. با اين وجود با 77 گل زده در 92 بازي ملي براي برزيل که 12 تاي آن در جام هاي جهاني به ثمررسيد، کسي ترديدي در توانايي هاي فوق العاده پله در گلزني ندارد. مارادونا در 91 بازي ملي، 34 گل زد که از اين بين، 8 گل در جام جهاني بود و در مجموع نيز در 590 بازي رسمي 311 گل به ثمر رساند. از اين آمار نيز نمي توان به نتيجه اي قطعي رسيد. يک بازيکن يا يک مهاجم بزرگ بايد در رقابت هاي معتبر يا مراحل حذفي جام ها گلزني کند تا خودش را نشان دهد. بعضي از بهترين مهاجمان سال هاي اخير الزاما بهترين عملکردشان را در بازي هاي بزرگ ارائه نکرده اند. کساني که فوتبال ايتاليا را دنبال مي کنند، مي دانند که آلبرتو جيلاردينو از آمار خوبي برخوردار است اما معمولا در رقابت هاي بزرگ يا بازي هاي حساس در گلزني موفق نيست. مارادونا و پله، هر دو، چه در سطح ملي و چه در رقابت هاي باشگاهي از آمار خوبي در گلزني برخوردارند و از اين نظر چندان نمي توان بين آنها تفاوت قائل شد. اما آنچه ستاره آرژانتيني را در مرتبطي بالاتر قرار مي دهد، اين است که عملکرد خيره کننده او در باشگاه هاي اروپايي بود؛ به ويژه در ناپولي که طرفدارانش پس از دو قهرماني در اسکودتو در سال هاي 1987 و 1990، مارادونا را به شدت دوست دارند. هرچند ناپولي نيز ستارگان طراز اولي مانند کاره کا، آلمائو، چيرو فرارا و برونو جيوردانو را در اختيار داشت که بدون حضور مارادونا موفق به فتح يک جام يوفا شدند. از سوي ديگر، اگرچه پله هرگز در اروپا بازي نکرد، اما او از راه هاي ديگر همواره مورد امتحان قرار مي گرفت. در اوايل دهه 1960، سانتوس بهترين تيم جهان بود و پله نه تنها در بازي هاي دوستانه در مقابل تيم هاي اروپايي مي درخشيد، بلکه در ديدارهاي رفت و برگشت جام بين قاره اي در سال هاي 1962 و1963 در مقابل بنفيکا و ميلان که سانتوس به پيروزي رسيد، در مجموع 12 بار گلزني کرد.

بازي جوانمردانه

گفته مي شود که پله بازيکن بزرگتري بوده زيرا مارادونا از نظر شخصيتي ضعيف است. او از مواد مخدر استفاده مي کرد و گل متقلبانه اي که در جام جهاني 1986 مقابل انگليس به ثمر رساند و آن را "دست خدا" نام نهاد، او را در مقامي پايين تر قرار مي دهد. اين دلايل مضحک و بي معني است. صرف نظر از رفتارهاي ناپسند مارادونا در خارج از زمين و اينکه چقدر قوانين را "خم مي کرد"، اين مسائل تاثيري در بزرگي او به عنوان يک فوتباليست ندارد. بي ترديد در جنوب و مرکز اروپا و در آمريکاي جنوبي، حيله گري و آب زير کاه بودن، عنصر مهمي از مسابقه است. اگر بتوانيد داور و حريف را فريب دهيد و گلي به ثمر برسانيد، نتيجه گرفته مي شود که شما از نظر تاکتيکي و ذهني بازيکن بهتري هستيد. شايد از نظر اخلاقي اعتياد مارادونا به کوکائين پسنديده نباشد اما هيچ ربطي به عملکرد او به عنوان يک فوتباليست ندارد. مثلا شما اعتقاد داريد مايکل فلپس شناگر خوبي نيست چون مواد مخدر مصرف کرده بود؟
پله هم چندان معصوم و پاک نبود. بعضي ها اعتقاد دارند او به عنوان يکي از اعضاي "خانواده فيفا" در کنار افرادي مانند ژائو هاوه لانژ و سپ بلاتر ، از نظر اخلاقي حتي از مارادونا نيز بدتر است. اين مسئله نيز بايد گفته شود که مارادونا آنطور که بعضي ها به اشتباه فکر مي کنند، هيچ گاه از مواد نيروزا استفاده نکرد. اعتياد او ، به کوکائين بود که موجب افت عملکرد بازيکن مي شود و مارادونا گفته که بدون اعتياد ميتوانست به اندازه سه نفر در زمين بازي کند.

فيلم هاي موجود

انتخاب اينکه ماردونا بهتر بود يا پله، دشوار است زيرا ويدئوهاي زيادي از دوران اوج پله در دهه 1950 و1960 وجود ندارد. مارادونا در زماني شروع به درخشيدن کرد که فوتبال به عنوان يک صنعت چند ميليون پوندي دنيا را به تسخير درآورد. اما فيلم هاي مربوط به پله محدود به بازي هاي جام جهاني است. پله گفته فيلم بهترين گلي که زده و در آن همه بازيکنان تيم حريف را از پيش رو برداشته، سالها پيش از آرشيو حذف شده است. از سوي ديگر چندان عاقلانه نيست که از روي اندک فيلم هاي موجود نتيجه بگيريم که مارادونا بهتر بوده يا پله. کليپ هاي گلچين موجود در اينترنت بسيار خطرناک هستند. يک نفر مي تواند بهترين لحظات و گلهاي اميل هسکي را انتخاب کند و ادعا کند که در واقع او بهترين بازيکن همه دوران بوده است. براي اينکه بفهميم يک بازيکن واقعا چقدر خوب بوده، بايد بازي اش در کل 90 دقيقه را ديد. طول دوران بازيکني هر دو نيز بسيار مهم است. اينکه بازيکني تنها دو سال در سطح اول دنيا بازي کند و سپس محو شود، چندان جالب نيست. اين دو به اين دليل اسطوره هستند که بيش از 15 سال در بالاترين سطوح بازي کردند. مسئله اي مالديني را به يک پديده تبديل کرد.
پله، يک نسل پيش از مارادونا
نکته اي که بايد به آن توجه داشت اين است که پله 10 يا 20 سال از دوره خودش جلوتر بود؛ اگرچه شايد افرادي مانند آلفردو دي استفانو و فرانس پوشکاش با آن مخالف باشند. تارسيسو بورگنيچ، عضو تيم ملي ايتاليا بعد از فينال جام جهاني 1970 گفت:" من پيش از بازي به خودم گفتم او مانند بقيه از پوست و استخوان درست شده است اما اشتباه کردم." بعضي بر اين عقيده اند که اگر پله نبود، بازيکناني مانند کرويف، مارادونا، زيکو، باجو و زيدان نيز به وجود نمي آمدند. اينکه مارادونا بهتر بود يا پله و کداميک را بازيکن بهتري بدانيد، به انتقادات ربطي ندارد. من با پاسخ به اين پرسش که "اگر به جاي مارادونا، پله در جام جهاني 1986 عضو تيم ملي آرژانتين بود، باز هم آنها قهرمان جهان مي شدند"، به نتيجه گيري مي پردازم. جواب من اين است: نه. به نظر من مارادونا نسبت به پله تاثير بيشتري در بازي تيم داشت و او را بازيکن کامل تري مي دانم.
نظر شما چيست؟

شناسنامه مارادونا
نام کامل : ديگو آرماندو مارادونا
تولد : 30 اکتبر، 1960 زادگاه : ويلا فيوريتو، آرژانتين قد : 1?64 متر
پُست : بازيکن ميانه ، مهاجم باشگاه‌هاي حرفه‌اي : بوکاجونيورز ، بارسلونا ، ناپولي ، سويا
در تيم ملي آرژانتين : 1994-1977، 91 بازي
افتخارات ملي: کسب مقام قهرماني جام جهاني 86 مکزيک و نايب قهرماني جام جهاني 90 ايتاليا، قهرماني جوانان جهان 79
منابع تحقيق :
سايت گل: www.goal.com
www.tabnak.ir
روزنامه کارگزاران
arg.blogfa.com
www.1000pich.com
Fa.wikipedia.org
soccerone.persianblog.ir
/ن