براي لاغر شدن اصلأ نياز به کم خوردن نيست بلکه لازم است بجاي خوردن بر مبني سنتها و عادتها، بر طبق علوم جديد بخوريم.
ورزش
ورزش حتما هفته‌اي حداقل 2 و ترجيحأ 3 بار انجام دهيد. بدون ورزش احتمال موفقيت برنامه تنظيم وزن بسيار مشکل است و ممکنست عوارضي هم ايجاد گردد.
*معيار ورزش اين ميتواند باشد که بيش از حداکثر هرگونه تحرک روزانه شما ايجاد حرکت کند و کاملأ به نفس نفس بيافتيد و (اگر در استخر نيستيد و هوا تقريبأ گرم نيست) واضحأ عرق کنيد.
*نرمش را با ورزش اشتباه نکنيد ! نرمش فقط براي حفظ نرمي و عملکرد مفاصل و جلوگيري از خشک شدن مفاصل موثر است. بسياري افراد مدت زمانيکه بعنوان ورزش صرف ميکنند عملأ نرمش ميکنند که تاثيري در فوايد ورزش (در جلوگيري از جمع شدن چربي در بدن و تقويت عضلات و سفتي استخوانها و ممانعت از پوکي استخوانها و ترشح هورمون رشد و بهبود عملکرد مغز و حافظه) ندارد. فوايد نرمش با ورزش متفاوت است. آن دو را باهم اشتباه نگيريد و هردو لازم است.
*افراديکه بسيار چاق هستند يا آرتروز زانو دارند بهتر است در استخر راه بروند يا ترجيحأ شنا کنند.
*چگونه براي ورزش وقت پيدا کنيم؟ اکنون علم ثابت کرده است که پس از خوردن آب و غذا و خواب شبانه، ورزش اهميت دارد. ديگر بجز افراديکه در قعر روستاهاي گمنام که در نقشه‌ها هم وجود ندارد کسي نميتواند بگويد من نميدانستم ورزش براي زندگي سالم براي همه بسيار ضروري است! پس فقط کسي ميتواند بگويد: «من متاسفانه اکثرأ وفت نميکنم ورزش کنم!» که آن شخص وقت خوابيدن و غذا خوردن هم نداشته باشد و اين فرد فقط فرديست که در بخش مراقبتهاي ويژه بيمارستان بستري است و تحت تنفس مصنوعي قرار دارد! يا اگر کسي بگويد: «من اگر وقت کنم!! (کسي هم نيست در زندگي من که آمار آن را در بياورد من چند بار در هفته ورزش ميکنم) سعي ميکنم حتمأ ورزش کنم! » اما با اين وجود (با کمال پرروئي) از شما آقاي دکتر ميخواهم هزاران درد و بلا و بيماري صعب‌العلاج من و فاميل من را درمان کني! نبايد توقع بدن و فکر سالمي را داشته باشد. در زمان حاضر بجز افراد ورزشکار بعلت رشته تحصيلي يا اجبار کاري بقيه افراد اهميت کار جهت کسب درآمد و پول را دليل وقت نداشتن توجيه ميکنند درحاليکه اولأ پول و ثروت بدون سلامت بدن ارزشي دارد؟! ثانيأ اين افراد وقت زيادي را جهت تماشاي برنامه هاي تلويزيوني و ديد و بازديد اقوم و دوستان و مسافرتهاي غيرکاري صرف ميکنند که هيچ تاثيري بجز تصور اينکه چنين کارهاي با عنوان «تفريح» واجب تر از سلامت بدن و فکر توسط ورزش است!! به عبارت ديگر در بيشتر افراد تفريح واجب‌تر از سلامت بدن و فکر(توسط ورزش) است!! کسي که مي‌گويد «من وقت نميکنم ورزش کنم» در حقيقت علت اينکه نميتواند وقت براي ورزش پيدا کند اينست که براي ورزش وقت نمي‌گذارد! واقعيت اينست که اختصاص وقت و هزينه براي ورزش سرمايه‌گذاري پرسودي براي افزايش کيفيت زندگي خودمان است. ما اگر بدون ورزش از سن 30 سالگي تا 75 سالگي بتوانيم زندگي مؤثر -پربازده و که خودمان از زندگي‌مان نسبتأ راضي باشيم -داشته باشيم اين مدت 45 سال با ورزش منظم و مؤثر به بيشتر از 70 سال ميرسد (از 30 سالگي تا 100 سالگي). نکته حساسي که در اين مورد وجود دارد اينست که ما چندين سال آخر زندگي خود را در صورت ورزش نکردن بعلت ناتواني جسمي و فکري حاصله بصورت ‹ ناتواني سنين کهنسالي› طي ميکنيم که نه تنها بطور کلي دوران بسيار ناخوشايندي است بلکه مخصوصأ چون پس از دوران بسيار زيبا و طلائي دوران قدرتمند سنين 20-50 سالگي است (زيرا که دوراني است که انسان هم داراي بيشترين قدرت مالي اجتماعي فکري بدني و جنسي است و هم بعلت داشتن حداکثر دانش دوران زندگي خود است هم داراي بيشترين امکانات و هم بيشترين استفاده را ميکند) از دست دادن اينهمه امکانات به اين سرعت بسيار براي انسان ناخوشايند است (اصطلاح ‹ از نخورده بده به خورده› اشاره به اين موضوع هم است). علت نداشتن وقت فقط اينست که فرد تصميم به حفظ سلامتي خود ندارد و فقط توقع از علم پزشکي دارد که تمام مشکلات او را فقط با خوردن قرص يا انجام عمل جراحي‌هاي آسان و بي‌خطر حل کند! که کاملأ غيرممکنست.
ورزش نه يک تفريح، بلکه ضرورت زندگي هر شهرنشين است که ميخواهد بيشتر از 30-40 سال زندگي کند و مجور نباشد در اين سنين بسياري از وقت خود را در مطب پزشکان و در مسير داروخانه و بر تخت بيمارستان سپري کند و دائمأ در افسوس جواني باشد.
*راه رفتن بعنوان ورزش فقط براي افراديکه بيماري قلبي دارند يا بسيار کهنسال هستند ارزش دارد ولي براي بقيه اتلاف وقت است (گول زدن خود).
پزشک فراري از مسئوليت: بهترين ورزش راه‌پيمائي است!
........: چرا؟ براي چه کساني؟ تا چه مدتي؟ آيا بهتر از «راه‌پيمائي» ورزشي نيست؟
پزشک فراري از مسئوليت: علت اينکه راه‌پيمائي بهترين ورزش است اين است که من مطمئن هستم براي هيچ مريضي خطري ندارد. تقريبأ 100 ? کسانيکه بتوانند اندکي راه بروند و تصميم ورزش داشته باشند از راه‌پيمائي ضرري نمي‌کنند درنتيجه بعنوان يک پزشک ديگر مسئوليتي متوجه من {از نظر اينکه مبادا فردي ورزشي کند که اندکي قوي باشد و او از افراد واضحأ مريض باشد و سبب تشديد بيماري شود} نميشود. به عبارت ديگر هرچند اين ورزش يک ورزش بسيار سبک و بسيار ضعيفي است در حدي که عملأ ضعيفترين و کم‌اثرترين ورزش است و از اين ورزش هيچ ورزشي نيست که ضعيفتر باشد! درنتيجه براي 99/99 ? افراديکه تصميم به ورزش ميگيرند اين ورزش آنقدر اثر ضعيفي دارد که عملأ اثر محسوس مفيد يک ورزش را (کاهش واضح چربي خون، کاهش چربي‌هاي رسوب‌کرده در عروق و زيرپوستها، بهبود خونرساني به اندامهاي بدن، ترشح هورمون رشد، ساخته شدن استخوانها) را ندارد ولي من به اين علت افراد را به اين ورزش توصيه ميکنم زيرا:
1.خيالم راحت است در همان تعداد بسيار اندک (کمتر از 01/0 ? افراديکه تصميم به ورزش ميگيرند و مبتلا به امراض شديد قلبي هستند و {ورزش قوي‌تر از راه‌پيمائي} برايشان مضر است) خطري پيش نمي‌آيد تا من را مسئول توصيه‌هايم کنند.
2.خود من هم هرچند پزشک هستم و ديگران را به ورزش توصيه ميکنم، چون در کتب علمي معتبر خوانده‌ام اما چون بهرحال قبل از آنکه پزشک باشم انساني هستم که در جامعه زندگي ميکنم و تحت عادات و سنتهاي جامعه هستم درنتيجه همانند سنتها و عاداتش در انجام کسب کار و درآمد (پول) و سپس تفريح و گفتگو (درددل) و مهماني و ساير کارهاي سنتي اولويت بيشتري قائل هستم. بعد از همة اينها اگر وقت اضافي پيدا کنم (عملأ در بيست و پنجمين ساعت هر روز و بعد از آن!!!) به ورزش (آنهم نرمش نه ورزش!) مي‌پردازم. در اينصورت چطور من مي‌توانم افراد را به ورزش واقعي و موثر توصيه کنم؟ رطب‌خورده، کي منع رطب کند؟!
وضعيت شکم
همچنين اکنون اين موضوع مورد تحقيق است که آيا افزايش گنجايش احشاء شکمي ناشي از شل نگهداشتن دائمي عضلات شکمي بطوريکه باعث افزايش قوس ستون فقرات در ناحيه شکمي نيز ميگردد، ) عادتي كه نزد افراد چاق بسيار شايع است) باعث اتساع بيشتر احشاء شکم از جمله معده و روده‌ها ميگردد؟ و در نتيجه فرد بعد از صرف غذائي فقط با حجم بيشتر احساس سيري ميکند. در نتيجه بيشتر غذا ميخورد. پس بهتر است انقباض دائمي در عضلات شکم ايجاد کنيم که وضعيتي مشابه وضعيت ظاهر ايستادني که در موقع سربازي به همه ياد داده‌اند، باشد. البته تا زمانيکه ما به اين روش ايستادن عادت نکرده‌ايم ممکنست نتوانيم دائمأ اينگونه بايستيم ولي تا زمانيکه عادت کنيم بايد سعي کنيم هرگاه به ياد آورديم اينگونه صحيح بايستيم. با هر بار بخاطر آوردن اين موضوع تا مدتي عضلات شکم تاحدي «منقبض شده» نگه داريم (شل و رها نباشد) که بسيار مفيد است. بطوريکه قوس ستون فقرات در ناحيه کمري حداقل باشد. خصوصاً فايده ديگري که چنين وضعيتي دارد باعث جلوگيري از بروز کمر دردهاي شايع در سنين بالاتر از 20 سال ميشود. بازهم فايده ديگري که دارد اينست که باعث تقويت عضلات جدار شکم ميگردد. يک معيار خوب براي اينکه بدانيم صحيح ايستاده‌ايم اينست که وزن شکم و بالا تنه را به کمربند خود منتقل نکنيم.
اگر ما وضعيت شکم و ستون فقرات لومبار را از حالت 1-دائما شل و رها بودن . به حالت 2-بيشتر اوقات عضلات شکمي را تاحدي «منقبض شده» نگه داريم و همزمان عضلات پشت سينه و کمر را بطوري منقبض کنيم که آن ستون فقرات «انحناء بطرف جلو» کمتري پيدا کند، مانند اينکه احساس کنيم قد ما کمي بلند شده است، علاوه بر کاهش شيوع کمر دردها، باعث کاهش گنجايش شکم (شامل فضاي داخل معده و روده ها و چربي احشاء) گرديده در نتيجه ما تمايل و امکان خوردن غذا و تجمع چربي در احشاء کمتري خواهيم داشت.
منبع:www.thought-way.com ارسالي از طرف کاربر محترم : omidayandh /ج