انسان از همان دوران نخستين سنگي كه به كشف آتش و مرحله غارنشيني سكونت را اختيار كرد، زن در كنار او به جمع آوري ريشه هاي گياهان خوردني و روشن نگه داشتن آتش پرداخت و مردان به امر شكار مبادرت ورزيدند و زن در گردآوري دانه ها به كشف كشاورزي نايل آمد.
پس از اين مرحله خويشاوندي و زندگي اشتراكي به شكل ابتدايي پديدار شد. زنان با مراقبت از فرزندان سلطه خود را در محيط «خوني» اعمال و سرانجام، دوران مادر شاهي را به ارمغان آوردند.
انسان با روي آوردن به دامداري، كشاورزي و پيشه هاي ديگر، اقتدار و مالكيت خود را تثبيت و با بهره جستن از ابزار، سطح زندگي خود را گسترش داد و علاوه بر نياز خود به اندوخته هاي فراوان غذايي نيز دست يافت. او از اين امتياز بهره جسته و ديگران را به خدمت گرفت و بذر بهره كشي را از همانجا در ميان بشر كشت داد و پس از جنگهاي توسعه طلبانه و فتح سرزمينهاي فراوان، و تحصيل غنايم، اسيران را برخلاف گذشته به خدمت گرفت، و از كشتن آنان به خاطر فقر غذايي منصرف شد. در اين ماجرا، زنان و دختران، نقش بيشتر و حضور گسترده تري داشتند، علاوه بر كار در كارگاههاي آسيا كردن گندم، درحمل بار و خدمت به مرد نيز انجام وظيفه مي نمودند و چه بسا گاهي چون كالا خريد و فروش و يا مبادله مي شدند. در آن شرايط، از اختيار و اراده زن خبري به گوش نمي رسيد. حتي فرزندان زنان برده از آن مالك محسوب مي شدند و هيچگاه زن به استقلال و مالكيت و... خود نمي انديشيد، بلكه داشتن آزادي عمل و كسب شخصيت را در تصور و پندار خود نداشت. و اين شكل برده داري تا چند قرن بعد از ميلاد هم رواج داشت.[1]

پي نوشتها:

[1] - زن از ديدگاه ملتها، اديان و بزرگان جهان، دكتر احمد علي افتخاري، 1375، انتشارات مهشاد.