همواره در ميان خانواده‌ها در همه زمان‌ها و همه اقشار، اين دلواپسي وجود داشته است که شايد روزي فرزند آ‌نها سيگاري شود و اين سوال براي همه خانواده‌ها پيش مي‌آيد که چه کنيم تا فرزندان‌مان آلوده به دخانيات نشوند.
تقريبا همه سيگاري‌ها از اينکه فرزندشان سيگاري شود، احساس رضايت و خوشنودي نمي‌کنند. اين در حالي است که بچه‌ها از رفتار والدين خود الگوبرداري مي‌کنند. طبق آمار بچه‌هايي که والدين سيگاري دارند، تمايل بيشتري به مصرف دخانيات از خود نشان مي‌دهند. شما مي‌توانيد يک الگوي خوب براي فرزندان خود باشيد؛ اگر همين حالا اقدام به ترک سيگار کنيد. در خانواده در درجه اول پدر و مادر نقش چشم‌گيري در ابتلا يا عدم ابتلاي فرزند به دخانيات دارند. به همين دليل والدين بايد روش‌هاي پيشگيري از گرايش فرزندان به سيگار و ديگر مواد دخاني را بياموزند و در خانه به کار برند، پدر و مادر بايد بکوشند تا الگوي خوبي براي فرزندان باشند. الگو بودن از طريق رفتار و عقايد ايجاد مي‌شود. در بسياري از موارد حتي هنگامي که والدين تلاشي آگاهانه براي الگو بودن نمي‌کنند، فرزندان رفتار آنها را سرمشق قرار داده و الگوبرداري مي‌کنند. از اين مورد مي‌توان به صورت موثر براي گرايش به رفتار درست در فرزندان استفاده کرد. سخن گفتن درباره دخانيات و همچنين افراد سيگاري بايد با دقت و حساب شده انجام گيرد، زيرا کودکان با دقت و وسواس به گفته‌ها و اعمال والدين چشم دوخته‌اند و از هر ثانيه آن استفاده آموزشي مي‌کنند. توجه داشته باشيد که لحظه‌لحظه زندگي پدر و مادر، روي فرزند تاثير مي‌گذارد.

الگوبرداري از دلايل سيگار کشيدن
 

کودکان نه تنها از سيگار کشيدن والدين تقليد مي‌کنند، بلکه حتي از دلايل آنان براي مصرف دخانيات نيز الگوبرداري مي‌کنند. پدر که در هنگام خستگي، عصبانيت، هنگام تفريح و يا پس از غذا سيگار به گوشه لب خود مي‌گذارد، ناآگاهانه به کودک خود مي‌آ‌موزد که يکي از روش‌هاي رفع خستگي، کسب لذت پس از غذا و يا فروکش کردن خشم، استفاده از سيگار است. کودک در آينده از اين دلايل و توجيهات براي مصرف دخانيات استفاده مي‌کند. او نيز همچون الگوي خود براي خلاصي از موارد گفته شده به سيگار پناه مي‌آورد.

وظيفه والدين
 

در اينجا نقش والدين اين است که سعي کنند در موقعيت‌هاي خاص براي مثال عصبانيت، با ارايه رفتارهاي مناسب و موثر الگوي رفتاري خوبي براي فرزندان خود طراحي کنند. به فرزندان خود در بالا بردن اعتماد به نفس کمک کنند. بايد به کودکان خود «نه» گفتن را بياموزند و ياد دهند که چگونه در جواب درخواست‌هاي زيان‌بار ديگران پاسخ نه بدهند. با فرزندان خود دوست باشند و به آنها بياموزند که لازم است بعضي اوقات از بزرگ‌ترها کمک فکري بگيرند، به کودک خود ياد دهند که درخواست کمک، نشانه قدرت، جسارت و شهامت است نه ضعف او. به او بگويند که بايد کمک خواستن و مشاوره با والدين و بزرگ‌ترها را يک قدرت و نشانه عقل و هوش بالاي خود بداند.
اين آموزش‌ها از خانواده شروع مي شود. اگر والدين محيط زندگي کودک را چنان بسازند که او بتواند بدون هيچ اضطراب و دغدغه‌اي حرف خود را بزند، «نه» بگويد و مخالفت خود را در مواقع مناسب ابراز کند، مي‌تواند در مقابل همسالان خود نيز اعتماد به نفس کافي را داشته باشد و به راحتي نظرات خود را بيان کند. پدر و مادر بايد با آموزش به کودک به او بياموزند که چگونه در برابر همسالان سيگاري خود پايدار و مقاوم باشد. به او ياد دهند که دوستان واقعي هرگز رفاقت خود را بر پايه مصرف سيگار بنا نمي‌کنند، به او بگويند که مجبور نيست براي عضويت در گروه، تن به هر کاري بدهد. او مي‌تواند خود سرگروه باشد و گروهي را تشکيل دهد که نکشيدن سيگار شرطي براي عضويت در آن باشد.
منبع:http://www.salamat.com
/ج