اولين و مهم‌ترين توصيه اين است که بچه‌ها را وارد دعوايتان نکنيد؛ آنها توانايي سازگار شدن ندارند. علايم و نشانه‌هاي پديدار شدن دعوا و مشاجره را تشخيص دهيد و آن را به زماني که بچه‌هاي حضور نداشته باشند معوق کنيد.
يک قدم به عقب برداريد، تا 10 بشماريد، آرام شويد و خودتان را از محيط خطر دور کنيد. بهترين علاج عصبانيت، به تاخير انداختن آن است. معمولا آوردن افکار روي کاغذ شما را متوجه مي‌کند که موضوع چندان شديدي براي دعوا و مشاجره وجود نداشته است. وقتي افکار در ذهن ما بماند، شدت آنها بيشتر و بيشتر خواهد شد. با مراجعه به مشاور خانواده، طريقه رفتار با همسرتان را اصلاح کنيد. سعي نکنيد با سکوت عصبانيتتان را نگه داشته يا آن را مخفي کنيد.
• براي توصيف ساده احساساتتان بعد از مشاجره با فرزندتان وقت بگذاريد، بدون اينکه بخواهيد همسرتان را بدنام کنيد.
• فرزندتان را مطمئن کنيد که همديگر را و آنها را دوست داريد.
• براي فرزندتان توضيح دهيد که دعواها و مشاجرات کوچک هر از گاهي ممکن است در خانواده اتفاق بيفتد و سعي خواهيد کرد که از اين به بعد دعواي شديد نداشته باشيد.
• اجازه بدهيد فرزندتان درمورد مشاجره سوال کند. بچه‌ها ممکن است در مورد رابطه پدر و مادرشان دچار ترس و نگراني شوند چون در واقع بحث و مشاجره شما را خوب نمي‌فهمند. از اين‌رو، بايد به آنها فرصت دهيد اين نگراني‌ها را به حداقل برسانند.
• شدت دعوا را کنترل کنيد. اگر مي‌بينيد که دعواهايتان روز به روز شديدتر و بيشتر مي‌شود، کمک بگيريد. از روان‌شناس و مشاور خانواده بخواهيد که موقعيت بين شما را کمي آرام‌تر کرده و نظرات هر دو شما را جويا شود.
منبع: http://www.salamat.com