اگر به رفتارهاي نامطلوب كودكان حتي به شكل سرزنش ،‌داد و فرياد توجه كنيم ، باعث تقويت اينگونه رفتارها مي گرديم .
توجه به رفتارهاي مثبت كودكمان و تمجيد از رفتارهاي خوب او از اهميت خاصي برخوردار است . مثلا از اينكه او بدون سروصدا بازي مي كند ،‌مسواك مي زند ، به دستورات ما گوش مي كند ، تشكر كنيم .
والدين بايد بدانند كه تشويق همواره جايزه دادن نيست بلكه لبخند زدن ، حرف زدن ، بازي كردن با او نوعي تشويق است .
در بعضي موارد رفتارهاي منفي خفيفي ( مثلا دهن كجي ، ناله كردن ، پرت كردن اسباب بازي ... ) را بايد نايده بگيريم .
فعايتهايي را با انتخاب فرزندمان ( مثلا قدم زدن ، بازي كردن ، پارك رفتن ... ) انجام دهيم .
اگر فرزندمان در حين فعاليت خوشحال است يا به نظر مي رسد كه در فكري – پنهان شده است از او بپرسيم .
در طي فعاليت ، او را بغل كنيم ،‌ببوسيم ، شانه اش را لمس كنيم ...
در طي اين فعاليتها ( بازي كردن ، قدم زدن ... ) از فرزندمان نپرسيم كه چرا اين كار را مي كني ؟ دستور ندهيم كه چه كار بكند ( مثلا اسباب بازيهايت را در اين خانه بگذار ،‌بيا برويم و با هم قدم بزنيم ) از انتقاد كردن بپرهيزيم ( مثلا نگوييم : تو فكر مي كني اين كار را درست انجام داده اي ، تو بايد بيشتر سعي مي كردي ... )
سعي كنيم در طول روز از فرزندمان در مورد تجربيات روزانه ، علائق و مشكلات او سئوال كنيم .
نكته مهم در آموزش مهارتها « ايفاي نقش » است . مثلا براي دستور دادن به فرزند خود ابتدا يكي از والدين ( ما ) نقش منفي را بازي كنيم و مثلا با فرياد به فرزند خود دستور دهيم و بعد نقش مثبت را بازي كنيم و با لحني آرام و شمرده دستور دهيم .