علامه سيد محمد حسين طباطبايي 1281 ش در تبريز متولد شد. تحصيلاتش را در9 سالگي، با وجودي كه پدر و مادر را از دست داده بود شروع كرد و در مدت كوتاهي علاوه بر يادگيري قرآن مجيد، كتابهاي متداول روز را فرا گرفت. وي زيبانويسي را از مرحوم آقا ميرزا علي‌نقي آموخت و در 1297 ش. به فراگيري علوم حوزوي روي آورد.
در 1304 ش. عازم نجف شد و طي 11 سال اقامت در آن ديار، از درس آيات عظام حاج ميرزا محمد حسين نائيني، سيد ابوالحسن اصفهاني، شيخ محمد حسين غروي اصفهاني، حاج ميرزا علي ايرواني، ميرزا علي اصغر ملكي مفسر قرآن و حاج ميرزا علي قاضي طباطبايي صاحب مكاشفات وكرامات، بهره‌برد.
در فروردين 1325، عازم قم شده، و اشتغالات علمي را از سر گرفت.
او مي‌گويد: «هنگامي كه به قم آمدم، مطالعه‌اي در برنامة درسي حوزه كردم و آن را با نيازهاي جامعة اسلام سنجيدم و كمبودهايي در آن يافتم و وظيفة خود را تلاش براي رفع آنها دانستم . مهمترين كمبودهايي كه در برنامة حوزه وجود داشت، در زمينة تفسير قرآن و بحث‌هاي عقلي بود، از اين رو درس تفسير و درس فلسفه را شروع كردم و با اينكه درجو آن زمان تفسير قرآن، علمي كه نيازمند به تحقيق و تدقيق باشد، تلقي نمي‌شد و پرداختن به آن شايستة كساني كه قدرت تحقيق در زمينه‌هاي فقه و اصول را داشته باشند، به حساب نمي‌آمد، بلكه تدريس تفسير نشانه كمي معلومات به حساب مي‌آمد، من اينها را براي خودم عذر مقبولي در برابر خداي متعال ندانستم و آن را ادامه دادم تا به نوشتن تفسير‌الميزان انجاميد.»1
علامه طباطبايي تنها به درس عمومي فلسفه اكتفا نكرد و با تشكيل جلسات خصوصي با شاگردان برجسته خود، مانند شهيد مطهري، به بررسي فلسفه‌هاي غربي، مخصوصاً ماترياليسم پرداخت. اين جلسات به تأليف كتاب «اصول فلسفه و روش رئاليسم» انجاميد.
در 1328 در حوزه علميه قم درس جديدي داير كرد؛ تقريرات درسي وي در رساله‌اي به نام «لباب‌الالباب» به چاپ رسيد.
علامه در علوم عقلي و نقلي مجتهد و در ادبيات، اديبي زبردست بود. به فارسي و عربي قلم مي‌زد. در سرودن شعر توانا بود و خط زيبايي نيز داشت.
او از سال 2ـ 1341 در نشست‌‌ها و اقداماتي كه توسط علماي حوزه دربارة نهضت اسلامي و آيندة آن برگزار مي‌شد، شركت داشت. در اعلامية معروف 9 امضايي كه در اسفند 1341 توسط 9 نفر از مراجع وقت عليه اقدامات و مفاسد رژيم شاه به رشته تحرير درآمده، امضاي وي در كنار امضاي امام خميني به چشم مي‌خورد. 2
علامه طباطبائي پس از پيروزي انقلاب به دليل بيماري و كهولت سن قادر به فعاليت چنداني نبود.
از ايشان كتاب‌‌هاي ارزشمندي به جاي مانده است: