قدمت ووشو در کشور چين به زمان هاي بسيار دور که اولين صورت هاي اجتماعات بشري در جوامع اوليه بوجود آمدند، باز مي گردد. در آن زمان به منظور حفظ سلامتي، درمان بيماري ها، افزايش بنيه جسماني و طول عمر و تعليم مهارت هاي نظامي به افراد جامعه، حرکاتي ابداع گرديد که بسط و گسترش آن در طول دوره هاي مختلف به ورزش ووشوي امروزي بدل شده است.
در حدود پنج قرن پيش از ميلاد، يک راهب هندي به نام "بود هيدهارما" که با نام هاي "تامو" و "داروما تائيشي" هم از او ياد مي شود، به قصد اشاعه تعليمات مذهبي از هند راهي چين شد و در معبدي به نام شائولين به تعليم و تربيت راهبان آن پرداخت. تعاليم وي شامل مجموعه اي ازتمرين هاي پرهيزگاري و قواعد خشک انضباطي بود که به واسطه وضعيت جسماني ضعيف، پيروان او طاقت تحمل آموزش هاي وي را نداشته و بتدريج دچار ضعف و بي حالي مي شدند. از اين رو تامو حرکاتي را براي تقويت بنيه جسماني شاگردان خود ابداع نمود که به "18 حرکت دست لوهان" معروف شد. اين حرکات بتدريج گسترش يافته و پايه و اساس سبک هاي ووشو را تشکيل دادند.
در طي قرون 14 تا 16 ميلادي چهره هاي برجسته اي از ورزش هاي رزمي در معبد شائولين گرد هم آمدند و سبک هاي اصلي ووشو را به تقليد از حرکات حيواناتي چون پلنگ، درنا، مار، ببر و اژدها به وجود آوردند. ليکن امپراتور وقت که بتدريج از فعاليت هاي ساکنان اين معبد دچار ترس و نگراني شده و معبد را تهديدي براي حکومت خود مي ديد، فرمان انهدام و به آتش کشيدن معبد شائولين را صادر کرد. در لشکرکشي امپراتور براي انهدام معبد، فقط تعداد اندکي از افراد توانستند از مهلکه جان سالم به دربرند. اين واقعه تلخ موجب انتشار و اشاعه ورزش هاي رزمي معبد شائولين که تا آن زمان محفوظ و مخفي مانده بود به ساير نقاط کشور چين گرديد. هر چند امپراتوران برخي از سلسله هاي حاکم بر چين تمرين هاي ورزش هاي رزمي را خطري براي حکومت خود قلمداد نموده و انجام آن را ممنوع اعلام کرده بودند ولي امپراتوراني هم بودند که به علت علاقمندي به اين تمرين ها موجبات ترويج آن را فراهم کردند.
در دوران سلسله هاي شانگ (shang) و ژو (zhou) حرکاتي از ووشو بوجود آمد که براي آموزش سربازان استفاده مي شد و همه ساله در پاييز و بهار مسابقه هاي خاصي به نام جيائو براي انتخاب سربازان نمونه و اعطاي عناوين افتخاري برگزار مي شد.
با ايجاد کاربرد نظامي براي ووشو، رفته رفته حرکات رزمي با شمشير، نيزه و چوب بوجود آمد. ظهور گروههاي نمايش خياباني به نام لوکي (Luqi) که از طريق نمايش حرکات رزمي امرار معاش مي کردند، خود باعث گسترش بيشتر ووشو گرديد. دوران سلطنت سلسله هاي کينگ (Qing) و مينگ (Ming) را مي توان عصر شکوفايي ووشو به شمار آورد.

در طي سال هاي 1912 تا 1949 سازمان هاي بسياري در چين براي ووشو تشکيل شدند مثل انجمن هنرمندان رزمي و انجمن تربيت بدني و ... که در گسترش ووشو نقش مهمي را ايفا کردند.
در سال 1956 انجمن ووشوي چين در پکن تشکيل شد که با اشاعه حرکاتي چون فرم ساده شده تاي چي چوان، چانگ چوان، حرکت شمشير پهن و باريک، نيزه و چوب در سطوح مبتدي، متوسط و عالي در بهبود همگاني شدن ورزش ووشو کمک شاياني کرد. در سال 1958 نخستين پيش نويس قوانين مسابقه هاي ووشو توسط کميسيون ورزش و تربيت بدني ايالتي گردآوري و تنظيم شد. با راهنمايي هاي همين کميسيون و انجمن ووشوي چين، انجمن ها، اتحاديه ها،مدارس ووشو، انجمن هاي تحقيقاتي، تيم هاي آماتوري و حرفه اي در مراکز آموزشي، محلات، شهرها و ايالات تشکيل شدند که شبکه عظيمي از فعاليت هاي جمعي ووشو را به وجود آوردند. تيم ها و انجمن هاي ووشو در برخي از کالج ها و دانشگاه ها تشکيل شدند و در برخي از موسسه هاي تربيت بدني، رشته تحخصصي ووشو در مقطع و فوق ليسانس داير گرديد.

در سال 1984 درجه استادي ووشو توسط مجلس ايالتي تعيين شد. با تصويب دولت چين در سال 1986 انستيتو تحقيقات ووشوي چين تشکيل و به عنوان عالي ترين مرجع هدايت تحقيقات فني و آکادميک در زمينه ووشو را برعهده گرفت. دولت چين با برپايي تورنمنت ها متعدد بين المللي، ورزش سنتي خود را هر چه بيشتر به جهانيان معرفي کرد و در سال 1987 با تشکيل فدراسيون آسيايي ووشو (WFA)، نخستين دوره مسابقه هاي آسيايي ووشو در يوکوهاما ژاپن برگزار شد. دومين دوره مسابقه هاي آسيايي ووشو در سال 1989 در هنگ کنگ برگزار شد و در سال 1990 اين ورزش در برنامه بازي هاي آسيايي قرار گرفت. با تاسيس فدراسيون جهاني ووشو (IWUF) اولين دوره مسابقه هاي جهاني اين ورزش در سال 1991 برگزار شد.
منبع:www.beytoote.com