گفته مي‌شود کاراته داراي قدمتي پنج هزار ساله است و يکي از استادان اوليه و مبتکران اين فن «بوديد هاراما» مي‌باشد که حدود 525 سال قبل از ميلاد مسيح مي‌زيسته است. وي که از پيشوايان مذهبي بود، پس از کسب علوم زمان خود، به منظور آموزش تعاليم مذهبي به ديگران، به تنهايي از هند راه افتاد و پس از راهپيمايي چندهزار کيلومتر و با پشت سرگذاشتن موانع طبيعي بسيار، به چين رسيد و در ايالت «هونونان» و معبد شائولين اقامت گزيد. تعاليم «بوديد هاراما» شامل تمرينات شديد انضباطي و انجام اعمال پرهيزگاري بود. وي 9 سال در کوه ها و غارها به انزواي کامل نشست ، 9 سال رياضت همراه با تفکر و براي اين که شاگردان نيز بتوانند در مقابل ساعت‌هاي طولاني تفکر و انديشه، تاب مقاومت بياورند و نيز با زورگوياني که تعاليم مذهبي و مردان ديني را سد راه خود مي ديدند به مبارزه و مقابله برخيزند ، 18 حرکت تمريني را ابداع کرد که در حقيقت زير بناي حرکات کاراته امروزي مي‌باشد.
از طرفي، هنگامي که حکومتهاي استبدادي درچين، سلسله «کينک» ، و سلسله «ساتسوما» در «اوکيناوا» ، به منظور جلوگيري از ورزيده شدن مخالفان و نيز تحت کنترل درآوردن مردم ، قانون منبع استفاده از شمشيررا به مورد اجرا گذاشتند و به جمع‌آوري سلاحهاي رزمي اقدام نمودند ، مردم به سوي آموزش هنر مبارزه با دست خالي روي آوردند که همين امر ، موجب شکوفايي هر چه بيشتر «کاراته» شد.
در سال 1921 يکي از استادان برجسته کاراته اوکيناوا ، به نام «گيجين فوناکوشي» توانست با قدرت و ظرافت تمام ، کاراته را به ژاپن معرفي نمايد و برخي ديگر از هنرجويان که تحت تعليم بزرگترين استادان اوکيناوا قرار گرفته بودند ، تکنيکهاي سنتي را با يکدگر ترکيب نموده وسبک‌هاي متعددي از کاراته را به وجود آوردند. درحال حاضر کاراته شامل صدها سبک مي شود که در واقع بازگشت همه آنها به چهار سبک اصلي و مادر ، از سبک‌هاي کنترلي و يک سبک نيمه‌کنترلي مي‌باشد.
سبکهاي کنترلي عبارتند از:

- شوتوکان
 

بنيانگذار اين سبک ، گيجين فوناکوشي(1957 -1868ش) مي باشد. شوتوکان يعني: خانه شوتو ، مکتب شوتو - لقب فوناکوشي و کان به معناي خانه مي‌باشد.
علاوه بر آن شوتوکان متعلق به سيستم « شوري ته» در کاراته است.

- شيتوريو
 

بنيانگذار اين سبک «مابوني‌کنوا» (1952 - 1889) مي باشد. شيتوريو متشکل از دو سيستم «ناهاته» و «شوري‌ته» در کاراته مي‌باشد. شيتو از نامهاي دو استاد بزرگ اوکيناوايي گرفته شده است. به اين شکل که «شي» از نام «ايتوسوآنکو» استاد مسلم سيستم «شوري‌ته» و کلمه تو از«هيگااونا کانريو» بنيان‌گذار و استاد بزرگ سيستم «ناهاته» برگرفته شده است.

- گوجوريو:
 

اين سبک توسط «مياگي چوجون» (1953 - 1888) بنيان نهاده شد. گوجوريو يعني روش سفت و نرم ، که در اوکيناوا شکل گرفت و متعلق به سيستم ناهاته در کاراته مي‌باشد.

- وادوريو
 

بنيان‌گذار سبک، «اوتسوکه هيرونوري» (1982 - 1892) مي‌باشد ، وادوريو يعني: راه صلح يا روش صلح جويانه

- کيوکوشين‌کاي
 

کيوکوشين‌کاي يک سبک نيمه کنترلي است که توسط «ماسوتاتسو اوياما» (1994 - 1923) بنيانگذاري شد.
کيوکوشين کاي از عناصر مختلفي که نشأت از تجربيات اوياما و سبک‌هاي ديگر است ، تشکيل شده است. کيوکوشين کاي از سه لغت کيوکو يعني بالاترين يا نهايت، شين به معني حقيقت ، روح و کاي به معني گروه و انجمن ترکيب شده است. نام ديگر اين سبک «اوياماريو» است. تأکيد اين سبک روي مبارزه واقعي از راه نزديک است.
کيوکوشين‌کاي يکي از سبک‌هاي خشن کاراته است و براي کاستن مقاومت حريف، تکنيک‌ها به طور متوالي اجرا مي‌شود، اين سبک، تاکيد زيادي برروي تمرينات تنفسي و حرکاتي که در کاراته دو ممنوع شده است دارد. دوجوي مرکزي اين سبک «هومبو» نام دارد و در سال 1955 توسط اوياما در توکيو افتتاح شد.

کاراته در ايران
 

کاراته با سبک کان ذن ريو در سال 1344 وارد ايران شد. دکتر فرهاد وارسته اين ورزش را در ايران بنيان نهاد و آن را در يک زيرزمين 40 متري در خيابان بهار شمالي که متعلق به پدرش بود با 5-6 نفر علاقمند آغاز نمود. به علت عدم شناخت مقامات ورزش ايران از کاراته توجه زيادي به اين ورزش صورت نگرفت و هيچ گونه امکاناتي از جمله سالن تمرين مناسب در اختيار علاقمندان اين ورزش جديد قرار نگرفت.
پس از چندي تمرين در آن زيرزمين 40 متري، باشگاه گارد واقع در سيد خندان ميعادگاه کاراته کاها شد که تعدادشان به 17 نفر رسيده بود. هواي 15 درجه زير صفر در زمستان و سالن بدون شيشه ، دوش و رختکن هم براي کاراته کاهاي علاقمند غنيمتي بود ولي باشگاه گاردهم مدتي بعد تعطيل شد.
حداکثر درجه کاراته در آن زمان کمربند سبز بود. اولين همراهان کاراته در سال هاي اوليه عبارت بودند از دکتر علوي مقدم، دکتر داريوش اميني، اصلاني، احمد وقايع نگار ، فرزان فغاني ، محمدرضا نصرتيان ، هوشنگ اتحاد و مرتضي کاتو زيان ، کاتوزيان در جمع شاگردان اوليه کاراته نخستين کسي بود که کمربند سياه را در ايران به کمر بست. پس از دو سال آواره گي، سالن مشت زني استاديوم امجديه (سالن فعلي فدراسيون معلولين و جانبازان ورزشگاه شهيد شيرودي) نخستين منزلگاه دولتي کاراته بود. اما به علت کمبود جا و نبودن امکانات کافي ، اختلافات و دعواهايي بين مشت زنان و کاراته کاها در اين سالن پديد آمد و سرانجام موجب شد تا دکتر وارسته شاگردان خود را به زير زميني ديگر اين بار در امير آباد منتقل کند. در سال 1346 آنها به باشگاه پهلوي سابق نقل مکان کردند. در خلال اين سالها يکي دو نمايش کاراته در اماکن مختلف اجرا شد، از جمله براي ارتشيان و فرماندهان آنها که به عظمت اين ورزش پي ببرند. آذر شيرواني اولين کاراته کاي زن ايران بود که در اين زمان تمرينات خود را آغاز نمود. کاتوزيان در خرداد 1349 موفق به دريافت کمربند مشکي شد و زمستان همان سال هوشنگ اتحاد هم کمربند مشکي دريافت نمود. در اين سال در باشگاه آتش نشاني واقع در ميدان حسن آباد، ماشين چيان هم کاراته تعليم مي داد. عليرضا احساني ، اکبر گلکار ، اکبر محمدي بقا، فريبرز نوروزي ، احمد نژند و يوسف شيرزاد از جمله شاگردان وي بودند.
در سال 1351 آکادمي کاراته ايران در خيابان عبده سابق روبروي خيابان دکتر فاطمي تشکيل شد و به عنوان اولين باشگاه رسمي کشور کار خود را آغاز کرد. در همين سال محمدعلي شريفي با کمربند سياه دان يک شوتوکان به ايران آمد و با موافقت مسئولين آکادمي رسماً آموزش شوتوکان را آغاز نمود. در سال 1972 تيم ملي کاراته ايران متشکل از محمد اتحاد، فرخ مشفق، جمشيد سليمي، محمدرضا نصرتيان و ميردامادي با هدايت فرهاد وارسته به مسابقات جهاني پاريس اعزام شد و به مقام پنجم جهان دست يافت. در همين سال اولين کرسي نايب رئيسي کاراته جهان به ايران تعلق گرفت. در سال 1352 اولين مسابقه انفرادي قهرماني کشور در سالن هفتم تير فعلي بين سبکهاي وادوريو، شوتوکان و کان ذن ريو برگزار شد و هوشنگ اتحاد به مقام اول دست يافت. فرخ مشفق و کيارش سليمي هم در مکان هاي دوم و سوم قرار گرفتند.

آکادمي کاراته ايران در سال 1352 از خيابان عبده به خيابان شهيد مطهري فعلي نقل مکان کرد و انجمن هاي کان ذن ريو، وادوريو و شوتوکان فضا و امکانات بيشتري براي فعاليت پيدا کردند. در اين سال باشگاههاي ديگري هم در تهران تأسيس شد از جمله در فلکه دوم تهرانپارس و سالن ورزشي استاديوم فرحناز سابق که عليرضا احساني در آن تمرين مي داد و باشگاه تخت جمشيد که اندکي بعد توسط جمشيد سليمي راه اندازي شد.
کاراته براي اولين بار در سال 1353 از محدوده تهران خارج شد و شهر شيراز اولين شهرستاني بود که کاراته و سبک کان ذن ريو در آن استارت خورد. به تدريج کاراته در استان ها و شهرستان هاي ديگر ريشه دواند و گنبد کاووس، اصفهان، مشهد، تبريز، اراک، کرمان، ساري، کرمانشاه و اروميه صاحب کاراته شدند.
در سال 1353 اتفاق مهم ديگري هم افتاد و آن تأسيس فدراسيون کاراته توسط سازمان ورزش وقت بود. رياست اين فدراسيون به فرهاد وارسته واگذار گرديد. در اين سال تيم ايران با ترکيب اتحاد ، سليمي ، مشفق ، کيارش ديلمي ، نصرتيان ، استکانچي ، همايون طبسي، فرزان فغاني و مهدي شيرازي جهت شرکت در يک تورنمنت سه جانبه راهي سوئد شد. در اين رقابت ها تيم ايران موفق شد تيم هاي سوئد و دانمارک را شکست دهد.
در سال 1354 مسابقات قهرماني «تيمي» کشور با شرکت کليه سبک هاي شوتوکان، کان ذن ريو و واديوريو در تهران برگزار شد. در اين رقابت ها آکادمي کاراته سکوهاي اول و دوم را تصاحب کرد و تيم دانشگاه تهران سوم شد.
در سال 1355 مسابقات قهرماني اروپا با حضور 14 تيم اروپايي و تيم ايران در تهران برگزار شد و يک طلاي انفرادي توسط معصومي و دو برنز توسط سليمي و مشفق به دست آمد. اما در رقابت هاي تيمي، در دور اول مغلوب فرانسه شديم و خيلي زود از دور رقابت ها کنار رفتيم.
در سال 1977 تيم ملي کاراته ايران با ترکيب فرخ مشفق (کاپيتان)، جمشيد سليمي، محمد آرين خو، عليرضا احساني، داريوش نبي، مرتضي البرزي و محمود شيرازي با مربيگري فرهاد وارسته در چهارمين دوره مسابقات جهاني که در توکيو برگزار مي شد، شرکت کرد. تيم ايران در رشته کوميته تيمي پس از گذشتن از سد تيم هاي ايالات متحده، هند و اسپانيا به طور مشترک به همراه فرانسه سوم شد.
پس از پيروزي انقلاب اسلامي ، ورزشهاي رزمي بخصوص کاراته دوران رکورد طولاني را سپري نمودند ولي با توجه دوباره به اين ورزش، ايران خيلي بيشتر از گذشته در رقابت هاي آسيايي و جهاني درخشيد
منبع: www.vesalsport.com.
ارسال مقاله توسط کاربر محترم سايت: hasan119