شمشير مهمترين اسلحه بشر، طي چندين هزار سال بوده است. در دوران باستان و در تمدنهاي بزرگي همچون ايران، روم، يونان و مصر، جنگجويان و دلاورمردان در مبارزات خود از شمشير بيشترين استفاده را مي‌کردند و براي قدرت يافتن در مبارزه به آموزش فنون شمشيربازي زير نظر مربيان و استادان با تجربه مي‌پرداختند.
در معابد مصر باستان نقشهاي برجسته‌اي بر روي سنگ وجود دارد که تاريخ آن 1190 سال قبل از ميلاد مسيح باز مي‌گردد و شمشيربازهايي را در حال شمشير زدن و مسابقه نشان مي‌دهد. در بيشتر مجسمه‌ها و حجاريهاي مربوط به تمدنهاي باستاني، جنگاوراني مسلح به شمشيرهاي گوناگون ديده مي‌شوند. اين شمشيرها بيش از کشف آهن ، از جنس مفرغ و برنز و اغلب به شکل کوتاه و پهن ساخته مي‌شدند. با کشف آهن ، شمشيرها وزن بيشتري پيدا کردند و انواع شمشيرهاي کوتاه و بلند و پهن و کج به دست جنگاوران نقاط مختلف جهان افتاد. اما با گذشت زمان به تدريج از وزن شمشيرها کاسته شد و به استحکام آن افزوده گرديد تا جنگجويان بتوانند با سهولت بيشتري از آن استفاده کنند و کمتر خسته شوند.
در موزه ژاپن مجموعه‌اي از شمشيرهاي قديمي نگهداري مي‌شود که حدود دو هزار سال از زمان ساختن آنها مي‌گذرد. در اين گنجينه شمشيري وجود دارد به نام روزانازينو که توسط پرنس پامانوميگوتو آخته شده است. البته در افسانه‌ها آمده است که لبه تيغ شمشير به اندازه‌اي آخته شده که با يک ضربه سطح چمن باغ ملکه را صاف مي‌کرده‌اند. در اين کشور، همچنين ورزشي با سابقه چند هزارساله متداول است به نام کندو که در آن به کمک قطعه چوبي بلند از جنس ني خيزران، به حمله و دفاع مي‌پردازند و اين در حقيقت شيوه‌اي براي آموزش فنون و اصول شمشيربازي و مهارت يافتن در آن است. در مسابقات امروزي کندو شرکت کنندگان از لباس محلي و ماسک توري مخصوص استفاده مي‌کنند تا بدن و ناحيه سر و صورت آنها در برابر ضربه‌هاي حريف آسيب نبيند.
ولي با اين تفاصيل کهن‌ترين آثار در دنياي قديم از ايام سلطنت پادشاه ساراگون قديم به جاي مانده است. از آن زمان تا قرن 12 و 13 شمشيري که داراي تيغه برنزي باشد ديده نشده است. ورزش شمشيربازي در ابتداي قرن چهارم ميلادي در اروپا متولد شده است. کشور آلمان پيش‌قدم اين ورزش بوده است و در ابتداي قرن پانزدهم، شمشيربازي از آلمان به ايتاليا راه يافت و در قرن بعدي در اروپا متداول گرديد و مدارس شمشيربازي به آموزش علاقمندان اين ورزش پرداختند. البته انگيزه اصلي براي کسب مهارت در شمشيربازي آن بود که افراد خود را مهياي دوئل (جنگ تن به تن) کنند. در اواخر قرن هفدهم ميلادي که بسياري از کشورها دوئل را ممنوع اعلام کردند ، زمينه بسيار بيشتري براي گسترش شمشيربازي به عنوان يک ورزش فراهم شد و باشگاههاي زيادي تأسيس شد تا به تربيت شمشيربازان بپردازند. در اواخر قرن نوزدهم اين ورزش به قدري در اروپا متداول بود که حتي قبل از تصويب مقررات مربوط به آن، جزو برنامه رسمي اولين دوره بازيهاي المپيک (آتن- 1896) قرار گرفت. فدراسيون جهاني شمشيربازي تأسيس و شروع به کار کرد.
شمشيربازي در ايران
ورزش شمشيربازي براي نخستين بار توسط ميرمهدي ورزنده (پدر ورزش نوين ايران) در ايران معرفي و در دارالمعلمين ورزش تدريس شد. ورزنده چند سالي در ترکيه نزد سليم سري استانبولي شمشيربازي را فرا گرفته بود. پس از آن در مدرسه نظام آن روز اين ورزش تعليم داده شد و گسترش يافت. در سال 1328 سه نفر از جوانان ايراني که براي تحصيل به اروپا رفته بودند با ورزش شمشيربازي آشنا شدند و پس از بازگشت به ايران کوشش فراواني در گسترش هر چه بيشتر اين ورزش به عمل آوردند و سرانجام موفق شدند فدراسيون شمشيربازي ايران را تأسيس نمايند. اين سه نفر عبارت بودند از ابتهاج ، نيرنوري و بصير. آندره ماراتزي اولين مربي خارجي بود که از کشور ايتاليا براي آموزش شمشيربازي به ايران آمد. ماراتزي ، با وجود آنکه حدود 70 سال سن داشت اما تلاش و کوشش بسياري در آموزش جوانان ايران نمود. در سال 1325 مربي ديگري از ايتاليا به نام ساريلو به ايران آمد و به مدت 10 سال در خدمت شمشيربازان ايراني و آشنا کردن آنها با شيوه‌هاي پيشرفته اين ورزش بود. اما در آن زمان مکان مشخصي براي تمرين شمشيرزنها وجود نداشت و زيرزمين خاکي يک ساختمان در خيابان فلسطين کنوني در تهران که محل باشگاه ايران بود، مورد استفاده دوست‌داران شمشيربازي قرار مي‌گرفت. در سال 1345 اولين دوره مسابقات بين‌المللي جوانان در ايران و در تالار ورزشي تازه تأسيس هفت‌تير (واقع در ضلع شمالي پارک شهر تهران) برگزار شد. در اين مسابقات، پيرفري رئيس فدراسيون بين‌المللي شمشيربازي هم حضور يافت و با کمک او بود که سه شمشيرباز برجسته ايران (شاپور زرنگار، بيژن زرنگار و عباس افضلي) براي گذراندن دوره عالي مربيگري عازم فرانسه شدند و در مؤسسه ملي ورزش فرانسه به فرا گرفتن اصول و فنون پيشرفته اين ورزش پرداختند. اين سه نفر پس از بازگشت به عنوان مربيان تيم ملي مشغول به کار شدند. در سال 1347 سالن ويژه‌اي براي ورزش شمشيربازي در قسمت شمالي ورزشگاه امجديه بنا گرديد و به اين ترتيب شمشيربازي در ايران شکل تازه‌اي به خود گرفت. در نتيجه گسترش و توجه بيشتر به شمشيربازي، تيم ملي مردان و زنان ايران در بازيهاي آسيايي تهران به مقام قهرماني و مدال‌هاي فراوان دست يافت. در اواخر سال 1358 با تصميم سازمان تربيت بدني ايران فعاليت شمشيربازها متوقف شد و اين وقفه ده سال به طول انجاميد. از چهره‌هاي صاحب نام در شمشيربازي ايران مي‌توان به آقايان شاپور زرنگار ، بيژن زرنگار ، پيروز آديت ، پرويز الماسي ، سرژيک آسادوريان ، اصغر پاشاپور ، اسفنديار زرنگار ، حميد فتحي ، منوچهر شفاهي ، احمد اسکندرپور ، اسماعيل پاشاپور و خانم‌ها گيتي محبان ، مهوش شفاهي ، مريم آچک ، ژيلا الماسي و مريم شريعت‌زاده اشاره کرد.
منبع:www.vesalsport.com ارسال مقاله توسط کاربر محترم سايت: hasan119