ورود تکنولوژي هميشه هم مساوي با آرامش نيست. موضوع مورد اهميت اين است که ما ببينيم آيا مدرنيسمي که ايجاد شده، فرهنگ‌اش هم در بين مردم ما به وجود آمده يا نه؟ ما نبايد آسايش را با آرامش اشتباه بگيريم. آرامش يک رضايت دروني است و وقتي که فرد استرس داشته باشد، آرامش در زندگي به سراغ‌اش نمي‌آيد.
استرس، مشکلات روان‌شناختي مثل خشم و اضطراب و مشکلات جسمي مانند تپش قلب و لرزش بدن را در پي دارد. با اين مقدمه مي‌خواهم بگويم که خانه، محل استراحت و آرامش افراد محسوب مي‌شود و همه مردم بعد از يک کار و تلاش روزانه به خانه برمي‌گردند تا در محيط امني که براي خودشان ترتيب داده‌اند، به دور از هرگونه هياهو و تنشي استراحت کنند. حالا حساب‌اش را بکنيد که افراد در اين محيط امن، احساس کنند که مدام تحت‌نظر هستند و هميشه چشمي هست که آنها را نگاه کند يا گوشي هست که حرف‌هاي‌شان را بشنود. اين‌طوري ديگر اين چهارديواري محل آرامش افراد نمي‌شود و برعکس، به مکاني براي ايجاد استرس و خشم به هم خوردن آرامش تبديل مي‌شود و همه اينها باعث مي‌شوند فرد مدام خودخوري کند يا هر شب با همسايه‌هايش دعوا کند و اين خشم و عصبانيت را به محيط کارش هم انتقال دهد و اين طوري امنيت رواني محل کار را هم براي خود و همکاران‌اش از بين ببرد. استرس ناشي از نداشتن امنيت خاطر در خانه مسبب بسياري از بيماري‌ها مانند ناراحتي‌هاي قلبي، گوارشي، ورم معده و تپش قلب ناشي از استرس هم مي‌شود.
به همين دليل ما به همه افراد توصيه مي‌کنيم که با ورود مدرنيسم به جامعه، سعي کنند فرهنگ زندگي‌شان را هم ارتقا ببخشند؛ مثلاً از ساعت‌هاي 10 و 11 شب به بعد صداي تلويزيون‌شان را کم کنند يا چراغ‌هايي که به خانه همسايه‌ها مشرف است را خاموش کنند؛ پنجره‌هاي مشرف به خانه‌هاي ديگر را با پرده يا شيشه‌هاي مشجر بپوشانند و با پوشش‌هاي گياهي ديدشان را نسبت به خانه‌هاي مشرف محدود کنند. ضمن اينکه ما بايد از کودکي، فرهنگ آپارتمان‌نشيني و رعايت حقوق همسايگان را به فرزندان‌مان بياموزيم. شهرداري‌ها و نظام مهندسي هم بايد اصول شرعي را در ساختن ساختمان‌هاي بلند رعايت کنند و مثلاً اتاق خواب را که بايد امن‌ترين جاي خانه باشد، به دور از هرگونه هياهو يا ديدي از خانه‌هاي اطراف بسازند و با مشرف کردن ساختمان‌ها به يکديگر، اسباب انتقال دايره‌وار عصبانيت مردم جامعه به يکديگر را فراهم نياورند.
منبع:www.salamat.com