ايشان به خاطر روحيه ظلم ستيزيشان در اراک علاقه خاصي به مبارز مجاهد مرحوم آيت الله آقا نورالدين اراکي داشتند، و علي رغم آن مرتبه والاي قداست و معنويتي که داشتند و علي رغم اينکه غرق در مسائل علمي و تدريس و رسيدگي به مسائل حوزه و ساير نيازهاي جامعه بودند اما مسائل سياسي جامعه را هم از نظر دور نمي داشتند.
در هر مناسبتي با کمال شجاعت و شهامت و بدون هيچ پروائي از پيامدهاي اقدامشان آنچه را تشخيص مي دادند انجام مي دادند. بهترين نمونه اش اولين اعلاميه هائي بود که در شروع نهضت صادر نمودند.
در صادر کردن اعلاميه ها و انجام مجالس سخنراني و مقابله با دستگاه پيشقدم بودند. و همه به خاطر دارند که اولين حرکتي که رژيم طاغوت عليه روحانيت و حوزه شروع کرد جسارتي بود که به مجلس عزاداري ايشان که در مدرسه فيضيه تشکيل شده بود انجام داد.
اما سخت ترين و مشکل ترين روزهاي زندگي سياسي و اجتماعي آن بزرگ مرجع، پس از تبعيد امام بود که مسائل و مشکلات داخلي و خارجي فوق العاده پيچيده و تصميم گيري و اجراي تصميمات مشکل تر و غير قابل عمل و اجرا بود. اما ايشان با استمداد از حضرت بقية الله الاعظم در تمام اين مسائل سياسي موضع گرفتند.
به فرمايش آيت الله امامي :
« وقتي امام در تبعيد بودند نفس کشي در ايران نبود تنها صدايي که از حلقومي برمي خواست صداي ايشان بود. »
و به فرمايش رهبرانقلاب :
« آن بزرگوار يکي از استوانه هاي انقلاب و نظام جمهوري اسلامي به شمار مي آيد در دوران اختناق و در مقابله با حوادث سهمگين سالهاي تبعيد امام مواردي پيش مي آمد که صداي اين مرد بزرگ تنها صداي تهديد کننده اي بود که از حوزه علميه قم برخاست و به نهضت شور و توان بخشيد.»