وارد كردن حيوانات به مبارزه با يكديگر از تفريحات غير قانوني در نقاط مختلف جهان است
در نبرد حيوانات معمولا دو يا چند حيوان تنها براي سرگرم كردن مردم به جنگ با يكديگر وادار مي شوند. در بيشتر كشورها ، جنگيدن حيوانات تنها با اين هدف كه مردم دور آنها جمع شوند و چند ساعتي را خوش باشند ، ممنوع و غير قانوني است اما با اين حال در بسياري از كشورهاي جهان بدون در نظر گرفتن حقوق حيوانات و با زير پا گذاشتن اصول و اخلاقيات انساني ، حيوانات بي گناه از چند دقيقه تا چند ساعت مجبورند با يكديگر به مبارزه بپردازند و در آخر هم با بدني زخمي يا آسيب هاي جدي تر از ميدان خارج شوند يا اينكه در همان ميدان مسابقه جان دهند . هر چند حاميان حقوق حيوانات ، تلاش هاي بسياري براي جلوگيري از اجراي اين گونه نبردها به كار بسته اند و حتي قوانين سفت و سختي براي مقابله با افراد خاطي وضع شده است اما هنوز هم در گوشه و كنار جهان ، در بيشتر مواقع به صورت مخفيانه و زيرزميني اين نبردهاي خونين برگزار مي شود.

نبرد بوفالوها
 

جنگ بوفالوهاي وحشي هر سال در جنشواره اي در ساحل شمال شرق ويتنام برگزار ميشود و هزاران تماشاچي مشتاق كه عاشق جنگيدن گاوهاي خمشگين هستند ، براي ديدن اين نمايش پر هيجان و آميخته با خشونت به اين منطقه مي روند.
بوفالوهايي كه قرار است در مسابقه شركت كنند ، از ماه ها پيش تحت آموزش هاي لازم قرار گيرند. اين فستيوال آن قدر مهم است كه شب قبل از آن ، صاحبان بوفالوها براي پيروزي در آن شروع به راز و نياز با الهه هاي خود مي كنند. مسابقه كه آغاز مي شود ، بوفالوها را وارد ميدان مي كنند . هنگامي كه دو بوفالو رو به روي هم قرار مي گيرند ، در ابتدا چند دقيقه اي به يكديگر خيره مي شوند . اتفاق بعدي از دو حالت خارج نيست؛ يا با هم كاري ندارند و حتي سر و صداي تماشاچي ها هم آنها را خشمگين نمي كند يا اينكه چنان با شاخ هايشان به يكديگر حمله ور مي شوند كه ديگر هيچ چيز جلودار آنها نيست.
بوفالويي كه حريف را از پا در آورد ، فاتح ميدان است و توسط هزاران تماشاچي مورد تشويق قرار مي گيرد . همه سعي مي كنند به حيوان نزديك شوند و به آن دست بكشند و صاحب اين حيوان مبلغ بسيار زيادي را به عنوان جايزه ـ كه معمولا به 40 ميليون دانگ مي رسدـ جمع مي كند. اما بوفالوي برنده پس از اينكه فاتح از ميدان خارج مي شود ، فرصت زيادي براي زندگي كردن ندارد ؛ چرا كه هم او و هم بازنده ميدان بايد قرباني شوند و گوشت آنها به تماشاچي هايي كه در طول مسابقه اين دو حيوان را به اميد خوردن گوشتشان تشويق كرده اند ، مي رسد. صاحبان بوفالوهاي جنگنده مي توانند به عنوان يادگاري ، سر حيوان را با خود به خانه ببرند.

جنگ سگ ها
 

جنگ انداختن سگ ها يكي ديگر از مسابقات وحشتناك و نادرستي است كه ريشه در تمدن هاي باستان دارد . هنگامي كه رومي ها 43 سال پس از ميلاد مسيح به انگلستان حمله كردند ، هر دو سپاه را در لشكركشي هاي خود سگ هاي جنگجو را نيز به اين نبرد كه هفت سال به طول انجاميد ، آوردند . هر چند برنده اين كارزار رومي ها بودند اما سپاه انگلستان با سگ هاي جنگنده اي كه داشتند ،رومي ها را بسيار شگفت زده كردند و همين باعث شد تا پس از جنگ‌، روم شروع به وارد كردن سگ از اين كشور كند. البته سگ هاي جنگجو ، تنها براي زمان جنگ استفاده نمي شدند بلكه آنها در كلوسئوم نيز براي نمايش دادن به نبرد وادار مي شدند . نبرد سگ ها از جنگ داخلي به بعد ، آرام آرام وارد آمريكا شد و رفته رفته اين مسابقه به يكي از محبوب ترين مسابقات اروپا ، آسيا و آمريكاي لاتين تبديل شد . تا اينكه در دهه 60 اين مسابقه به دليل دور بودن از اخلاقيات انساني مورد انتقاد قرار گرفت . امروزه جنگ انداختن سگ ها با يكديگر در تمامي 50 ايالت آمريكا و محدوده كلمبيا ممنوع است . هر چند اين مسابقه جرم به حساب مي آيد و در 47 ايالت آمريكا با برگزاركنندگان اين نبرد مانند تبهكاران بر خورد مي شود اما اين جنگ همچنان طرفداران بسياري دارد و در بسياري از شهرها به صورت زيرزميني و مخفيانه برگزار مي شود ؛ معمولا سگ هاي مسابقه ، مربي اي دارند كه از زمان تولگي به آنها رژيم هاي غذايي خاصي مي دهند تا خوي آنها به وحشيانه ترين شكل ممكن رشد كند. سگ ها را بيشتر اوقات گرسنه نگه مي دارند تا خشن تر شوند و تا جايي كه مي توانند،‌آنها را مي زنند تا بدنشان سفت تر شود و با قرار دادن زنجيرهاي بسيار سنگين به دور گردن سگ هاي مسابقه و دواندن آنها روي تردميل يا دادن ديگر تمرين هاي سنگين در زماني طولاني ، كاري مي كنند كه ماهيچه آنها حجم بيشتري پيدا كند. براي اينكه سگ هاي مسابقه سنگدل تر شوند، غذايي كه به آنها مي دهند معمولا شامل توله سگ ، گربه يا حيوانات كوچك ديگر است . البته هر نوع سگي اجازه شركت در اين مسابقه را ندارد ، بلكه تنها نژادهاي خاص مانند سگ هاي شكاري از نوع لابرادور ، شفرد آلمان يا نژادي از هر دوي آنها مي توانند با يكديگر مسابقه دهند. وقتي كه مسابقه آغاز مي شود ، سگ ها بايد تا زماني كه زخم هاي بسيار سنگين بر مي دارند با يكديگر بجنگند و تا زماني كه يك يا هر دوي سگ ها از پا در نيايند ، نبرد متوقف نخواهد شد . اگر كسي بخواهد دست از نبرد بردارد ، تماشاچي ها با فرو كردن اشياي نوك تيز به بدن سگ بيچاره ، او را مجبور مي كنند تا همچنان به جنگيدن ادامه دهد. معمولا بين سگ هاي جنگي، پيت بال ها مورد علاقه مربيان اين مسابقات غيرقانوني هستند؛ چرا كه اين حيوانات فك هايي بسيار قوي دارند ، به راحتي آموزش مي بينند و با وفاتراز باقي نژادها هستند و بر خلاف ظاهر زشت و خشني كه دارند ، با كودكان بسيار مهربانند . با داشتن تمامي اين خصوصيات ، تنها سگ هايي از اين نوع نژاد هستند كه به راحتي مي توان آنها را براي جنگيدن آموزش داد و تحت آموزش هاي لازم مي توان آنها را به سرعت وحشي و خطرناك كرد. البته نبرد سگ ها تنها در آمريكا صورت نمي پذيرد بلكه در كشورهاي ديگري از جمله پاكستان ، افغانستان و اروپاي شرقي نيز طرفداران خاص خود را دارد . طبق آمار گرفته شده ، دست كم نزديك به 40 هزار نفر در اين صنعت غير قانوني سهيمند ، تا جايي كه امروزه جنگ سگ ها را با نبرد كلوسئوم رومي ها برابر مي دانند.

جنگ شترها
 

هر سال در روز دوم فروردين در شهر مزار شريف مركز بلخ ، استان شمالي افغانستان ، جنگي در مي گيرد كه در آن شترهاي جنگنده در شش دور متوالي كه هر كدام يك ساعت و نيم به طول مي انجامد ، به جان يكديگر مي اندازند تا نيرومند ترين شتر در ميدان مسابقه مشخص شود. جنگ شترها يكي از ورزش هاي پرطرفدار و از جشن هاي سنتي فرا رسيدن سال نو در افغانستان است .
يكي از نشانه هاي رسيدن سال نو در افغانستان اين است كه افغان ها شترهاي خود را در يك زمين خاكي جنگ مي اندازند . شترهايي كه در اين مسابقه از آنها استفاده مي كنند ، چهارپاياني معمولي نيستند كه در كارهاي عادي و روزمره از آنها استفاده مي شود بلكه شترهايي تنومند هستند كه به اندازه چند شتر قدرت دارند. قيمت اين شترها چند برابر يك شتر باركش است . البته شترهاي جنگي از لحاظ ظاهر نيز تفاوت هايي دارند و داراي پاهايي كشيده تر هستند و رنگ پشم آنها تيره تر و از نژاد خاصي هستند. البته جنگ انداختن شترها به همين سادگي ها نيست و تنها با خريد يك شتر نمي توان آن را وارد ميدان جنگ كرد؛ بلكه بايد براي اين حيوان مربي استخدام كرد.

نبرد قوچ ها
 

نيجريه از كشورهايي است كه در آن نبرد حيوانات بسيار مرسوم است . هر سال در اين كشور مسابقات قهرماني جنگ قوچ ها برگزار مي شود. اين جنگ در شهر لاگوس نيجريه ترتيب داده مي شود ، شش هفته به طول مي انجامد كه در آن ، خشمگين ترين قوچ هاي اين كشور شاخ به شاخ با يكديگر مبارزه مي كنند. افراد بساري از مناطق گوناگون ، قوچ هاي خود را براي مبارزه به اين مسابقه مي آورند ومعمولا همراه يك قوچ چندين نفر راهي مبارزه مي شوند تا به اميد برنده شدن ، حيوان را تشويق كنند.البته حاميان حيوانات با برپايي اين گونه مسابقات به شدت مخالفت مي كنند اما برگزاركنندگان اين مسابقات بر اين عقيده اند كه نزاع بين دو حيوان نر يا ماده ، در هنگام رويارويي با يكديگر خصوصيتي غريزي است از اين رو آنها هيچ كار اشتباهي انجام نمي دهند . پيش از آغاز مسابقه ، صاحبان قوچ ها سعي مي كنند تا با دادن سويا ، ذرت و ديگر دانه هاي سبز خوراكي تا مي توانند انرژي حيوان را براي رقابت بالا ببرند.مسابقه كه آغاز مي شود ، دو قوچ نر وارد ميدان مي شوند . آنها با درآميختن شاخ هايشان با يكديگر سعي مي كنند تا قدرت خود را به رخ يكديگر بكشند و آن قدر با هم مي جنگند تا بالاخره يكي از بزها از پا درآيد . اين مسابقه 40 دور دارد و اگر بعد از اين 40 نبرد ، برنده اي مشخص نشد ، نبرد به روز بعد موكول مي شود تا اينكه شركت كنندگان باز هم به جنگ با يكدگير براي مشخص شدن فاتح ميدان ادامه دهند. البته شكست خوردن قوچ در اين مسابقه به معني آن نيست كه حيوان حتما بايد تا حد مرگ زخمي شود بلكه قوچ بازنده معمولا از دست حريف فرار مي كند و به اين ترتيب شكست او ثابت مي شود. مسابقات قوچ ها معمولا به صورت قانوني برگزار مي شود و به برندگان مسابقه پنكه ، تلويزيون و يخچال كه در مجموعه قيمت همه اين جوايز به 2 هزار دلار مي رسد ، اهدا مي شود.

نبرد اسب ها
 

جنگ انداختن اسب ها يكي ديگر از مسابقاتي است كه به صورت غيرقانوني در بسياري از كشورها نظير چين ، فيليپين ، اندونزي و كره جنوبي اجرا مي شود. با اينكه نبرد اسب ها از 13 سال پيش تاكنون در فيليپين ممنوع شده است اما اين جنگ خونين در اين كشور همچنان هر سال در سه روز متوالي برگزار مي شود . معمولا اسب ها را براي مبارزه با يكديگر آموزش مي دهند . بيشتر اسب هاي جنگي ، استاليون يعني اسب نر هستند.
براي شروع مسابقه يك ماديان را كنار زمين مي بندند تا دو اسب استاليون كه وارد ميدان نبرد مي شوند ، با ديدن ماديان با يكديگر مبارزه كنند. هر يك از اسب ها سعي مي كنند تا اعضاي بدن ديگري را ـ مانند گردن و صورت ـ گاز بگيرد و با پاهايش به سر و صورت ديگري بكوبد . اين نبرد آن قدر وحشيانه و به دور از اخلاقيات است كه گاهي اوقات حيوان چشم خود را هم از دست مي دهد يا فلج مي شود. غم انگيز تر اينكه چنانچه اميدي به بهبود اسب بازنده نباشد سرنوشتي جز مرگ در انتظار او نخواهد بود . در كشور چين هم هر سال در شهر آنتاي ، نبرد اسب ها را به روشي مشابه برگزار مي كنند.اين اتفاق سالانه ، در چين نزديك به 500 سال قدمت دارد.
اين مسابقات غير قانوني در حالي برگزار مي شود كه طبق ماده 8485 كه به قانون رفاه حيوانات مشهور و در سال 1998 به تصويب رسيده است ، متخلفان دست كم 10 پوند و حداكثر 50 پوند جريمه خواهند شد.

نبرد بلدرچين ها
 

در افغانستان علاوه بر شتر ، پرندگان را نيز به جنگ با يكديگر وا مي دارند .از جمله اين پرندگان مي توان به «بوداهنا» كه نوعي بلدرچين كوچك است ، اشاره كرد. نبرد بلدرچين هاي كوچك ميان مردم افغانستان ـ خصوصا مردان ميانسال ـ طرفداران بسياري دارد. اولين قدم براي داشتن يك بلدرچين جنگجو ، شكار كردن و آموزش دادن اين پرنده است . معمولا بلدرچين ها را از باغ هاي شكار مي كنند . بهار و تابستان كه از راه مي رسد ، صبح خيلي زود تله اي در كنار مزارع كار گذشته مي شود و زماني كه پرنده براي استراحت در كنار مزارع فرود مي آيد، تله را كه به شكل تور است مي كشند تا پرنده را شكار كنند. در بيشتر اوقات اين روش چندان كار ساز نيست و به جاي آن از سگ و پرندگان شكاري براي به دام انداختن بلدرچين ها استفاده مي شود . به اين ترتيب كه سگ به محض ديدن بلدرچين كه براي استراحت روي زمين نشسته ، شروع به غريدن مي كرند و پرنده با شنيدن صداي سگ دوباره به هوا بلند مي شود. در همين لحظه پرنده شكاري بلدرچين را ميان زمين و هوا مي گيرد و صحيح و سالم به صاحبش بر مي گرداند. البته اين مسابقه مانند جنگ خروس ها آن قدرها هم به صورت وحشيانه صورت نمي پذيرد.مسابقه كه آغاز مي شود ، تماشاچي ها دور بلدرچين هايي كه پرهايشان پيش از آغاز مسابقه كنده شده تا فرار نكنند ، حلقه مي زنند و صاحبان بلدرچين ها در كنار آنها مي ايستند . دو بلدرچين با ديدن يكديگر ، مادام با نوك هاي كوچكشان به يكديگر حمله مي كنند.نوك زدن ها آن قدر ادامه دارد تا اينكه بالاخره يكي از پرنده ها فرار كند. گاهي اوقات هم هنگامي كه صاحب يكي از بلدرچين ها براي پرنده خود احساس خطر كند ، آن را به سرعت از دور مسابقه خارج مي كند.

نبرد جيرجيرك ها
 

نبرد جيرجيرك ها تاريخچه اي بسيار طولاني و كهن در سرزمين چين دارد. چيني ها بنيانگذار نبرد جيرجيرك ها هستند و عقيده دارند كه اين كار براي آنها خوشبختي و ثروت به همراه مي آورد . تاريخ اين جنگ دست كم به قرن 14 باز مي گردد و آن قدر در اين كشور طرفدار دارد كه روي اين مسابقه شرط بندي هاي غير قانوني كلاني صورت مي پذيرد . جيرجيرك برنده توسط داروها انتخاب مي شود. معمولا جيرجيرك ها را براي نبرد در فضايي بسيار كوچك مي اندازند و داروها به وسيله ذره بيني كه در دست دارند ، مسابقه را زير نظر مي گيرند و باقي تماشاچي ها هم از طريق چند تلويزيوني كه در محوطه برگزاري اين نبرد قرار دارد ، جنگ جيرجيرك ها را تماشا مي كنند. از آنجا كه اين مسابقه يكي از سنتي ترين رويدادهاي چين به شمار مي رود ، در بازار گل و پرنده زيزانگ نانلود ، در يكي از منطقه هاي پايين شهر شانگهاي جيرجيرك هاي بسياري براي فروش آورده مي شوند كه قيمت آنها به 1210 دلار هم مي رسد. فصل جنگ انداختن جيرجيرك ها از ماه سپتامبر ـ يعني درست زماني كه اين جانوران يك ماهه هستند ،آغاز مي شود . در نبرد جيرجيرك ها شرط هاي كلاني كه گاهي اوقات مبلغ آن به 10 هزار دلار هم مي رسد ، بسته مي شود . براي شروع مسابقه ، جيرجيرك ها را در محفظه اي پلاستيكي به ابعاد 20 سانتي متر قرار مي دهند. سپس صاحبان هر يك از جيرجيرك ها با در دست داشتن چوب باريكي كه به سر آن چند تار مو وصل كرده اند ، به حشره ضربه مي زنند تا حركت كند . در طول نبرد ، جيرجيرك ها با سر به يكديگر حمله مي كنند ، همديگر را به اين طرف و آن طرف رينگ پرت مي كنند تا اينكه بازنده آرام آرام خود را به گوشه اي مي كشاند و برنده با در آوردن صداي جيرجير بلند ، آواز پيروزي سر مي دهد.در اين نبرد كه پنج دقيقه به طول مي انجامد،گاهي اوقات جيرجيرك برنده با دهانش حريف را گاز مي گيرد و با اين كار پيروزي خود را به تماشاچي ها اعلام مي كند. جالب اينجاست كه چيني ها هر سال اين نبرد را كه ديگر به صورت يك مسابقه ملي در آمده ، در محوطه معبد بزرگ بيجينگ برگزار مي كنند . اين جنگ از طريق صفحه هاي نمايش هاي بزرگ براي تماشاچيان پخش مي شود. جيرجيرك هايي كه براي جنگيدن به اين مسابقه آورده مي شوند ، نام هايي مانند ژنرال قرمز يا شاه دندان بنفش دارند. در ماكائو پيش از آغاز مسابقه جيرجيرك ها اندازه گيري مي شوند تا هر جيرجيرك با همقد خودش مسابقه دهد. جيرجيرك هاي جنگي نيم گرم وزن و پنج سانتي متري قد دارند.

جنگ خروس ها
 

هر چند جنگ انداختن خروس ها با يكديگر در 49 ايالت آمريكا خلاف قانون است اما آمريكا از كشورهايي است كه مانند بسياري از كشورهاي آسيايي نبرد خروس هاي جنگي در آن اجرا مي شود و اين جنگ نوعي سنت قديمي به شمار مي رود كه ريشه در قرن ها قبل دارد . از اين رو انتظار نمي رود كه به همين زودي ها بتوان اين جنگ را ريشه كن كرد. از آنجا كه جنگ خروس ها غير قانوني است ، به همين دليل اين مسابقه هم مثل بقيه نبردهاي حيوانات به صورت پنهاني صورت مي پذيرد. معمولا براي اينكه خروس ها جنگي شوند، آنها را در بدترين شرايط نگهداري مي كنند تا حالت تهاجمي و تدافعي آنها به بالاترين حد ممكن برسد. جنگ خروس ها آن قدر طرفدار دارد كه حتي مجله هايي با نام مسابقه خروس ها هم چاپ مي شود كه در آن ، سودجويان براي رسيدن به پول بيشتر ، محصولاتي نظير محرك ها ، هورمون ها و داروهاي لخته شدن خون را تبليغ مي كنند تا افرادي كه مي خواهند خروس هايشان را جنگ بيندازند ، براي پيروزي در مسابقه آنها را تهيه كنند. طبق گزارش انجمن مخالفت با جنگ خروس ها ، خريد و فروش اين گونه مواد بين صاحبان خروس ها زياد است . يكي از اين مواد استركنين است كه از قوي ترين محرك هاست . چنانچه اين ماده به حيوان تزريق شود ، با وجود زخم هاي عميقي كه بر مي دارد ، نيرويش افزايش مي يابد . هنگامي كه دو خروس را با يكدگير جنگ مي اندازند ، نتيجه مسابقه از دو حالت خارج نيست؛ يا يكي از خروس ها مي ميرد يا هر دوي آنها . مسابقه كه آغاز مي شود، صاحبان هر يك از خروس ها ، آنها را در ميدان مسابقه كه شبيه چاله است ، مي اندازند. ميدان مسابقه را شبيه چاله درست مي كنند تا هيچ يك از خروس ها هنگام مسابقه نتوانند از آن فرار كنند. پيش از آغاز مسابقه ، به پاي هر يك از خروس هاي جنگ تيغ هاي تيزي شبيه به خار متصل مي كنند و به محض شروع مسابقه ، دو پرنده با نوك و سلاحي كه دارند، به يكديگر حمله كرده تا يكي از آنها ديگري را از پا در آورد. هر چند حيوانات مسابقه براي اين كار پرورش داده شده اند اما گاهي اوقات به دليل جراحاتي كه به آنها وارد مي شود ، آن قدر خسته و ناتوان مي شوند كه ديگر كاري از دستشان بر نمي آيد . از آنجا كه پيش از آغاز نبرد ، روي خروس هاي جنگي و نتيجه مسابقه شرط بندي هاي غير قانوني كلاني مي شود ، بيشتر اوقات پول قابل توجهي نصيب صاحب خروس برنده خواهد شد .
گاهي اوقات به پاي خروس ها زنجير خارداري مي بندند تا حريف بيشتر زخمي شود.

نبرد عنكبوت ها
 

جنگ انداختن عنبكوت ها در نقاط مختلف جهان انجام مي شود . فيليپين ، ژاپن و سنگاپور از جمله معروف ترين نقاطي اند كه اين نبرد در آنجا برگزار مي شود . البته اين نبرد در دو كشور ژاپن و فيليپين بيشتر از كشورهاي ديگر طرفدار دارد.
«كوموگاسين» نام يكي از سنت هاي قديمي 100 ساله ژاپن ات كه در آن هر سال عنكوبت ها را براي كشتي گرفتن وارد ميدان نبرد مي كنند. اين عنكبوت ها كه به سامورايي معروفند ، معمولا ماده عنكوبت هاي زرد و سياهي هستند كه توسط صاحبان خود از زمان تولد با دقت فراوان پرورش داده شده اند. صاحبان اين عنكبوت ها معمولا آنها را در خانه نگهداري مي كنند و آنها را چند ساعت در روز رها مي كنند ، تا تار بتنند.
همان طور كه گفته شد ، جنگ عنكبوت هايي كه در ژاپن و فيليپين صورت مي پذيرد ، معمولا نبرد بين ماده عنكبوت هاي تارتن از نژادهاي مختلف است . معمولا ماده عنكوبت ها كه در برابر يكديگر قرار مي گيرند ، با حمله به يكديگر تنها يك هدف را دنبال مي كنند و آن ، كشتن حريف است . چنانچه عنكبوت بازنده سريعا از ميدان خارج نشود ، مطمئنا سرنوشتي جز مرگ در انتظارش نخواهد بود. البته در كشور سنگاپور عنكبوت هاي نر جهنده با يكديگر جنگ انداخته مي شوند . عنكبوت هاي نر تنها براي اثبات برتري خود مي جنگند و بازنده ميدان، فرار مي كند . حتي گاهي اوقات، عنكبوتي كه برنده مي شود ممكن است در اين نبرد خطرناك يك پاي خود را از دست بدهد.
مسابقه كه آغاز مي شود ، نزديك به 100 عنكبوت آماده مبارزه در يك نبرد هفت ساعته با يكديگر هستند . معمولا بيشتر اوقات عنكبوت ها روي ساقه خشك شده نارگيل با يكديگر مي جنگند.
هر يك از عنكبوت ها را در دو سر ساقه قرار مي دهند و سپس آنها را تحريك مي كنند تا به يكديگر نزديك شوند . ساقه اي كه اين جانوران روي آن قرار دارند ، آن قدر نازك است كه آنها هيچ راهي جز برخورد با يكديگر ندارند. معمولا چگونگي پايان مسابقه پيش از شروع توسط صاحبان عنكبوت ها مشخص مي شود. گاهي اوقات اين نبرد با گاز گرفتن ، فلج شدن يا پيچيده شدن عنكبوت بازنده در تار تمام مي شود. در بعضي موارد هم وقتي عنكبوت از روي ساقه بيفتد، بازنده معلوم شده است. جالب اينجاست در نبرد عنكبوت ها ، فردي كه ساقه را نگه مي دارد ،يك كودك است . او وظيفه دارد به محض مغلوب شدن يك عنكبوت ، او را عنكبوت ديگر جدا كند تا مبادا توسط حريف خورده شود.
هر چند اين جنگ ، طرفداران بسيار زيادي دارد اما به دليل اينكه روي كودكان تاثير بدي مي گذارد مورد انتقاد قرار گرفته است ، چرا كه اكثر بچه ها براي جنگ انداختن عنكبوت ها ساعت ها وقت صرف مي كنند كه عنكبوتي را بگيرند و به آن آموزش بدهند تا دو دلار برنده شوند. البته همه بچه ها تعيين جايزه براي برنده را از بزرگترهايشان كه معمولا در اين مسابقات تا 700 دلار روي عنكبوت برنده شرط غير قانوني مي بندند ، ياد گرفته اند . از اينرو بسياري از افراد طرفدار حقوق حيوانات در تلاشند تا از برگزاري نبرد عنكبوت ها تا جايي كه مي توانند جلوگيري كنند.

نبرد قناري ها
 

از نبرد خروس هاي جنگي ، سگ ها و عنكبوت ها كه همگي آنها مغاير با اخلاقيات انساني و حقوق حيوانات است كه بگذريم ، نوبت به نبرد قناري ها و فنچ ها ، اين حيوانات خوش آواز و زيبا مي رسد. اگر چه جنگ انداختن اين پرندگان مانند باقي حيوانات چندان فراگير نشده است ، اما در سال 2009 پليس آمريكا 19 نفر از اهالي برزيل را به جرم جنگ انداختن قناري ها با يكديگر ، دستگير و دست كم 150 قناري و فنچ به همراه 8 هزار دلار پول نقد را كشف و ضبط كرد. همگي اين پرنده ها در خانه اي در منطقه شلتون آمريكا نگهداري مي شدند كه به گفته مقامات مسوول ، براي فروش ، جنگ انداختن و شرط بندي غيرقانوني از آنها استفاده مي شد.
منبع:همشهري سر نخ،ش 83 .