هرگز سعي نکنيد تحت تأثير حرف هاي اطرافيان و جملاتي نظير «چرا بچه شما هنوز راه نيافتاده است » و يا « پسر من وقتي يک ساله بود خيلي خوب مي تونست راه برود» و... قرار گرفته و کودک را به زور راه ببريد. برخي از کودکان ممکن است در حدود يازده ماهگي شروع به راه رفتن کنند و بعضي ديگر ممکن است حتي تا سن يک سال و نيمي تمايلي براي اين کار از خود نشان ندهد.
برخي از والدين که شور و هيجان خاصي براي مشاهده صحنه راه رفتن فرزندشان دارند، پس از گرفتن دست کودک و راه بردن او، ناگهان او را در وسط اتاق رها کرده و از او مي خواهند که خود را به نقطه دورتري، جايي که پدر يا مادر منتظر اوست، برساند. اين عمل براي کودکي که به دليل عدم احساس امنيت هنوز دوست دارد چهار دست و پا را ه برود، ناخوشايند بوده و حتي باعث نگراني و اضطراب شديد او مي گردد. به عکس، کمک به کودک هنگامي که او خود شروع به برداشتن چند قدم مي کند، با فاصله گرفتن از او و دعوت و تشويق کودک براي رساندن خودش به شما، مفيد بوده و توصيه مي شود. زماني که کودک شروع به راه رفتن مي کند، زمين خوردن هاي او را ناديده - بگيريد و براي هر قدمي که بر مي دارد، تشويقش کنيد. کودکي که تازه راه افتاده است، هر از گاه براي حفظ تعادل خود، به هر چيزي که نزديکش باشد، تکيه مي دهد. بنابراين تا زماني که فرزندتان به خوبي قادر به حفظ تعادل خود نيست، وسايل و اشياء نوک تيز و لبه دار و خطرناک را دور از دسترش او قرار دهيد.
بگذاريد کودک تا حد امکان قدم هاي خود را با پاي برهنه و آزاد بردارد. به ياد داشته باشيد که کفش ها نه تنها هيچ کمکي به راه رفتن کودک نمي کنند، بلکه با محدود کردن حرکات طبيعي پا و انگشتان مانع ازراه رفتن صحيح کودک مي شوند.
به هنگام خريد کفش به مرغوبيت، سبکي، نرم بودن و نيز اندازه بودن آن توجه کافي داشته باشيد و صرفاً به زيبايي ظاهري آن نينديشيد.
منبع: کتا ب کودک من