آهن يکي از عناصري است که در قرآن به آن اشاره شده است. در آيه ي 25 سوره ي حديد به معناي آهن چنين آمده است: (و انزلنا الحديد فيه بأس شديد و منافع للناس؛ و آهن را که در آن نيرويي سخت (براي جنگ و دفاع است) و منافع ديگري نيز براي مردم دارد، آفريديم).
مي توان چنين برداشت کرد که کاربرد واژه «نازل کردن» در مورد آهن جنبه ي «استعاري» دارد؛ يعني آهن در اختيار انسان ها قرار گرفته است. ولي اگر معني دقيق و «تحت الفظي» اين کلمه، يعني «نازل کردن فيزيکي از آسمان» را در نظر بگيريم، مشاهده خواهيم کرد که اين آيه، به يک معجزه ي علمي بسيار پر مغز و معني دار اشاره دارد. کشفيّات ستاره شناسي جديد و مدرن نشان مي دهد، آهني که بر روي زمين وجود دارد، از ستاره هاي بسيار بزرگ فضايي به زمين آمده است.
فلزات سنگيني که در دنيا وجود دارند، به وسيله ي هسته ي ستاره هاي بزرگ پديد آمده اند. منظومه ي شمسي ما به تنهايي از ساختار لازم براي توليد آهن برخوردار نيست.
اين فلزات، فقط مي توانند در ستاره هاي بسيار بزرگ تر از خورشيد که دماي آنها به صدها ميليون درجه مي رسد، توليد شوند.
وقتي حجم آهن در يک ستاره از سطح معين تجاوز کند، آن ستاره ديگر نمي تواند آن را تحمل کند و منفجر مي شود که نام اين پديده را «نووآ» و يا «سوپر نووآ» مي نامند.
در پي اين انفجار، شهاب سنگ هاي محتوي آهن در کيهان پراکنده مي شوند و در «خلاء» به حرکت خود ادامه مي دهند، تا اينکه به وسيله ي قوه ي گرانش يک جرم آسماني جذب شوند. همه ي اين موارد نشانگر اين واقعيت است که فلز آهن بر روي زمين به وجود نيامده، بلکه پس از انفجار ستارگان، به وسيله ي شهاب سنگ ها در فضا حمل شده است و بدين ترتيب همان گونه که در آيه ي قرآني ياد شده، آمده: «برروي زمين نازل شده است».
پر واضح است که اين موضوع نمي توانسته در قرن هفتم (يعني عصر نزول قرآن) به وسيله ي علم کشف شود.
منبع: کتاب بشارت