هر وقت ديده يا شنيده شود که شخصي کار مهمي انجام داد، مثلا کشفي و اختراعي کرده، کار فوق العاده اي انجام داده، اول چيزي که در مغزها معمولا خطور مي کند اين است که چه نابغه اي بوده! چه استعداد فوق العاده اي داشته! چه مغز عجيبي داشته! همه موفقيتها را به حساب نبوغ و مغز بزرگ و فکر بلند و هوش تيز مي گذارند، خيال مي کنند نبوغش به قدري زياد بوده که فقط چند ساعت يا چند روز به خود زحمت داده و چنين توفيقي حاصل کرده است. هيچکس متوجه يک مطلب ديگر که آن هم به نوبه خود يک رکن اساسي است نمي شود و آن حوصله زياد است، فکر نمي کند که سي سال اين مرد مثلا خاکها را در بيابانها زير و رو کرده و انواع مشقتها را متحمل شده تا فلان کشف تاريخي را کرده و فلان اثر را به دست آورده و تحقيق کرده است.
نمي توان به طور حتم ادعا کرد که مخترعين و مکتشفين هر عصري با استعدادترين افراد آن عصر بوده اند، زيرا ممکن است افراد مستعدتري بوده اند ولي فاقد يک شرط ديگر بوده اند و آن حوصله و صبر زياد است. صبر و حوصله است که دوست قديمي ظفر و موفقيت است، در اثر صبر و حوصله است که نوبت ظفر مي رسد. اگر صبر و استقامت و حوصله باشد بي استعدادترين افراد هم ولو در يک زمان طولاني به هدف خواهند رسيد، همان طوري که مولي علي عليه السلام فرمود: " آدم با حوصله ظفر را به چنگ خواهد آورد ولو بعد از يک زمان طولاني ".
منبع: http://www.tahoor.com
معرفي سايت مرتبط با اين مقاله